Πριν από λίγες μέρες, συνέβη κάπου στη Μεσόγειο κάτι πολύ συνηθισμένο: το Ισραήλ άρχιζε και πάλι να βομβαρδίζει τη Γάζα σε μια προσπάθεια να...
τα βάλει με τη Χαμάς, καταφέρνοντας προς το παρόν μόνο να γεμίσει το timeline του μέσου χρήστη του Διαδικτύου με φρικτές φωτογραφίες δολοφονημένων παιδιών από την Παλαιστίνη.
Το 1993, στο τραγούδι τους με τίτλο «Σαράγεβο» οι Magic de Spell τραγουδούσαν «στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως», περιγράφοντας το νέο μεγάλο κουσούρι αυτού του κόσμου: τη συγκλονιστική απάθεια των περισσότερων κατοίκων του μπροστά στη θηριωδία που η τεχνολογική εξέλιξη τους αναγκάζει, σχεδόν σε ζωντανή μετάδοση, να παρακολουθούν.
Αυτή, νομίζω, είναι και η μόνη διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες πολεμικές επιχειρήσεις του Ισραήλ στην περιοχή, δηλαδή η διαρκώς αυξανόμενη διάδοση της χρήσης των social media ανά την υφήλιο. Οι βομβαρδισμοί άφηναν πάντοτε πίσω στη Γάζα ακρωτηριασμένα πτώματα αμάχων, απλά δεν υπήρχαν τόσοι διαθέσιμοι φωτογραφικοί φακοί να μεταδώσουν τα νέα σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Αν και δεν ασπάζομαι την άποψη ότι στην Παλαιστίνη ζουν μονάχα άγγελοι και στο Ισραήλ μονάχα διάβολοι, παρακολουθώντας σχετικά στενά το θέμα εδώ και χρόνια, καταλήγω στο ότι είναι φρικτά εντυπωσιακή η ασυλία που το Ισραήλ απολαμβάνει από τη διεθνή κοινότητα και τους θεσμούς της, όπως είναι κυρίως ο ΟΗΕ.
Ισχυρές χώρες που τάχθηκαν κάποτε με πάθος υπέρ του πολέμου στο Ιράκ, παρότι δεν υπήρχε καμία σοβαρή ένδειξη για την ύπαρξη πυρηνικών όπλων στη χώρα, δεν έχουν δείξει ποτέ την ίδια ζέση κατά του Ισραήλ του οποίου οι ενέργειες στη Γάζα συνθέτουν κάτι που για τα δεδομένα της εποχής μας μοιάζει με γενοκτονία.
Το να βομβαρδίζεις μια τόσο πυκνοκατοικημένη και συνάμα «περικυκλωμένη» περιοχή όπως η Γάζα, είναι περίπου σαν να δέρνεις ανελέητα κάποιον που έχεις ήδη φυλακίσει σε ένα στενό κελί με τη δικαιολογία ότι σε έφτυσε πίσω από τα κάγκελα.
Πριν από μερικούς μήνες, ένας δημοσιογράφος που βρέθηκε στην περιοχή με άρθρο του στη Huffington Post υποστήριξε το προφανές, ότι δηλαδή στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία απολύτως σύγκρουση του Ισραήλ με «την Παλαιστίνη», καθώς η ισραηλινή κυβέρνηση ελέγχει τα πάντα στα παλαιστινιακά εδάφη, μέχρι και το πόσο νερό καταναλώνουν οι κάτοικοι της.
Χθες, ο δημοφιλής στις ΗΠΑ συγγραφέας Lawrence Weschler περιέγραψε τη Γάζα ως ουσιαστικά το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης του κόσμου, κρίνοντας ως απόλυτα αδιέξοδη την τακτική του Ισραήλ με την οποία επιτυγχάνεται μονάχα η ευρύτερη νομιμοποίηση των διαφόρων εξτρεμιστικών ομάδων που δρουν στην περιοχή.
Ως πότε; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνωρίζει πόσο συνειδητά δυσανάλογη είναι πάντοτε η αντίδραση του Ισραήλ στις προκλήσεις της Χαμάς; Ποιος δεν ξέρει ότι η τόση βία μπορεί μόνο άλλη τόση βία να φέρει; Ποιος έχει αποφασίσει ότι η ζωή ενός Ισραηλινού κοστίζει παραπάνω από τη ζωή ενός Παλαιστινίου και ως πότε θα τον ανέχονται όλοι οι υπόλοιποι;
* Ο Μάκης Μυλωνάς γεννήθηκε το 1989 στην Πάτρα κι από το 2008 διατηρεί το blog parapolitiki.com
Η λεζάντα της φωτό:
Έργο του Ισραηλινού καλλιτέχνη, Amir Schiby, για τέσσερα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους στη Γάζα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου