O «συνήθης ύποπτος» ξαναχτύπησε, κάνοντας έκκληση στον υπουργό Δημόσιας Τάξης να λάβει μέτρα για την εκκαθάριση με «ανθρώπινο τρόπο» της πλατείας.
Το πώς καθαρίζεις ανθρώπους με…
ανθρώπινους τρόπους είναι μια συζήτηση που θα μπορούσαν να την κάνουν με πιο εποικοδομητικό τρόπο ο Κασιδιάρης με τον Μπαλτάκο, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Γι' αυτό λοιπόν ας αφήσουμε τα σημερινά και ας πάμε μια βόλτα στα χθεσινά. Μια βόλτα στα παγκάκια του Πεδίου του Άρεως και σε κάτι άλλα παραπήγματα, εκεί όπου βρίσκονταν στις προ Συντάγματος ημέρες οι Σύροι πρόσφυγες, μακριά από τα μάτια πολιτών, πολιτικών, ευαίσθητων, αναίσθητων, υπεύθυνων και ανεύθυνων. Τότε που δεν ενοχλούσαν την αγορά και δεν ερέθιζαν τις ψυχικές μας χορδές. Τότε που τα παιδιά τους κρύωναν και πεινούσαν εκτός τηλεοπτικού και φωτογραφικού κάδρου. Τότε που δεν μαζεύαμε υπογραφές και δεν ψάχναμε πού να ξεφορτωθούμε το μπαλάκι από την πλατεία και τις συνειδήσεις μας. Είναι το κάδρο αυτό που καθορίζει τη στάση μας. Το κάδρο και το φόντο της φωτογραφίας είναι που ερεθίζουν τις χορδές και τις κάνουν να ηχούν άλλοτε κραυγάζοντας και άλλοτε χλευάζοντας.
Πριν από ένα μήνα ήταν οι Σύροι του Κομπάνι σε πρώτο πλάνο μαζί με τις ένοπλες αντάρτισσες που μονοπωλούσαν τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη. Σήμερα είναι οι Σύροι του Συντάγματος οι πρωταγωνιστές της φωτογραφικής μας ευαισθησίας. «Δεν είναι της παρούσης οι πρόσφυγες του Κομπάνι» κραυγάζουν με θυμό κάποια εφήμερα πληκτρολόγια και χλευάζουν όσους μαζεύουν ό,τι περισσεύει από τα λιγοστά που τους απέμειναν προτάσσοντας την αντιμετώπιση του δράματος των 200 προσφύγων του Συντάγματος.
Μα όσο συνεχίζουμε να βιώνουμε την πραγματικότητα με τηλεοπτικούς και διαδικτυακούς όρους, τόσο θα κατρακυλάμε σε μια ανέξοδη και αδιέξοδη αντιμετώπιση των προβλημάτων μέσα από κλίμακες και επίπλαστες προτεραιότητες με ημερομηνία λήξης. Μέχρι τις επόμενες φωτογραφίες, μέχρι τα επόμενα βίντεο που θα έρθουν να εξοστρακίσουν τους πρωταγωνιστές της χθεσινής μας της οργής. Και κάπως έτσι θα κυλάνε οι μέρες και τα λόγια. Με απεργίες πείνας. Με θλίψη, με θυμό κι εκείνη «την ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων», που λέει ο ποιητής…
Πέτρος Κατσάκος – avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου