Τότε που ήσουν καβαλιέρος στο χορό των λαμόγιων...

Δεν ξέρω ούτε τι μέρα είναι. Στο νησί έχω έναν κυματοθραύστη. Για να σπάνε τα μικρά και να περνούν μόνο τα μεγαλα να φτάνουν ως εδώ. Δύο κύματα τον πέρασαν κι έφτασαν μέχρι την ψάθα μου.

Η σφαγή στη Γάζα είναι το ένα. Η αιώνια μάχη του...
ανθρώπου απέναντι στο γεράκι του πολέμου. Οργή νιώθω. Και μακάρι να μπορούσα να κάνω και τίποτα, γαμώτο, αλλά είμαστε τόσο μικροί, τόσο μακριά, τόσο λίγοι απέναντι στην αδικία. Με υπογραφές δεν γίνεται τίποτα, αλλά σάμπως γίνεται και με κανένα άλλο τρόπο απέναντι σε αυτό το κράτος - ολετήρα, το Ισραήλ;

Το άλλο κύμα που έφτασε ως εδώ είναι τα φίδια για τη συναυλία της Χαρούλας. Ο Άδωνις, η Βούλτεψη, ο χουντο-Μαστοράκης, ο εμετικός ΔΟΛ (σε αντίθεση με το ΕΘΝΟΣ που, ναι, είναι εξίσου φιλοκυβερνητικό, αλλά είχε το ήθος να καταγράψει ακέραια το γεγονός της συναυλίας για τις καθαρίστριες) και κάτι άλλα «φίδια» που το παίζουν φίλοι της τραγουδίστριας (τώρα που γυρίζει ο μύλος της δημοσιότητας) αλλά με ενστασούλες, αστερίσκους και υποσημειωσούλες της λογικής γλείφω αλλά βράζω κιόλας μέσα μου που ποτέ δεν κατάφερα να κερδίσω ούτε το ένα χιλιοστό της αγάπης που τρέφει αυτός ο λαός για αυτή τη γυναίκα.

Δεν πειράζει μωρέ, μικρό χωριό είναι αυτή η χώρα, όλοι ξέρουν ποιοι είμαστε πραγματικά και σε ποιο θεό πιστεύουμε. Κι αν βαφτιστείς τώρα μεταρρυθμιστής, σε θυμάμαι τότε που υμνούσες το σύστημα Σημίτη. Κι αν βαφτιστείς τώρα επαναστάτης, σε θυμάμαι τότε που ήσουν καβαλιέρος στο χορό των λαμόγιων.

  Νίκος Μωραϊτης 

e-tetradio.gr