Στο κείμενο που έγραψε με αφορμή την γέννηση της Ούλρικε Μάινχοφ, ιδρυτικό μέλος της ...γερμανικής επαναστατικής οργάνωσης RAF στη δεκαετία του 1970, ο Μαζιώτης υπογραμμίζει, «Σήμερα, στην Ευρώπη και στις μητροπόλεις του αναπτυγμένου καπιταλισμού, ο ένοπλος αγώνας είναι περισσότερο αναγκαίος από ποτέ».
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Νίκου Μαζιώτη:
Στις 7 Οκτωβρίου συμπληρώνονται 80 χρόνια από τη γέννηση της επαναστάτριας Ούλρικε Μάινχοφ, από τα ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης αντάρτικου της RAF. Η Μάινχοφ, όπως και η RAF έχουν μείνει στο πάνθεον της ιστορίας του επαναστατικού κινήματος για την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεινά της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Έχουν αφήσει ανεξίτηλα το στίγμα τους στην ιστορία, είναι σημείο αναφοράς για τις κατοπινές γενιές επαναστατών και αγωνιστών. Ακριβώς όπως η RAF εμπνεύστηκε από τους αντιιμπεριαλιστικούς και αντιαποικιακούς αγώνες των λαών του τρίτου κόσμου, όπως του Βιετνάμ και των Τουπαμάρος, έτσι και η RAF ήταν πηγή έμπνευσης ή σημείο αναφοράς για τις κατοπινές γενιές επαναστατών και αρκετών από τη δική μου γενιά. Επαναστάτριες όπως η Μάινχοφ έκαναν επιλογές οι οποίες τις οδήγησαν να ρισκάρουν τα πάντα, να ρισκάρουν τη ζωή και την ελευθερία τους στον αγώνα, όπως άλλωστε και όλοι όσοι επέλεξαν το δρόμο του αντάρτικου.
Πολλοί από αυτούς σκοτώθηκαν σε ένοπλες συμπλοκές με τα σκυλιά του κράτους, πέθαναν σε απεργίες πείνας στις φυλακές ή δολοφονήθηκαν στις φυλακές. Η Ούλρικε Μάινχοφ όπως και ο Αντρέας Μπάαντερ, η Γκούντρουν Ένλσιν, ο Γιαν-Καρλ Ράσπε δολοφονήθηκαν αιχμάλωτοι στις φυλακές του Στανχάιμ, πληρώνοντας το αντίτιμο αυτών που επέλεξαν το δρόμο του αντάρτικου. Όπως πλήρωσαν το αντίτιμο ο Πουτς Αντίκ, ο Αγκουστίν Ρουέδα, ο Οριόλ Σολέ, η Μάρα Καγκόλ, η Άννα Μαρία Λούντμαν, ο Λορέντζο Μπετάσα, ο Ρικάρντο Ντούρα, ο Πιέρο Παντσιαρέλι, ο Χρήστος Κασίμης, ο Χρήστος Τσουτσουβής, ο Τόμας Βαισμπέκερ, ο Γκεόργκ Φον Ράουχ, ο Μάριο Γκαλέζι, ο Λάμπρος Φούντας. Ο κατάλογος των νεκρών του αγώνα είναι ούτως ή αλλιώς ατελείωτος.
Όπως πλήρωσαν το αντίτιμο αυτοί που ως κρατούμενοι στις φυλακές πέθαναν από απεργία πείνας όπως ο Χόλγκερ Μάινς και ο Ζίγκουρντ Ντέμπους, τα μέλη του IRA ή οι κομμουνιστές αγωνιστές στην Τουρκία στην απεργία πείνας του 2000.
Όπως πλήρωσαν το αντίτιμο αυτοί που πέρασαν πολλά χρόνια στη φυλακή και παρέμειναν μέχρι το τέλος αμετανόητοι, όπως η Ζολί Ομπρόν, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι ή ο Λιβανέζος επαναστάτης Ιμπραήμ Αμπντάλα που εξακολουθεί να παραμένει από το 1984 στις γαλλικές φυλακές.
Όποια και όποιος επέλεξε να είναι επαναστάτης και να αγωνιστεί στο δρόμο του ένοπλου αγώνα και του αντάρτικου γνωρίζει ότι ο δρόμος για την απελευθέρωση του ανθρώπου από τις αλυσίδες του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού και του κράτος δεν είναι στρωμένος με λουλούδια, αλλά στρωμένος με θάνατο, με αίμα, με σφαίρες, με βία, με φυλακή, με απομονώσεις όλα όσα μας «προσφέρει» απλόχερα ο εχθρός.
Η Ούλρικε Μάινχοφ είναι ανάμεσα σε αυτούς που αποτελούν φωτεινό παράδειγμα που στάθηκαν συνεπής μέχρι το τέλος. Η Μάινχοφ, όπως και τόσες άλλες συντρόφισσες που εντάχθηκαν στις γραμμές του αντάρτικου έσπασαν τους καθιερωμένους ρόλους τις σεξιστικής κοινωνίας που θέλει τις γυναίκες σε δεύτερη μοίρα υποτακτικές ή ακολουθήτριες των αντρών και επέβαλαν τη θέση τους ως ισότιμες και ισάξιες μαχήτριες που πολέμησαν με το όπλο στο χέρι.
Εμείς, στον Επαναστατικό Αγώνα πιστεύουμε ότι η καλύτερη απόδοση τιμής στους συντρόφους και συντρόφισσες που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα είναι η συνέχιση του ίδιου του αγώνα για τον οποίο έπεσαν πολεμώντας. Σήμερα, 40 χρόνια και πλέον μετά την ίδρυση της RAF και μέσα σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες μέσα στις συνθήκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης –της πιο μεγάλης που εμφανίστηκε στην ιστορία του καπιταλισμού- είναι εμφανής περισσότερο από ποτέ η έλλειψη της ένοπλης δράσης στις μητροπόλεις του ανεπτυγμένου καπιταλισμού στο έδαφος της Ευρώπης και των ΗΠΑ.
Σήμερα στις συνθήκες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού σε αντίθεση με την άποψη της δεκαετίας του ’70 ότι το μέτωπο του ιμπεριαλιστικού πολέμου βρίσκεται σε χώρες του Τρίτου Κόσμου όπως το Βιετνάμ και ότι τα μετόπισθεν είναι το έδαφος της Ευρώπης από όπου ανεφοδιαζόταν η αμερικάνικη πολεμική μηχανή, σήμερα το μέτωπο και τα μετόπισθεν του κοινωνικού και ταξικού πολέμου βρίσκονται στο ίδιο το έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ.
Εδώ όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις για την άγρια επίθεση του υπερεθνικού κεφαλαίου εναντίων των λαών με αφορμή την κρίση του χρέους, εδώ που αποφασίζεται η μεγαλύτερη κοινωνική ληστεία, η μεγαλύτερη αναδιανομή του πλούτου από τη βάση προς την κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας. Δηλαδή, στη Γερμανία, στη Φρανκφούρτη όπου βρίσκεται η έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στο Παρίσι που βρίσκεται το παράρτημα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στις Βρυξέλλες όπου βρίσκεται η έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σήμερα, στην Ευρώπη και στις μητροπόλεις του αναπτυγμένου καπιταλισμού, ο ένοπλος αγώνας είναι περισσότερο αναγκαίος από ποτέ. Για να διαλύσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση του κεφαλαίου, για να υπονομεύσουμε ένα σύστημα που αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία του. Στον αγώνα του σήμερα παραδειγματιζόμαστε από όλους αυτούς που σε παλιότερες εποχές έδωσαν τη ζωή τους ή άντεξαν τη φυλακή παραμένοντας αμετανόητοι.
Τιμή στην Ούλρικε Μάινχοφ
Τιμή στους νεκρούς του κοινωνικού και ταξικού πολέμου
Τιμή στους αμετανόητους»...
πηγή left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου