λέξη «τεντιμπόης», σέρνεται βίαια από την αστυνομία στις γειτονιές της Κυψέλης. Τα παιδιά της γειτονιάς, φτωχικά ντυμένα, τον ακολουθούν, του πετούν αντικείμενα και τον περιγελούν. Πρόκειται για μια από τις πιο γνωστές σκηνές των δραμάτων κοινωνικής καταγγελίας που σκηνοθετούσε ο Γ. Δαλιανίδης για λογαριασμό της Φίνος Φιλμς στις αρχές και κατά τα μέσα της δεκαετίας του εξήντα. «Παραστρατημένες» νέες, ξενόφερτα ήθη, διαφθορά της νεολαίας ήταν μόνο μερικά από τα αγαπημένα θέματα των ηθικοπλαστικών διαλόγων των ταινιών αυτών. Μάλιστα, ο περιβόητος νόμος 4000, ο νόμος ο οποίος είχε ψηφιστεί από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1958 για την αντιμετώπιση των νεαρών που χαρακτηρίζονταν από την αστυνομία ως «τεντιμπόηδες», ενέπνευσε και το σενάριο της ομότιτλης ταινίας του Γ.Δαλιανίδη. [1]
Θα μου πείτε, όλα αυτά έχουν μόνο μία θέση κι αυτή δε βρίσκεται αλλού παρά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ο εν λόγω νόμος καταργήθηκε και η μνήμη των άδικα διαπομπευμένων νέων εν μέρει δικαιώθηκε. Όμως, μήπως στη σημερινή πραγματικότητα λανθάνουν δυσάρεστες συσχετίσεις με εκείνες τις εποχές; Και βέβαια, δε θα ήταν σκόπιμο να κάνουμε λογικά άλματα και αναγωγές, και δε γίνεται να προσθέτουμε «τα μήλα με τα πορτοκάλια», όπως έλεγαν στο δημοτικό όταν μας μάθαιναν την πρόσθεση ομοειδών. Όμως, δε μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι και σήμερα –σχεδόν καθημερινά πλέον- στο πλαίσιο της προώθησης ολοένα σκληρότερων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, κλιμακώνεται περαιτέρω μια νεοσυντηρητική επίθεση που θέτει στο στόχαστρο ανάλογα με την περίσταση είτε τη νεολαία, είτε τους μετανάστες και τις μετανάστριες, είτε τα διεμφυλικά άτομα, είτε τους, τις οροθετικούς/ες κοκ.
Διαβάστε περισσότερα εδώ...
rednotebook.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου