Οι refuznik (στα εβραΐκά «αυτός που αρνείται»), είναι νέοι και νέες που αρνούνται να υπηρετήσουν στρατιωτική θητεία στο Ισραήλ. Η θητεία είναι όχι μόνο υποχρεωτική, αλλά και ένα απαραίτητο στάδιο για την είσοδο στην ενήλικη ζωή, για την ισραηλινή κοινωνία.
Ήδη από το σχολείο, οι μαθητές και οι μαθήτριες συναντούν ...
τους εκπροσώπους του στρατού, οι οποίοι τους εξηγούν τον ρόλο και τη σημασία των ενόπλων δυνάμεων. Σημειώνουμε ότι το απολυτήριο του στρατού είναι απαραίτητη προΰπόθεση για την πρόσληψη σε οποιαδήποτε δουλειά.
Ο ισραηλινός στρατός αποτελείται από περίπου 186.000 στρατιώτες, ενώ οι έφεδροι είναι περίπου 445.000. Οι ισραηλινοί κατατάσσονται στα 18, η θητεία διαρκεί 3 χρόνια για τους άνδρες και 2 για τις γυναίκες. Αποκλείονται της κατάταξης οι άραβες πολίτες του Ισραήλ, καθώς και οι υπερορθόδοξοι, οι οποίοι, παρόλο που εξαιρούνται επειδή «αφιερώνουν τη ζωή τους στη μελέτη των Ιερών Κειμένων», συχνά είναι οι πιο φανατικοί υπέρμαχοι του πολέμου.
Η μεγάλη πλειοψηφία των refuznik αποτελείται από τους ανθρώπους που αρνούνται να πολεμήσουν στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Εξαιτίας της επιλογής τους, καταλήγουν στη φυλακή. Το 2014, πριν την τωρινή στρατιωτική επιχείρηση, οι αρνητές ήταν 50, και γι’αυτό τον λόγο θα πάνε φυλακή τον Οκτώβριο.
Το ρεπορταζ που ακολουθεί πραγματοποιήθηκε το 2009, από τον Martin Barzilai
Tamar, 20 ετών. «Είμαι ειρηνίστρια, και το 2008 επέλεξα να πάω φυλακή για να ανοίξει η συζήτηση για το ταμπού της στρατιωτικής θητείας. Φυλακίστηκα για τρεις μήνες, τον τελευταίο στην απομόνωση, επειδή αρνήθηκα να φορέσω στολή. Το μίσος και η μισαλλοδοξία απέναντι σε επιλογές σαν τη δική μου είναι πολύ πιο έντονα σε περιόδους σαν κι αυτή. Η γενιά μου μεγάλωσε χωρίς να έρθει ποτέ σε επαφή με την παλαιστινιακή κοινωνία. Με αυτό τον τρόπο, το μίσος καλλιεργείται πιο εύκολα».
Alex, 22 ετών, τεχνικός κινηματογράφου. «Όταν ήμουν 17 χρονών, πήγα στα κατεχόμενα για να βοηθήσω τους παλαιστίνιους να μαζέψουν ελιές. Αυτή η εμπειρία με επηρέασε βαθιά. Συνειδητοποίησα ότι η λέξη «ασφάλεια» ήταν ένα ψέμα για να διακιολογείται η κατοχή. Αποφάσισα να μην καταταγώ στον στρατό. Πέρασα πέντε μήνες στη φυλακή».
Neta, 18 ετών. «Είχα μια πολύ παραδοσιακή εκπαίδευση, αλλά στα 15 μου ανακάλυψα την ύπαρξη των κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών. Επέλεξα να πάω φυλακή γιατί πιστεύω ότι οι άνθρωποι οφείλουν να γνωρίζουν: ο ισραηλινός στρατός δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και διαπράττει εγκλήματα πολέμου».
Giyora Neumann, 55 ετών, δημοσιογράφος. «Στα 17 μου, το 1971, υπήρξα ο πρώτος αρνητής στράτευσης, ο πρώτος που πήγε φυλακή. Το έκανα για πολιτικούς λόγους, τότε ήμουν οργανωμένος στο Matzpen, ένα σοσιαλιστικό, επαναστατικό και αντισιωνιστικό κόμμα. Αλλά το έκανα και για προσωπικούς λόγους. Η οικογένειά μου είχε υποφέρει πολλά σε μια άλλη κατοχή, αυτή της Πολωνίας…»
Omer, 20 ετών, φοιτήτρια. «Ο στρατός λειτουργεί στην εντέλεια. Δεν σε αφήνει να σκεφτείς ούτε στιγμή. Πιστεύω ότι οι νεαροί ισραηλινοί οφείλουν να γνωρίζουν την κατάσταση των παλαιστινίων, για να μπορούν να επιλέξουν αν θέλουν να υπηρετήσουν ή όχι τη θητεία τους. Ο πατέρας μου είναι στρατηγός της Μοσάντ, βρισκόμαστε στις δυο εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις. Πέρασα δυο μήνες στη φυλακή. Ήταν δύσκολα, έχασα πέντε κιλά».
Ben, 27 ετών, δουλεύει σε βίντεο κλαμπ. «Ο πατέρας μου πέρασε 40 μέρες στη φυλακή γιατί δεν ήθελε να πάει να πολεμήσει στη Γάζα. Όταν ήρθε η σειρά μου, κι εγώ επέλεξα να μην πάω. Είπα στον αξιωματικό στρατολογίας ότι υπέφερα από νοητικές διαταραχές. Του είπα ότι αν μου δώσουν όπλο θα το στρέψω εναντίον των ανωτέρων μου.
Or, 19 ετών. «Μεγάλωσα σε μια συντηρητική οικογένεια και ήμουν σίγουρη από παιδί ότι θα καταταχθώ. Κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης εναντίον του τείχους στην Υπεριορδανία, στην οποία συμμετείχα, ο στρατός άρχισε να μας πυροβολεί. Εκείνη τη μέρα κατάλαβα ότι δεν θα έκανα την θητεία μου».
Daniel, 24 ετών, φοιτητής. «Είμαι σοσιαλιστής και αποφάσισα να μην καταταγώ επειδή είμαι εναντίον του ιμπεριαλισμού. Επίσης, στην ισραηλινή κοινωνία, ο πόλεμος ήταν πάντα συνώνυμο της κοινωνικής αδικίας».
Naomi, 20 ετών, φοιτήτρια. «Δεν έκανα το στρατιωτικό μου, επειδή είμαι εναντίον της κατοχής και της στρατιωτικοποίησης της ισραηλινής κοινωνίας. Έχουμε έναν από τους πιο μεγάλους στρατούς στον κόσμο, αλλά είμαστε ένα μικρό κράτος. Είχα πολλά προβλήματα όταν άρχισα να ψάχνω για δουλειά. Θα με προσλάμβαναν σ ένα βιβλιοπωλείο, αλλά όταν ο ιδιοκτήτης ανακάλυψε ότι δεν είχα πάει στρατό, άλλαξε ιδέα».
Haggai, 26 ετών, δημοσιογράφος. Το 2001, όταν επιλέξαμε να πάμε φυλακή για να διαμαρτυρηθούμε για την κατοχή είμασταν μόλις 25 άτομα. Ήταν ένα πολύ σημαντικό κίνημα. Και, από τη σκοπιά του δικαίου, εκείνη η δίκη έγινε παράδειγμα, τόσο από πολιτική όσο κι από φιλοσοφική άποψη. Ο στρατός μάς χρησιμοποίησε ως παράδειγμα, για να εκφοβίσει τους υπόλοιπους. Καταδικάστηκα σε δυο χρόνια φυλακή».
Πηγή: L’Internazionale
left.grτους εκπροσώπους του στρατού, οι οποίοι τους εξηγούν τον ρόλο και τη σημασία των ενόπλων δυνάμεων. Σημειώνουμε ότι το απολυτήριο του στρατού είναι απαραίτητη προΰπόθεση για την πρόσληψη σε οποιαδήποτε δουλειά.
Ο ισραηλινός στρατός αποτελείται από περίπου 186.000 στρατιώτες, ενώ οι έφεδροι είναι περίπου 445.000. Οι ισραηλινοί κατατάσσονται στα 18, η θητεία διαρκεί 3 χρόνια για τους άνδρες και 2 για τις γυναίκες. Αποκλείονται της κατάταξης οι άραβες πολίτες του Ισραήλ, καθώς και οι υπερορθόδοξοι, οι οποίοι, παρόλο που εξαιρούνται επειδή «αφιερώνουν τη ζωή τους στη μελέτη των Ιερών Κειμένων», συχνά είναι οι πιο φανατικοί υπέρμαχοι του πολέμου.
Η μεγάλη πλειοψηφία των refuznik αποτελείται από τους ανθρώπους που αρνούνται να πολεμήσουν στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Εξαιτίας της επιλογής τους, καταλήγουν στη φυλακή. Το 2014, πριν την τωρινή στρατιωτική επιχείρηση, οι αρνητές ήταν 50, και γι’αυτό τον λόγο θα πάνε φυλακή τον Οκτώβριο.
Το ρεπορταζ που ακολουθεί πραγματοποιήθηκε το 2009, από τον Martin Barzilai
Tamar, 20 ετών. «Είμαι ειρηνίστρια, και το 2008 επέλεξα να πάω φυλακή για να ανοίξει η συζήτηση για το ταμπού της στρατιωτικής θητείας. Φυλακίστηκα για τρεις μήνες, τον τελευταίο στην απομόνωση, επειδή αρνήθηκα να φορέσω στολή. Το μίσος και η μισαλλοδοξία απέναντι σε επιλογές σαν τη δική μου είναι πολύ πιο έντονα σε περιόδους σαν κι αυτή. Η γενιά μου μεγάλωσε χωρίς να έρθει ποτέ σε επαφή με την παλαιστινιακή κοινωνία. Με αυτό τον τρόπο, το μίσος καλλιεργείται πιο εύκολα».
Alex, 22 ετών, τεχνικός κινηματογράφου. «Όταν ήμουν 17 χρονών, πήγα στα κατεχόμενα για να βοηθήσω τους παλαιστίνιους να μαζέψουν ελιές. Αυτή η εμπειρία με επηρέασε βαθιά. Συνειδητοποίησα ότι η λέξη «ασφάλεια» ήταν ένα ψέμα για να διακιολογείται η κατοχή. Αποφάσισα να μην καταταγώ στον στρατό. Πέρασα πέντε μήνες στη φυλακή».
Neta, 18 ετών. «Είχα μια πολύ παραδοσιακή εκπαίδευση, αλλά στα 15 μου ανακάλυψα την ύπαρξη των κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών. Επέλεξα να πάω φυλακή γιατί πιστεύω ότι οι άνθρωποι οφείλουν να γνωρίζουν: ο ισραηλινός στρατός δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και διαπράττει εγκλήματα πολέμου».
Giyora Neumann, 55 ετών, δημοσιογράφος. «Στα 17 μου, το 1971, υπήρξα ο πρώτος αρνητής στράτευσης, ο πρώτος που πήγε φυλακή. Το έκανα για πολιτικούς λόγους, τότε ήμουν οργανωμένος στο Matzpen, ένα σοσιαλιστικό, επαναστατικό και αντισιωνιστικό κόμμα. Αλλά το έκανα και για προσωπικούς λόγους. Η οικογένειά μου είχε υποφέρει πολλά σε μια άλλη κατοχή, αυτή της Πολωνίας…»
Omer, 20 ετών, φοιτήτρια. «Ο στρατός λειτουργεί στην εντέλεια. Δεν σε αφήνει να σκεφτείς ούτε στιγμή. Πιστεύω ότι οι νεαροί ισραηλινοί οφείλουν να γνωρίζουν την κατάσταση των παλαιστινίων, για να μπορούν να επιλέξουν αν θέλουν να υπηρετήσουν ή όχι τη θητεία τους. Ο πατέρας μου είναι στρατηγός της Μοσάντ, βρισκόμαστε στις δυο εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις. Πέρασα δυο μήνες στη φυλακή. Ήταν δύσκολα, έχασα πέντε κιλά».
Ben, 27 ετών, δουλεύει σε βίντεο κλαμπ. «Ο πατέρας μου πέρασε 40 μέρες στη φυλακή γιατί δεν ήθελε να πάει να πολεμήσει στη Γάζα. Όταν ήρθε η σειρά μου, κι εγώ επέλεξα να μην πάω. Είπα στον αξιωματικό στρατολογίας ότι υπέφερα από νοητικές διαταραχές. Του είπα ότι αν μου δώσουν όπλο θα το στρέψω εναντίον των ανωτέρων μου.
Or, 19 ετών. «Μεγάλωσα σε μια συντηρητική οικογένεια και ήμουν σίγουρη από παιδί ότι θα καταταχθώ. Κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης εναντίον του τείχους στην Υπεριορδανία, στην οποία συμμετείχα, ο στρατός άρχισε να μας πυροβολεί. Εκείνη τη μέρα κατάλαβα ότι δεν θα έκανα την θητεία μου».
Daniel, 24 ετών, φοιτητής. «Είμαι σοσιαλιστής και αποφάσισα να μην καταταγώ επειδή είμαι εναντίον του ιμπεριαλισμού. Επίσης, στην ισραηλινή κοινωνία, ο πόλεμος ήταν πάντα συνώνυμο της κοινωνικής αδικίας».
Naomi, 20 ετών, φοιτήτρια. «Δεν έκανα το στρατιωτικό μου, επειδή είμαι εναντίον της κατοχής και της στρατιωτικοποίησης της ισραηλινής κοινωνίας. Έχουμε έναν από τους πιο μεγάλους στρατούς στον κόσμο, αλλά είμαστε ένα μικρό κράτος. Είχα πολλά προβλήματα όταν άρχισα να ψάχνω για δουλειά. Θα με προσλάμβαναν σ ένα βιβλιοπωλείο, αλλά όταν ο ιδιοκτήτης ανακάλυψε ότι δεν είχα πάει στρατό, άλλαξε ιδέα».
Haggai, 26 ετών, δημοσιογράφος. Το 2001, όταν επιλέξαμε να πάμε φυλακή για να διαμαρτυρηθούμε για την κατοχή είμασταν μόλις 25 άτομα. Ήταν ένα πολύ σημαντικό κίνημα. Και, από τη σκοπιά του δικαίου, εκείνη η δίκη έγινε παράδειγμα, τόσο από πολιτική όσο κι από φιλοσοφική άποψη. Ο στρατός μάς χρησιμοποίησε ως παράδειγμα, για να εκφοβίσει τους υπόλοιπους. Καταδικάστηκα σε δυο χρόνια φυλακή».
Πηγή: L’Internazionale
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου