Ο συν-δημιουργός ενός φαινομένου...

Γνώρισα τον Σεραφείμ Φυντανίδη τον Μάρτιο του 1978, σχεδόν δύο χρόνια αφότου είχε αναλάβει τη διεύθυνση της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ. Περίμενα στο μικρό χώρο υποδοχής, έξω από το γραφείο του, στον πέμπτο όροφο ενός μοντέρνου για την εποχή κτιρίου στην Πανεπιστημίου 57, μέχρι να...

τελειώσει η βραδινή σύσκεψη. Όταν μπήκα μέσα, σηκώθηκε από την καρέκλα του για να με χαιρετήσει. Νεαρός φοιτητής εγώ, διευθυντής της μεγαλύτερης νέας εφημερίδας εκείνος και σηκώθηκε όρθιος. Δεν το περίμενα.

Ηταν η πρώτη εντύπωση από τον άνθρωπο με τον οποίο έμελλε να συμπορευθώ τα επόμενα 30 χρόνια χρόνια της επαγγελματικής μου ζωής. Η τελευταία επαφή μας στο χώρο της εφημερίδας ήταν εκείνο το βράδυ του Απρίλη του 2007 που η κόρη του Τεγόπουλου, η αλλοπρόσαλλη Μάνια, αποφάσισε να τον διώξει. Εκτοτε μιλούσαμε πολύ αραιά στο τηλέφωνο. Τελευταία φορά τον είδα από κοντά στις 12 του περασμένου Νοέμβρη, όταν παρουσίασε το βιβλίο του «31 αξέχαστα χρόνια στο ξύλινο τιμόνι της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ». Τη νύχτα έμαθα τον ξαφνικό θάνατό του απο τηλεφωνήματα συναδέλφων.

Ο Φυντανίδης ήταν από τους πιο τυχερούς ανθρώπους στο χώρο του Τύπου. Στα 39 του έγινε διευθυντής στην εφημερίδα που έμελλε να  «σφραγίσει» την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Ηταν ένα  από τα φαινόμενά της. Καμιά  άλλη εφημερίδα δεν μπορεί να διεκδικήσει αυτόν τον χαρακτηρισμό.  Στη δημιουργία της συνέβαλαν πολλοί. Ο Φυντανίδης ήταν ο πρώτος μεταξύ των συν-δημιουργών, λόγω των 31 ετών που βρέθηκε στο τιμόνι της. Τον έζησα σε όλες τις φάσεις της. Από την ορμή, την ακμή, την καθιέρωση μέχρι τη γήρανση και την παρακμή της.

Ο Φυντανίδης ευτύχησε να έχει αφεντικό, τον Κίτσο Τεγόπουλο, που ελάχιστα παρενέβαινε στην καθημερινή λειτουργία της. Πλην της περιόδου 1988-1990 (σκάνδαλο Κοσκωτά), αυτές οι παρεμβάσεις ήταν μάλλον αμελητέες, αν υπολογίσουμε το μέγεθος της επιχείρησης και την μεγάλη επιρροή της σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Αυτό άφηνε στον Φυντανίδη μεγάλα περιθώρια κινήσεων, είχε ελεύθερα τα χέρια του. Ηταν καλός ισορροπιστής και κατάφερε να χτίσει την πρώτη στην ιστορία του Τύπου εφημερίδα με τόσο μεγάλα περιθώρια ελευθερίας των συντακτών της. Ετσι δημιουργήθηκε ο «μύθος» της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ και ο Φυντανίδης απόλαυσε για πολλά χρόνια τα καλά του: χρήματα, αναγνωρισιμότητα, φήμη, επιρροή, σχέσεις με όλο το φάσμα της πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής.

Λίγο πριν από την εκπαραθύρωσή του είχαν αρχίσει τα προβλήματα στην  εφημερίδα. Η δική του αποχώρηση τα επιδείνωσε, ώσπου το Δεκέμβριο του 2011 έπαψε να υπάρχει στα περίπτερα.
Ως ένας από τους λίγους που τον έζησαν από κοντά σχεδόν σε όλη την μεταπολιτευτική επαγγελματική ζωή του, πιστεύω ότι ο  Σεραφείμ Φυντανίδης θα καταγραφεί στην ιστορία του ελληνικού Τύπου γι’ αυτό που λέει ο τίτλος, το οποίο επέλεξα να  βάλω σ’ αυτό το  αποχαιρετιστήριο κομμάτι: ήταν ο πρώτος από τους συν-δημιουργούς ενός φαινομένου της Μεταπολίτευσης.

Γιώργος Καρελιάς

protagon.gr