Κάθε που πλησιάζει 6 του Δεκέμβρη, η καρδιά μας σφίγγεται από μια άγρια χαρά και από μια ακόμη πιο άγρια μελαγχολία: εκείνη της...χαμένης ελπίδας.
Γιατί "μας"; Γιατί η δική μας παρέα (που το Δεκέμβρη του '08 ήμασταν 18-19 χρονών), έχει δεθεί με την πιο δυνατή συγκολλητική ουσία, εκείνη την εντύπωση πως θα αλλάζαμε τον κόσμο. Έτσι, παίρνω το θάρρος να μιλήσω σε πρώτο πληθυντικό, επειδή πιστεύω πως ο Δεκέμβρης έχει αφήσει κάπου μέσα μας κοινή κληρονομιά.
Ωστόσο, τον κόσμο δεν τον αλλάξαμε. Κι ήρθαν μερικοί ακόμα Δεκέμβρηδες, πρώτα να θυμόμαστε, μετά να αναρωτιόμαστε. Φέτος να νιώθουμε τύψεις, γιατί ο φετινός αυτός μήνας είναι μοχθηρός και μας περιγελά. Φέτος έχει απλωθεί πάνω απ' τα κεφάλια μας και μας απειλεί να τα σπάσει με τη δύναμη της πρόσφατα ξεθωριασμένης μνήμης. Κι αν ο θάνατος του Γρηγορόπουλου θα είναι μέσα μας για πάντα, η απειλή πως θα δολοφονήσουν και το Νίκο Ρωμανό έχει ήδη αρχίζει να χαράζει βαθιά πληγή.
Αυτό που θυμάμαι, που σε συζητήσεις μου φαίνεται πως όλοι θυμόμαστε από το 2008, ήταν ότι βγαίναμε στο δρόμο με την απόλυτη βεβαιότητα πως είμαστε άτρωτοι. Τα μάτια μας πονούσαν από τα δακρυγόνα, το σώμα μας από το τρέξιμο και το ξύλο, το μυαλό μας από το μέγεθος της παράνοιας -είχαμε νεκρό κι όμως ήθελαν να μας εκδικηθούν. Πάντως, ήμασταν άτρωτοι, γιατί ξέραμε πως δε θα χάναμε ποτέ, ξέραμε πως αν πέφταμε, κάποιος θα μας σήκωνε κι έπειτα θα μας προστάτευε, ξέραμε πως, όπως και να ήμασταν, ό,τι και να ήμασταν, τόσες και τόσες χιλιάδες στους δρόμους ενωνόμασταν με την ίδια κλωστή.
Μέναμε πιστοί στην ιδέα της αλλαγής του κόσμου, γιατί νιώθαμε την απώλεια του Γρηγορόπουλου σαν απώλεια προσωπική. Κι όντως, με κάποιον τρόπο ήταν.
Μα με τον Ρωμανό είναι διαφορετικά πια. Ο Ρωμανός δεν είναι το επόμενο θύμα μετά τον Γρηγορόπουλο και πρέπει πλέον να σταματήσουμε να το λέμε, να σταματήσουμε να υποβαθμίζουμε τη σοβαρότητα της απόφασής του. Ο Ρωμανός σημαδεύτηκε από το ίδιο γεγονός που κάποτε μας είχε κάνει να διαλέξουμε στρατόπεδο, ο Ρωμανός αποφάσισε να βάλει το σώμα του μπροστά για να μας το θυμίσει, να μας το φωνάξει ότι κάποτε είχαμε το κουράγιο να μη φοβόμαστε κι ας ήταν όλα γύρω μας γεμάτα φρίκη. Εμείς βλέπαμε στον ορίζοντά μας νίκες.
Ξέρετε, αγώνες σαν του Ρωμανού είναι τόσο σημαντικοί γιατί, εκτός από την προφανή διεκδίκηση και τον προφανή συλλογισμό, μπορούν και μιλούν στον καθένα μας με τα λόγια που για καιρό αποφεύγει.
'Ετσι, αν ο Ρωμανός χαθεί, η δεμένη παρέα που πριν 6 χρόνια θα άλλαζε τον κόσμο, σήμερα θα κοιτάζει μπροστά της και θα βλέπει όλα εκείνα που δεν έκανε, που δεν προσπάθησε να κάνει μέσα σε αυτά τα χρόνια. Θα δει ότι χρειάστηκε κάποιος να βάλει μπροστά τη ζωή του για να μας ξυπνήσει. Θα δει ότι, ενώ κάποτε ξέραμε ότι μπορούμε, τώρα πια είχαμε ξεχάσει πώς γίνεται να ενώνεσαι με κοινές, αόρατες κλωστές.
Συμβαίνει κάποιες φορές μερικοί να κλεινόμαστε στα σπίτια μας -στη μιζέρια, την αβεβαιότητα, την απόγνωση που προσφέρουν οι τοίχοι. Ευτυχώς, όμως, μερικοί άλλοι φροντίζουν να κρατούν τις πόρτες ανοιχτές, για να μπορούμε να ξαναβγούμε εκεί που κάτι υπάρχει να περιμένει.
Μα, καθώς ούτε ξέρω ούτε και συμπαθώ να μιλώ με πύρινα, φλογισμένα λόγια, θέλω να πω μόνο τούτο: Για χρόνια και χρόνια ολόκληρα, οι δράκοι φυλάνε όλη μέρα και όλη νύχτα τις αγαπημένες τους, που βρίσκονται κλεισμένες σε ψηλά κάστρα. Ούτε τις αγγίζουν, ούτε μπορούν να τις δουν. Μένουν, όμως, εκεί από μια βαθιά, ασυγκράτητη αγάπη που δεν τους επιτρέπει να εγκαταλείψουν. Μένουν εκεί να τις προσέχουν, όπως υπερασπίζονται οι επαναστάτες τις ιδέες τους κι οι ποιητές την ψυχή του Κόσμου.
Κάποτε έρχεται ένας ιππότης να κλέψει την αγαπημένη, άλλοτε κερδίζε αυτός, άλλοτε κερδίζει ο φύλακας.
Εμείς, πάντως,ας είμαστε οι δράκοι...
left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου