Με αφορμή τα καμώματα του τέως υφυπουργού Παιδείας Γεωργίου Στύλιου, μια περιδιάβαση στους άγνωστους πολιτικούς που κρατάνε στις πλάτες τους το κυβερνητικό έργο.
Ο ...
κόσμος που συμμετείχε (προ)χθες το μεσημέρι στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, παρά τη δεδομένη αγωνία του για τα τεκταινόμενα στον χώρο της Παιδείας, δεν νομίζω να διακατεχόταν από τεράστια αγωνία σχετικά με το ποιος θα διαδεχτεί τελικά τον Γεώργιο Στύλιο στη νευραλγική θέση του δεύτερου υφυπουργού στο υπουργείο Παιδείας.
Ομολογώ ότι η ιστορία με τον υφυπουργό Παιδείας με ταρακούνησε κάπως. Δεν θα μιλήσω για τα αυτονόητα, τα αφήνω αυτά για τα δελτία ειδήσεων. Αυτό που με εντυπωσίασε προσωπικά ήταν η ανακάλυψη της ύπαρξης αυτού του πολιτικού γίγαντα που ακούει στο όνομα Γιώργος Στύλιος, για τον οποίο ομολογώ ότι δεν είχα ακούσει το παραμικρό έως χθες. Αρχικά τα έβαλα με τον εαυτό μου. Πώς και δεν γνώριζα τίποτα για ένα μέλος του υπουργικού συμβουλίου; Έπειτα όμως συνειδητοποίησα ότι διαλανθάνει της προσοχής μας σημαντικός αριθμός κυβερνητικών στελεχών, που αν δεν κάνουν καμιά πολιτική γκάφα τεραστίων διαστάσεων δεν θα μάθουμε ποτέ τίποτα για το έργο που έχουν προσφέρει στην κυβέρνηση και στην πατρίδα.
Σήμερα λοιπόν δεν θέλω να ασχοληθώ με θέματα υψηλής πολιτικής. Θα προτιμήσω να ασχοληθώ με θέματα χαμηλής -χαμερπούς θα έλεγα- πολιτικής. Να ρίξουμε μαζί μια ματιά στα άγνωστα ονόματα και στα υποφωτισμένα κλιμάκια της κυβερνητικής εξουσίας.
Θα μου πει κάποιος πως είμαι άδικος, δυο μήνες σκάρτους πρόλαβε να υπηρετήσει ο Γεώργιος Στύλιος, τι έργο να προκάμει να επιδείξει, έχοντας μάλιστα πολιτικό προϊστάμενο έναν υπουργό με το ταμπεραμέντο πολιτικού σπασίκλα που χαρακτηρίζει τον Ανδρέα Λοβέρδο;
Ψάχνοντας όμως λίγο παραπάνω το θέμα, διαπίστωσα πως δεν πρόκειται για τους δύο μήνες. Και δύο χρόνια να ήταν στο υπουργείο και πάλι το έργο του θα ήταν μηδενικό, ισάξιο του έργου που προσέφερε ο προκάτοχός του, Κώστας Κουκοδήμος, το οποίο θα μπορούσε υποθέτω να χωρέσει, όλο μαζί, σε ένα μπιλιετάκι τόσο δα, σε ένα επισκεπτήριο.Ο λόγος δεν έχει να κάνει με τις ικανότητες του κάθε Στύλιου ή Κουκοδήμου, που δεν νομίζω -με βάση τα βιογραφικά τους- να είναι και τεράστιες, έχει να κάνει με το υπουργοκεντρικό σύστημα εξουσίας. Κι ακόμα, με την επιμονή των εκάστοτε πρωθυπουργών να εξαγγέλλουν ότι θα δημιουργήσουν μικρά και ευέλικτα κυβερνητικά σχήματα, για να σχηματίσουν τελικά -αξιοποιώντας τις συνταγματικές προνομίες τους- σχήματα μεγάλα και δύσκαμπτα, για λόγους βέβαια πελατειακούς.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Χριστόφορου Κάσδαγλη, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου