Κείμενο του απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη δημοσιεύτηκε στο athens.indymedia.org, με το οποίο εκφράζει την αλληλεγγύη του στο Νίκο Ρωμανό και τη συγκίνηση του για τις πολύμορφες δράσεις αλληλεγγύης
Ακολουθεί το πλήρες το κείμενο:
Γράφω αυτές τις γραμμές, για να...
εκφράσω τη συγκίνηση που μου προκάλεσε η ευρεία και πολύμορφη δραστηριότητα αλληλεγγύης των συντρόφων εκτός των τειχών. Όχι μόνο γιατί ξεπέρασε ως τώρα κάθε προσδοκία μου σε έκταση, ευρηματικότητα, οργάνωση-συντονισμό, επιμονή και επιθετικότητα, με καταλήψεις κομβικών κρατικών και καπιταλιστικών κτιρίων, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, με οργανωμένες συγκεντρώσεις και πορείες σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της επικράτειας, με τις επιθέσεις στις δυνάμεις καταστολής και τις αντάρτικες επιθέσεις όλων των ειδών. Γιατί είναι αυτό που σπάει τη μοναξιά του κελιού μου και με κάνει να χαμογελάω, γιατί το βράδυ της Τρίτης δεν ήμουν φυλακισμένος, ήμουν ανάμεσά σας και ένιωθα τη ζέστη των φλεγόμενων οδοφραγμάτων.
Γιατί ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, η ίδια η ύπαρξη αυτού του μετώπου αγώνα είναι μια νίκη από μόνη της, τόσο για την άμεση προοπτική που έχει όσο και για την παρακαταθήκη που αφήνει.
Γνωρίζω πολύ καλά, οτι οι χιλιάδες σύντροφοι που εμπλέκονται σε αυτή τη μάχη που ξεκίνησε ο Νίκος με πολλούς προβληματισμούς αλλά μπόλικη αποφασιστικότητα, έχουν τεράστιες διαφορές στις αντιλήψεις και πρακτικές αγώνα τόσο μεταξύ τους, όσο και με εμάς τους ίδιους. Όμως μέσα από την ποικιλλότητα, ανθεί η εξέλιξη. Αυτό ακριβώς είναι το νόημα της αναρχικής αλληλεγγύης, συνδέει χωρίς να ταυτίζει, ενώνει χωρίς να ομογενοποιεί. Και όταν είναι προσανατολισμένη στη δράση πετυχαίνει.
Όταν τα μέσα μαζικής εξαπάτησης αναφωνούν οτι τίθεται πλέον θέμα εθνικής ασφάλειας όσο παρατείνεται η απεργία πείνας, συνειδητοποιώ οτι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, και τα κενά που αφήνουν οι διαλυμένες σκέψεις απελπισίας που προκαλεί η παρατεταμένη αδράνεια στην ασφυκτική συνθήκη του εγκλεισμού, χρωματίζονται με νόημα ξανά, η εξέγερση είναι πάντα επίκαιρη.
Τα όνειρά μας θα γίνουν εφιάλτες τους.
Η μαχητική αναρχία ξύπνησε και βρηχάται.
Τίποτα δεν τελείωσε όλα τώρα αρχίζουν.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ
Προς το Νίκο: Αδερφέ κράτα γερά, τους ανακάτεψες τη γιορτή αρκετά καλά ως τώρα. Εσύ δεν κάμπτεσαι, άρα θα λυγίσουν αυτοί. Μένω δίπλα σου ως την τελική νίκη.
Προς τον Αθανασίου: Είμαι πολύ πεινασμένος. Αν δολοφονήσεις το Νίκο, το μόνο πράγμα που θα μπορέσει να με χορτάσει ξανά, είναι το λαρύγγι σου.
Γιάννης Μιχαηλίδης
Γράφω αυτές τις γραμμές, για να...
εκφράσω τη συγκίνηση που μου προκάλεσε η ευρεία και πολύμορφη δραστηριότητα αλληλεγγύης των συντρόφων εκτός των τειχών. Όχι μόνο γιατί ξεπέρασε ως τώρα κάθε προσδοκία μου σε έκταση, ευρηματικότητα, οργάνωση-συντονισμό, επιμονή και επιθετικότητα, με καταλήψεις κομβικών κρατικών και καπιταλιστικών κτιρίων, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, με οργανωμένες συγκεντρώσεις και πορείες σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της επικράτειας, με τις επιθέσεις στις δυνάμεις καταστολής και τις αντάρτικες επιθέσεις όλων των ειδών. Γιατί είναι αυτό που σπάει τη μοναξιά του κελιού μου και με κάνει να χαμογελάω, γιατί το βράδυ της Τρίτης δεν ήμουν φυλακισμένος, ήμουν ανάμεσά σας και ένιωθα τη ζέστη των φλεγόμενων οδοφραγμάτων.
Γιατί ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, η ίδια η ύπαρξη αυτού του μετώπου αγώνα είναι μια νίκη από μόνη της, τόσο για την άμεση προοπτική που έχει όσο και για την παρακαταθήκη που αφήνει.
Γνωρίζω πολύ καλά, οτι οι χιλιάδες σύντροφοι που εμπλέκονται σε αυτή τη μάχη που ξεκίνησε ο Νίκος με πολλούς προβληματισμούς αλλά μπόλικη αποφασιστικότητα, έχουν τεράστιες διαφορές στις αντιλήψεις και πρακτικές αγώνα τόσο μεταξύ τους, όσο και με εμάς τους ίδιους. Όμως μέσα από την ποικιλλότητα, ανθεί η εξέλιξη. Αυτό ακριβώς είναι το νόημα της αναρχικής αλληλεγγύης, συνδέει χωρίς να ταυτίζει, ενώνει χωρίς να ομογενοποιεί. Και όταν είναι προσανατολισμένη στη δράση πετυχαίνει.
Όταν τα μέσα μαζικής εξαπάτησης αναφωνούν οτι τίθεται πλέον θέμα εθνικής ασφάλειας όσο παρατείνεται η απεργία πείνας, συνειδητοποιώ οτι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, και τα κενά που αφήνουν οι διαλυμένες σκέψεις απελπισίας που προκαλεί η παρατεταμένη αδράνεια στην ασφυκτική συνθήκη του εγκλεισμού, χρωματίζονται με νόημα ξανά, η εξέγερση είναι πάντα επίκαιρη.
Τα όνειρά μας θα γίνουν εφιάλτες τους.
Η μαχητική αναρχία ξύπνησε και βρηχάται.
Τίποτα δεν τελείωσε όλα τώρα αρχίζουν.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ
Προς το Νίκο: Αδερφέ κράτα γερά, τους ανακάτεψες τη γιορτή αρκετά καλά ως τώρα. Εσύ δεν κάμπτεσαι, άρα θα λυγίσουν αυτοί. Μένω δίπλα σου ως την τελική νίκη.
Προς τον Αθανασίου: Είμαι πολύ πεινασμένος. Αν δολοφονήσεις το Νίκο, το μόνο πράγμα που θα μπορέσει να με χορτάσει ξανά, είναι το λαρύγγι σου.
Γιάννης Μιχαηλίδης
left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου