Λίγες εβδομάδες πριν από το θάνατο του Σεραφείμ Φυντανίδη, το «Ποντικι» παρουσίαζε το βιβλίο του, το δημοσιογραφικό του έργο και τη συμβολή του στο χώρο των ελληνικών ΜΜΕ και της σύγχρονης ιστορίας.
Διαβάστε τι έγραφε ο...
Ξενοφών Μπρουντζάκης στο φύλλο της 26ης Νοεμβρίου 2014, με αφορμή το βιβλίο του Σεραφείμ Φυντανίδη «31 αξέχαστα χρόνια στο ξύλινο τιμόνι της "Ελευθεροτυπίας" και της "Κυριακάτικης Ε"»:
«Ο εμβληματικός δημοσιογράφος της μεταπολίτευσης, μας διηγείται την προσωπική δημοσιογραφική του περιπέτεια, την οποία χρησιμοποιεί σαν αφηγηματική αφορμή για να μας ξετυλίξει την ιστορία της μεταπολίτευσης, με τις καλές και τις κακές της στιγμές.
Έχοντας υπογράψει φαρδιά - πλατιά μιαν ολόκληρη εποχή, ο Σεραφείμ Φυντανίδης μοιάζει να μας καλεί όλους σε μια παρέα, όπου με τον μοναδικό αφηγηματικό του τρόπο, σαν γοητευτικός παραμυθάς, μας διηγείται τη μεταπολίτευση μέσα από πρόσωπα και γεγονότα – και κυρίως μέσα από μιαν εφημερίδα της οποίας κράτησε στιβαρά το «ξύλινο τιμόνι» τιμώντας κατά κυριολεξία τον τίτλο της, που ανταποκρίθηκε πλήρως στο νόημά του και στη σημασία του: «Ελευθεροτυπία».
Σήμερα, μάλιστα, που η κρίση δημιούργησε, αντί για περίσκεψη, φανατισμό και λιγότερη ελευθερία λόγου – είναι κι αυτό ένα σοβαρότατο σύμπτωμα της κρίσης, που κάποτε πρέπει να τολμήσουμε να το θίξουμε –, η «Ελευθεροτυπία» παραμένει ένα αξεπέραστο πρότυπο κι ένας δυσπρόσιτος στόχος.
Ο εμβληματικός δημοσιογράφος της μεταπολίτευσης, λίγα χρόνια μετά το άδοξο και άδικο για όλους μας τέλος μιας μακράς και ιστορικής πορείας, μας διηγείται την προσωπική δημοσιογραφική του περιπέτεια, την οποία χρησιμοποιεί σαν αφηγηματική αφορμή για να μας ξετυλίξει την ιστορία της μεταπολίτευσης, με τις καλές και τις κακές της στιγμές.
Για μιαν εφημερίδα που έπαιξε ιστορικό ρόλο επηρεάζοντας και παρεμβαίνοντας δυναμικά στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις μιας ολόκληρης εποχής θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά. Ωστόσο, έχω την εντύπωση ότι κάποιος αφήνει το αποτύπωμά του στην Ιστορία συνήθως για έναν βασικό καθοριστικό λόγο, κι αυτός για την «Ελευθεροτυπία» ήταν ότι εγκαινίασε την απόλυτη ελευθερία του λόγου, στην οποία έμεινε απαρέγκλιτα και αταλάντευτα πιστή. Η «Ελευθεροτυπία» εγκαινίασε στην ουσία την ελευθερία της άποψης και άνοιξε διάπλατα τις πόρτες της σε καθετί καινούριο και ρηξικέλευθο και όχι στο επιβεβλημένο και το καθεστωτικό κατεστημένο – όχι μόνο στον χώρο της πολιτικής αλλά και των τεχνών και του πολιτισμού και της επιστήμης. Η «Ελευθεροτυπία» έδινε απίστευτα εύκολα τον λόγο σε όποιον είχε κάτι να εκφράσει, να υποστηρίξει, να αναδείξει και να προβάλει – παράδοση που συνεχίζει η "Εφημερίδα των Συντακτών".
Αυτή και μόνο η συμβολή του Φυντανίδη στη διαμόρφωση μιας νέας και πρωτοφανούς για τα ελληνικά δεδομένα νοοτροπίας στον Τύπο είναι αρκετή για να παραμείνει στην ιστορία του εγχώριου Τύπου ως ένας πρωτοπόρος δημοσιογράφος. Οι σελίδες της «Ελευθεροτυπίας» ήταν οι πιο δημοκρατικές και φιλόξενες σελίδες, χωρίς να χάνουν σε ποιότητα και εγκυρότητα. Ποτέ άλλοτε δεν προβαλλόταν το έργο ενός νέου και παντελώς αγνώστου, για παράδειγμα, λογοτέχνη με ολοσέλιδα και δισέλιδα, δυο και τρεις φορές, επειδή… έτσι «Έδοξε τη Βουλή και τω δήμω»!
Μέσα από τα πρωτοσέλιδά της πρόβαλε τολμηρά θέματα που για τις άλλες εφημερίδες περνούσαν απλώς στα ψιλά, διευρύνοντας έτσι τις αναγνωστικές απαιτήσεις. Για την «Ελευθεροτυπία» δεν υπήρξε ταμπού ή «ιερός» κανόνας. Έτσι, η εφημερίδα αγαπήθηκε από ένα ευρύ κοινό, που εύκολα κάποιος θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει σύγχρονο, απαιτητικό, προοδευτικό και γενικά υψηλού επιπέδου στην ευρύτερη κλίμακά του.
Χαρισματικός ως άνθρωπος, πολυμαθής και βαθύτατα λαϊκός σαν άρχοντας, ο Φυντανίδης ήξερε να χαρίζει τον εαυτό του στο καλύτερο· έτσι, η πορεία του υπήρξε μια συγκλονιστική γνωριμία με βιβλία, ανθρώπους ξεχωριστούς, τόπους και εμπειρίες, και λάθη που τον έκαναν αλλιώς πλούσιο, έτσι που τον γνωρίσαμε σε όλο το εύρος που έχουν συνήθως οι σπουδαίοι και ενδιαφέροντες άνθρωποι.
Ο Φυντανίδης σε αυτό το βιβλίο δεν θυμάται· απλά συνεχίζει τη δική του μοναχική πλέον ιστορία (η συγγραφή ενός βιβλίου είναι απόλυτα μοναχική υπόθεση, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει με μια εφημερίδα), βαδίζοντας στο δικό του μέλλον και στρέφοντας το βλέμμα του στο παρελθόν του, που μας χωράει όλους, έχοντας πάντα εύκαιρη μια υπέροχη ιστορία να χαρίσει στον καθένα μας...
Σ’ ευχαριστούμε, Σεραφείμ!»
topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου