Τα τελευταία χρόνια ένας από τους κύριους προπαγανδιστές δημοσιογράφους της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στην Ελλάδα είναι αδιαμφισβήτητα ο Πρετεντέρης. Πολύ συχνά τα...
κείμενα του στο οπισθόφυλλο των Νέων πέρα από την έντονα νεοφιλελεύθερη κατεύθυνσή τους είναι εξοργιστικά, λένε ψέματα, ειρωνεύονται, λασπολογούν και άλλα τέτοια άκρως δημοσιογραφικά. Πάντοτε, όμως, είναι κατατοπιστικά για κάποιον που θέλει να καταλάβει τη γραμμή και την τακτική του αντιπάλου. Στο φύλλο της Τέταρτης 2 Ιουλίου με τίτλο...
«Υπόθεση σύγκρουσης» είναι από τις λίγες φορές που γίνεται τόσο ξεκάθαρο το διακύβευμα της εποχής.
Το κείμενο στην αρχή στηλιτεύει τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύτηκαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, λες και τώρα ανακαλύφθηκαν όλα αυτά, ενώ όσο προχωράει γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ως προς τον στόχο του. Ποιος είναι αυτός;
Να ενημερώσει τον Αβραμόπουλο, προφανώς και κάποιους/ες σαν και αυτόν που δεν έχουν ακόμα καταλάβει, καθώς και το αναγνωστικό κοινό της εφημερίδας, ότι η πολιτική της συναίνεσης και της συνεννόησης τελείωσε. Ήρθε η εποχή της σύγκρουσης, η εποχή των νικητών και των ηττημένων, σύμφωνα με τα δικά του λόγια.
Είναι από τις λίγες φορές που συμφωνώ. Βέβαια ο Πρετεντέρης μεταφέρει το επίπεδο της σύγκρουσης εκεί που θέλει, κρύβοντας το αληθινό επίδικο. Μιλάει σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση που θέλει το ξεπέρασμα του χθες, της στασιμότητας, του αναχρονισμού και της ύφεσης και συνηγορεί γενικόλογα υπέρ του αύριο, της ανόρθωσης, του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης.
Το αληθινό επίδικο, όμως, είναι άλλο και από ό,τι φαίνεται το γνωρίζει καλά. Είναι η σύγκρουση δύο κόσμων, αυτών που καταστρέφονται και αυτών που κερδίζουν από την κρίση, αυτών που αντιστέκονται και αυτών που συναινούν. Αυτό που πολύ συχνά ακούγεται και γράφεται: Τάξη εναντίον Τάξης.
Αυτό που ουσιαστικά ζητάει ο Πρετεντέρης είναι ότι ήρθε η στιγμή τα αντίπαλα στρατόπεδα να πάρουν θέσεις. Από τη μία, η αστική τάξη με όποιες συμμαχίες μπορέσει να οικοδομήσει στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο και από την άλλη ο κόσμος της εργασίας, των ανέργων, των νέων, αυτών δηλαδή που αμφισβητούν το κυρίαρχο μοντέλο και που στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις αποτέλεσαν τη μεγάλη δεξαμενή των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι εμφανίζεται, λοιπόν, και ο πραγματικός αντίπαλος ο οποίος, αν και δεν αναφέρεται πουθενά, βρίσκεται πίσω από κάθε λέξη . Κάθε φορά που γράφεται η λέξη σύγκρουση ουσιαστικά γράφεται η λέξη ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πρετεντέρης ξέρει πολύ καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το Πασοκ του ‘81, ούτε μπορεί να γίνει. Τον έχει αντιμετωπίσει πολλές φορές κάθε φορά που ξεδιπλώθηκε ένα αυθόρμητο κίνημα και ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να πάρει θέση: στο άρθρο 16, το Δεκέμβρη του 2008, την Υπατία, τις πλατείες. Γι’ αυτό και τρέχει να προετοιμάσει το στρατόπεδό του. Αντιλαμβάνεται ότι το καινούργιο έρχεται και αυτό είναι που τον φοβίζει. Αντιλαμβάνεται ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, όλος αυτός ο κόσμος που βιώνει μια συστηματική υποτίμηση της ζωής του επανέρχεται στην πολιτική. Αυτός που από την μεταπολίτευση και μετά λόγω ΠΑΣΟΚ είχε βολευτεί στη λογική της ανάθεσης. Τελευταίο αφήνει το πιο σημαντικό κατά την άποψή μου σημείο. Ισχυρίζεται ότι πάμε σε μια πολιτική αναμέτρηση που θα έχει θύματα και κόστος. Δεν νομίζω ότι συναισθάνεται τους χιλιάδες ανθρώπους που ήδη καταστρέφονται από την κρίση, μάλλον αναφέρεται σε πολιτικά στελέχη που πρέπει να καούν αναλαμβάνοντας το κόστος της κοινωνικής καταστροφής. Μπορεί να μην ονοματίζει τους ηττημένους ευθαρσώς, αλλά στην πολεμική του δεν είναι φειδωλός, Η πολιτική αναμέτρηση μάς ενημερώνει μπορεί να πάρει ακόμα και «δραματικές» μορφές καθώς το διακύβευμα είναι κολοσσιαίο. Προτρέπει μάλιστα όποιους/ες δεν είναι έτοιμοι/ες ή δεν αντέχουν να εγκαταλείψουν. Ελπίζω τουλάχιστον μετά από αυτό το άρθρο να έχει την τσίπα να μην επικαλεστεί την ανάγκη για νηφαλιότητα και σύνεση στον επόμενο αγώνα των από τα κάτω.
Του Διονύση Φτεργιώτη
* Ο Διονύσης Φτεργιώτης είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης
Από alterthess
greki-gr.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου