Όταν, μετά την πτώση της χούντας και το δημοψήφισμα της ογδόης Δεκεμβρίου 1974 (με το οποίο οι Έλληνες με ποσοστό 69% απέρριψαν τον θεσμό της Βασιλείας), έπρεπε να...
αποφασιστεί η δομή του πολιτεύματος, η πανίσχυρη τότε -με 220 βουλευτές- κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είχε μπροστά της δύο βασικές επιλογές:
Η μία ήταν η Προεδρική Δημοκρατία. Μία παραλλαγή δηλαδή του γαλλικού ή του αμερικάνικου μοντέλου, όπου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται κατευθείαν από τον λαό και ασκεί τις σημαντικότερες εξουσίες, προϊστάμενος ο ίδιος της κυβέρνησης ή έχοντας από κάτω του έναν πρωθυπουργό.
Η άλλη ήταν η Προεδρευομένη Δημοκρατία. Σε αυτήν ο Πρόεδρος διαδραματίζει είτε καθαρά συμβολικό ρόλο είτε διατηρεί κάποιες ρυθμιστικές εξουσίες. Προς το τελευταίο έκλινε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1975, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας λειτουργούσε ως δικλείδα ασφαλείας. Εάν τυχόν διαπίστωνε προφανή δυσαρμονία μεταξύ της σύνθεσης της Βουλής και του λαϊκού αισθήματος, είχε δικαίωμα να τη διαλύσει πάραυτα και να προκηρύξει εκλογές. Η διακριτική του αυτή ευχέρεια δεν ήταν διόλου αμελητέα. Σήμαινε ότι ανά πάσα στιγμή διέκοπτε το παιχνίδι και ξαναμοίραζε την τράπουλα. Σκεφτείτε δε ότι την εποχή εκείνη δεν διενεργούνταν δημοσκοπήσεις, που να αποτυπώνουν με κάποια πιστότητα την κοινή γνώμη. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μύριζε την ατμόσφαιρα και αποφάσιζε μόνος του.
Το παραπάνω δικαίωμα δεν ασκήθηκε ποτέ...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Χρήστου Χωμενίδη, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου