Μαθήματα Ασφάλειας Σαββάτου...

Από το Σάββατο πέρασαν τρεις ημέρες. Η Αθήνα δεν κάηκε. Κάποιο θάνατο στους δρόμους δεν είχαμε, ενώ ο...
Νίκος Ρωμανός συνεχίζει ξεδιάντροπα να στέκεται όρθιος απέναντι στην ακροδεξιά συμμορία και τους σκατόψυχους συμπολίτες μας. Έτσι, ο Σαμαράς αναγκάστηκε να προχωρήσει στο επόμενο σχέδιο των δανειστών, που περνάει μέσα από την εκλογή του Προέδρου. Τι μάθαμε όμως μέχρι να αποφασίσουν οι κυβερνήτες πως καλύτερη ώρα διαφυγής δεν θα υπάρξει γι’ αυτούς;

Μάθαμε πως δουλειές υπάρχουν για όλους. Ο όγκος των ανθρώπων της Ασφάλειας που κυκλοφορούσε όλο το τριήμερο στους δρόμους της Αθήνας, αλλά και αρκετών άλλων πόλεων, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Το παρακράτος ήταν παντού.

Μάθαμε πως οι αναρχικοί διατηρούν μοίρα αλεξιπτωτιστών-παρκούρ και πετάνε από ταράτσα σε ταράτσα.

Μάθαμε πως οι ΜΑΤατζήδες πάνε στις πορείες με σακιδιάκι στην πλάτη, με το κολατσιό και μπουκαλάκια νερό μέσα. Είδαμε τις φωτογραφίες τους.

Μάλιστα, δύο από αυτούς πήραν και αναμνηστικά μέσα στα σακίδια, μερικά μπουκάλια μπύρας που βρήκαν στο δρόμο. Αυτούς τους έδειξε μέχρι και το Μέγκα.

Μάθαμε επίσης πως οι εργαζόμενοι στο ΖΑΡΑ δουλεύουν κι αυτοί με σακίδιο στην πλάτη. Τους είδαμε να σβήνουν τη φωτιά στο ρουχάδικο, και τα κανάλια να χτυπιούνται πως μιλάμε για εργαζόμενους. Αποκλείεται να ήταν διαδηλωτές που είδαν από πρώτο χέρι την προβοκάτσια.

Μάθαμε πως η αστυνομία συλλαμβάνει και δημοσιογράφους εάν βρεθούν σε ένα μέρος που δεν πρέπει. Όπως με τη δημοσιογράφο της Αυγής Ειρήνη Λαζαρίδου.

Μάθαμε πολλά πράγματα, όμως κυρίως μάθαμε πως εάν περάσει το δικό μας και πέσουν, θα φροντίσουν αυτοί και οι φίλοι τους να το πληρώσουμε ακριβά.

Αστυνομία, τηλεοπτικοί σταθμοί και εφημερίδες, οι δικαστές τους και κάθε άλλος πρόθυμος θα φροντίσει να το μετανιώσουμε.

Ξέρετε πότε δεν θα το μετανιώσουμε; Εάν, ακόμα κι αν φύγουν οι κυβερνώντες τους, βρισκόμαστε στο δρόμο.

Όχι μόνο για να διαμαρτυρόμαστε. Αλλά για να στηρίξουμε τους άστεγους, τους πρόσφυγες, τους άνεργους, τους μαθητές, τους φοιτητές. Για να γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι συμβαίνει. Και πάνω απ’ όλα, τον αγώνα για Δικαιοσύνη.

Καμία δικαιολογία δεν έχει πλέον κανένας που χρησιμοποιεί τα «μαγαζιά που καίγονται», τους «κουκουλοφόρους» τους, το «χάος που θα περιέλθει η χώρα», και όλα τα υπόλοιπα.

Ο κόσμος δεν τους ανήκει. Σε εμάς ανήκει. Και θα τον απολαύσουμε μόνο εάν τον διεκδικήσουμε.

ΥΓ. Το βράδυ του Σαββάτου, τριγυρνώντας γύρω από την Ομόνοια και το Πολυτεχνείο, με το αυτί στο Κόκκινο και στο χέρι το κινητό στο twitter, βρέθηκα πάνω από την Ομόνοια και σταμάτησα για λίγα λεπτά να κάνω ένα τσιγάρο.

Δίπλα μου, μία παρέα με τέσσερα άτομα, φανερά ταλαιπωρημένοι, αφού προηγουμένως είχαν προηγηθεί οι επιθέσεις των ΜΑΤ στην πλατεία.

Κάποια στιγμή, η μία κοπέλα γύρισε και με κοίταξε, και είπε «ναι, άκου μας, μη χάσεις καμία λέξη».

Προφανώς, για τη σκέψη αυτή δεν φταίει η κοπέλα και κανένας συμπολίτης στο δρόμο.

Όμως παιδιά, σκεφτείτε λίγο. Εάν δεν προσέξουμε, θα σκοτωθούμε μεταξύ μας πριν ενωθούμε για να τους πολεμήσουμε.

Και τότε θα μας έχουν νικήσει. Χωρίς να προλάβουμε να δώσουμε ουσιαστικά ούτε μία μάχη.

ΥΓ2. Ο Νίκος Ρωμανός συνεχίζει να πεθαίνει για δικαιοσύνη. Πότε θα αναλάβουμε τις ευθύνες μας;...
rebeliskos.wordpress.com