Ο Αύγουστος της λήθης και οι πύραυλοι flechette...

Σήμερα αρχίζουν επίσημα οι διακοπές του Έλληνα μετριοπαθή μνημονιούχου που «κοιτάει τη δουλειά του». Σήμερα αρχίζουν τα μπάνια του λαού (sic1). Σήμερα σβήνουν οι ενοχλητικές...
μνήμες για να επανεκκινήσουν οι καθωσπέπει συνειδήσεις. Σήμερα πέφτει το volume των ειδήσεων στις τηλεοράσεις και η καταραμένη Γάζα ξεχνιέται χάρη των «δαντελωτών ελληνικών παραλιών» (sic2) που «έχουν πλημμυρίσει με τουρίστες» (sic3). Σήμερα ξημέρωσε η ημέρα για δύο, τρεις εβδομάδες ψυχαναγκαστικής λήθης για όλα αυτά που γίνονται για εμάς και όλους τους άλλους χωρίς εμάς και χωρίς όλους τους άλλους.
Σήμερα θα σκεφτούμε ότι τα παιδιά μας αξίζουν ένα καλύτερο μέλλον στις καλοκαιρινές διακοπές τους και εμείς ένα καλύτερο κώλο για να δείξουμε στην παραλία. Σήμερα, εμείς οι τυχεροί (που δεν έχουμε καμία σχέση με δεκάδες διαμελισμένα πτώματα των Παλαιστίνιων παιδιών στη Γάζα) θα πάρουμε τη ριζοσπαστική απόφαση να γίνουμε λίγο πιο ανέμελοι, λίγο πιο χαλαροί (sic4), λίγο πιο ερωτεύσιμοι (sic5). Σήμερα θα αισθανθούμε πολύ τυχεροί που ζούμε στη χώρα που η Αμερική αποφάσισε να μας έχει φιλαράκια και όχι εχθρούς (και μπορούμε να πάμε διακοπές στη χώρα μας, βρε αδελφέ). Σήμερα θα πληρώσουμε τα €3,30 ευρώ στα αιώνια διόδια της μεγάλης (απο)φυγής και θα πανηγυρίσουμε που (νομίζουμε ότι) δεν είμαστε Αργεντινή. Σήμερα «η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή», που έλεγε στα 90s κι ένας γνωστός λαϊφτσαϊλάς βλάχος.
Σήμερα (όμως) είδα στις ειδήσεις έναν Παλαιστίνιο άνδρα να κλαίει με αναφιλητά κρατώντας μια πλαστική τσάντα μεταφοράς κρέατος. Ήταν ο γιος του. Είχε κυριολεκτικά τεμαχιστεί από μια ισραηλινή πυραυλική επίθεση, προφανώς από το νέο όπλο, τις αμερικάνικες βόμβες flechette με τα εκατοντάδες μικρά αγκυλωτά κομματάκια χάλυβα που συσκευάζονται γύρω από το εκρηκτικό και ξεσκίζουν τη σάρκα. Το αγόρι λεγόταν Μοχάμεντ ...κάτι και ήταν τεσσάρων ετών. Ξαφνικά μου πέρασαν κάτι κακές σκέψεις από το μυαλό και έχασα τον ειρμό της λήθης μου...
Τότε ήταν που άφησα το σήμερα και σκέφτηκα τι σκατά μπορεί να φέρει το αύριο. Και ένιωσα κάπως άβολα. Αλλά (ευτυχώς) οι ίδιες ειδήσεις έπαιξαν μια γκόμενα με φοβερό κώλο που κουβαλούσε μια διαφανή σακούλα η οποία είχε μέσα μάσκα, βατραχοπέδιλα και τα συναφή, με αποτέλεσμα η οργή -ή καλύτερα- η ντροπή μου να γίνει μια δυσάρεστη παρένθεση στο κλίμα ευφορίας του μήνα.
Άλλωστε ο Αύγουστος είναι ο μήνας διακοπών. Και των διακοπών των σκέψεων.

Oθωνας Ορφανός