Ανταπόκριση από τη Γάζα...
Στην αρχή έσβησαν τα φώτα. Το Ισραήλ έκοψε το ρεύμα στο βόρειο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας. Μετά ήρθαν τα ισραηλινά τανκς, ακολουθούμενα από μονάδες πεζικού περνώντας μέσα από τον κατεστραμμένο παλαιστινιακό θύλακα. Ο ουρανός πάνω από τη Γάζα φλεγόταν...
Του Boštjan Videmšek (DELO), Γάζα
Η Ισραηλινή αεροπορία απαντούσε σκληρά στις μάλλον αδύναμες ρουκέτες της Χαμάς που είχαν πυροδοτηθεί λίγα λεπτά νωρίτερα αφού εξέπνευσε η «ανθρωπιστική εκεχειρία». Σε όλη την Λωρίδα της Γάζας σημειώνονταν ισχυρότατοι βομβαρδισμοί, συμπεριλαμβανομένου και της πόλης της Γάζας, μιας από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές στον κόσμο. Οι ισραηλινές χερσαίες επιχειρήσεις μόλις ξεκινούσαν.
Το ναυτικό συμμετείχε με πυρά του πυροβολικού. Ο ήχος ήταν τρομακτικός. Εκρήξεις φώτιζαν τον ουρανό. Η Χαμάς που παλεύει για την πολιτική της επιβίωση σε ένα αλλαγμένο γεωπολιτικό χάρτη μετά Αραβική Άνοιξη στη Μέση Ανατολή πυροδοτούσε τις ρουκέτες της από το κέντρο της πόλης «προσκαλώντας» τα ισραηλινά βομβαρδιστικά να επιτεθούν σε στόχους αμάχων. Το Ισραήλ δέχτηκε ευχαρίστως την πρόσκληση και με αυτό ως άλλοθι συνέχισε το έργο του. Περισσότεροι από 30 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο αιματοβαμμένο βράδυ της Τετάρτης και το πρωινό της επόμενης ημέρας. Όλοι μαζί τώρα οι νεκροί είναι 260.
«Γιατί μας σκοτώνουν; Γιατί;» Αυτό με ρωτάνε κάθε μέρα τα παιδιά μου. Αυτό ρωτάω και εγώ τον εαυτό μου. Δεν ξέρω την απάντηση. Μήπως ξέρουν αυτοί; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Κάποιος παίζει ένα παιχνίδι σκάκι με τις ζωές μας. Ο άνθρωπος είναι ένλογο όν. «Στις περισσότερες περιπτώσεις οι άνθρωποι φτάνουν ακόμα και στο φόνο για κάποιο λογικό λόγο. Έτσι δεν είναι;» μου είπε ο Dr. Ayman al Sahbani, επικεφαλής της μονάδας επειγόντων στο νοσοκομείο της Shifa, το μεγαλύτερο της Γάζας. Ο κύριος Sahbani που πιθανά κάνει την δυσκολότερη δουλειά του κόσμου αυτές τις ημέρες δεν έχει κοιμηθεί περισσότερο από μία ώρα εδώ και δώδεκα ημέρες. Είναι κουρασμένος και εντελώς απογοητευμένος. Κανείς δεν μπορεί να υπολογίζει στην βοήθεια του Θεού αυτές τις ημέρες. Ή μάλλον το αντίθετο, οι προσευχές και οι καλές πράξει χειροτερεύουν πολύ την κατάσταση.
Για αυτόν, για το 1,7 εκατομμύρια των Παλαιστινίων που ζουν στη Γάζα.
«Είμαστε εναντίον του πολέμου. Όποιος διαθέτει έστω και λίγο μυαλό -εκτός από τους στρατιωτικούς ηγέτες- είναι εναντίον του πολέμου. Βοηθάει καθόλου αυτό; Όχι, είναι οι αθώοι άνθρωποι που πεθαίνουν. Τα παιδιά, οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι. Δεν είδα πολλούς τραυματίες στρατιώτες τις τελευταίες 11 ημέρες. Όχι. Πάνω από το 80% των θυμάτων είναι άμαχοι. Μόνο χθες μου έφεραν οκτώ πτώματα, τα πέντε από αυτά ήταν μικρών παιδιών. Τέσσερα παιδιά έπαιζαν απλώς ποδόσφαιρο στην παραλία και χτυπήθηκαν από τους Ισραηλινούς. Έτσι απλά. Χωρίς λόγο. Δεν υπάρχουν πολεμικοί στόχοι στην παραλία. Η οβίδα έπεσε 100 μέτρα από το ξενοδοχείο που φιλοξενεί τους δημοσιογράφους του διεθνούς Τύπου. Το είδαν όλοι αλλά τίποτα δεν θα αλλάξει» συνέχισε να λέει ο Sabhani με βαθιά θλίψη αλλά και με ένταση.
Η δολοφονία τεσσάρων αγοριών αποτελεί φρικτή τραγωδία αλλά δεν είναι κάτι καινούριο για τη Γάζα, είπε «Έσπασα, θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά μου. Εύκολα. Γιατί να πρέπει να πεθαίνουν τα παιδιά; Ουρλιάζω όλη την ώρα αλλά δεν με ακούει κανείς» συμπλήρωσε ο γιατρός ενώ προσπαθούσε να οργανώσει το χάος στο νοσοκομείο της Shifa. Οι γιατροί κυκλοφορούν όλοι με μαύρα μάτια εξαιτίας του ελάχιστου ύπνου και της εξάντλησης. Εργάζονται σε εικοσιτετράωρη βάση. Σώζουν ζωές. Δεν είναι η δική τους ενέργεια που εξαντλείτε. Το νοσοκομείο έχει σοβαρότατες ελλείψεις από βασικό εξοπλισμό και φάρμακα και τίποτα από αυτά δεν έρχεται. Τίποτα απολύτως. Ακόμα και κατά την πεντάωρη «ανθρωπιστική» εκεχειρία καμία ΜΚΟ από το εξωτερικό δεν προσέφερε βοήθεια. Ο Dr Sahbani υποστηρίζει ότι αυτή η ισραηλινή επίθεση είναι σκληρότερη από αυτές του 2008 και του 2012 «αν οι επιθέσεις συνεχιστούν δεν θα μπορούμε να σώσουμε άλλες ζωές σε λίγες ημέρες. Ο αριθμός των νεκρών θα αυξηθεί δραματικά. Αυτή είναι η μοίρα μας».
Σε ένα από τα πιο πολυάσχολα νοσοκομεία του κόσμου οι γυναίκες ουρλιάζουν. Οι άντρες συζητάνε μεγαλόφωνα για πολιτική και πόλεμο. Κανείς τους δεν πιστεύει ότι η κατάπαυση του πυρός θα διαρκέσει. Έχουν απόλυτο δίκιο. Λίγες ώρες αργότερα η κόλαση ανοίγει τις πόρτες της. «Θα ήθελα να επιστρέψω στο σπίτι μου στα βόρεια της Γάζας αλλά οι άντρες της οικογένειας μου δεν το επιτρέπουν. Λένε ότι οι Ισραηλινοί θα μας σκοτώσουν. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί» μου λέει η Dawlat Zindan που τώρα βρίσκεται στο δημοτικό σχολείο της Γάζας που αυτή τη στιγμή φιλοξενεί πάνω από χίλιους πρόσφυγες από τα πιο επικίνδυνα τμήματα της Λωρίδας της Γάζας. Πάνω από 22.000 άνθρωποι βρίσκονται πρόσφυγες στα καταλύματα του ΟΗΕ τις τελευταίες δέκα ημέρες. Η κυρία Zindan και η οικογένειά της (13 παιδιά με ακόμα 23 μέλη της οικογένειας) αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους την τρίτη ημέρα των ισραηλινών βομβαρδισμών. Βρήκαν ένα σημείωμα στην αυλή του σπιτιού τους που έλεγε ότι πρέπει να φύγουν αμέσως.
Η οικογένεια της Zindan αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της για 3η φορά από το 2008. Τα παιδιά, κουρασμένα και προφανώς ψυχικά τραυματισμένα, είχαν κολλήσει το ένα με το άλλο ή κάθονταν πάνω στο βρόμικο τοίχο κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου. Η ζέστη ήταν αποπνικτική στην παλιά σχολική αίθουσα που ήταν γεμάτη ανθρώπους.
Η Ισραηλινή αεροπορία απαντούσε σκληρά στις μάλλον αδύναμες ρουκέτες της Χαμάς που είχαν πυροδοτηθεί λίγα λεπτά νωρίτερα αφού εξέπνευσε η «ανθρωπιστική εκεχειρία». Σε όλη την Λωρίδα της Γάζας σημειώνονταν ισχυρότατοι βομβαρδισμοί, συμπεριλαμβανομένου και της πόλης της Γάζας, μιας από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές στον κόσμο. Οι ισραηλινές χερσαίες επιχειρήσεις μόλις ξεκινούσαν.
Το ναυτικό συμμετείχε με πυρά του πυροβολικού. Ο ήχος ήταν τρομακτικός. Εκρήξεις φώτιζαν τον ουρανό. Η Χαμάς που παλεύει για την πολιτική της επιβίωση σε ένα αλλαγμένο γεωπολιτικό χάρτη μετά Αραβική Άνοιξη στη Μέση Ανατολή πυροδοτούσε τις ρουκέτες της από το κέντρο της πόλης «προσκαλώντας» τα ισραηλινά βομβαρδιστικά να επιτεθούν σε στόχους αμάχων. Το Ισραήλ δέχτηκε ευχαρίστως την πρόσκληση και με αυτό ως άλλοθι συνέχισε το έργο του. Περισσότεροι από 30 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο αιματοβαμμένο βράδυ της Τετάρτης και το πρωινό της επόμενης ημέρας. Όλοι μαζί τώρα οι νεκροί είναι 260.
«Γιατί μας σκοτώνουν; Γιατί;» Αυτό με ρωτάνε κάθε μέρα τα παιδιά μου. Αυτό ρωτάω και εγώ τον εαυτό μου. Δεν ξέρω την απάντηση. Μήπως ξέρουν αυτοί; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Κάποιος παίζει ένα παιχνίδι σκάκι με τις ζωές μας. Ο άνθρωπος είναι ένλογο όν. «Στις περισσότερες περιπτώσεις οι άνθρωποι φτάνουν ακόμα και στο φόνο για κάποιο λογικό λόγο. Έτσι δεν είναι;» μου είπε ο Dr. Ayman al Sahbani, επικεφαλής της μονάδας επειγόντων στο νοσοκομείο της Shifa, το μεγαλύτερο της Γάζας. Ο κύριος Sahbani που πιθανά κάνει την δυσκολότερη δουλειά του κόσμου αυτές τις ημέρες δεν έχει κοιμηθεί περισσότερο από μία ώρα εδώ και δώδεκα ημέρες. Είναι κουρασμένος και εντελώς απογοητευμένος. Κανείς δεν μπορεί να υπολογίζει στην βοήθεια του Θεού αυτές τις ημέρες. Ή μάλλον το αντίθετο, οι προσευχές και οι καλές πράξει χειροτερεύουν πολύ την κατάσταση.
Για αυτόν, για το 1,7 εκατομμύρια των Παλαιστινίων που ζουν στη Γάζα.
«Είμαστε εναντίον του πολέμου. Όποιος διαθέτει έστω και λίγο μυαλό -εκτός από τους στρατιωτικούς ηγέτες- είναι εναντίον του πολέμου. Βοηθάει καθόλου αυτό; Όχι, είναι οι αθώοι άνθρωποι που πεθαίνουν. Τα παιδιά, οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι. Δεν είδα πολλούς τραυματίες στρατιώτες τις τελευταίες 11 ημέρες. Όχι. Πάνω από το 80% των θυμάτων είναι άμαχοι. Μόνο χθες μου έφεραν οκτώ πτώματα, τα πέντε από αυτά ήταν μικρών παιδιών. Τέσσερα παιδιά έπαιζαν απλώς ποδόσφαιρο στην παραλία και χτυπήθηκαν από τους Ισραηλινούς. Έτσι απλά. Χωρίς λόγο. Δεν υπάρχουν πολεμικοί στόχοι στην παραλία. Η οβίδα έπεσε 100 μέτρα από το ξενοδοχείο που φιλοξενεί τους δημοσιογράφους του διεθνούς Τύπου. Το είδαν όλοι αλλά τίποτα δεν θα αλλάξει» συνέχισε να λέει ο Sabhani με βαθιά θλίψη αλλά και με ένταση.
Η δολοφονία τεσσάρων αγοριών αποτελεί φρικτή τραγωδία αλλά δεν είναι κάτι καινούριο για τη Γάζα, είπε «Έσπασα, θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά μου. Εύκολα. Γιατί να πρέπει να πεθαίνουν τα παιδιά; Ουρλιάζω όλη την ώρα αλλά δεν με ακούει κανείς» συμπλήρωσε ο γιατρός ενώ προσπαθούσε να οργανώσει το χάος στο νοσοκομείο της Shifa. Οι γιατροί κυκλοφορούν όλοι με μαύρα μάτια εξαιτίας του ελάχιστου ύπνου και της εξάντλησης. Εργάζονται σε εικοσιτετράωρη βάση. Σώζουν ζωές. Δεν είναι η δική τους ενέργεια που εξαντλείτε. Το νοσοκομείο έχει σοβαρότατες ελλείψεις από βασικό εξοπλισμό και φάρμακα και τίποτα από αυτά δεν έρχεται. Τίποτα απολύτως. Ακόμα και κατά την πεντάωρη «ανθρωπιστική» εκεχειρία καμία ΜΚΟ από το εξωτερικό δεν προσέφερε βοήθεια. Ο Dr Sahbani υποστηρίζει ότι αυτή η ισραηλινή επίθεση είναι σκληρότερη από αυτές του 2008 και του 2012 «αν οι επιθέσεις συνεχιστούν δεν θα μπορούμε να σώσουμε άλλες ζωές σε λίγες ημέρες. Ο αριθμός των νεκρών θα αυξηθεί δραματικά. Αυτή είναι η μοίρα μας».
Σε ένα από τα πιο πολυάσχολα νοσοκομεία του κόσμου οι γυναίκες ουρλιάζουν. Οι άντρες συζητάνε μεγαλόφωνα για πολιτική και πόλεμο. Κανείς τους δεν πιστεύει ότι η κατάπαυση του πυρός θα διαρκέσει. Έχουν απόλυτο δίκιο. Λίγες ώρες αργότερα η κόλαση ανοίγει τις πόρτες της. «Θα ήθελα να επιστρέψω στο σπίτι μου στα βόρεια της Γάζας αλλά οι άντρες της οικογένειας μου δεν το επιτρέπουν. Λένε ότι οι Ισραηλινοί θα μας σκοτώσουν. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί» μου λέει η Dawlat Zindan που τώρα βρίσκεται στο δημοτικό σχολείο της Γάζας που αυτή τη στιγμή φιλοξενεί πάνω από χίλιους πρόσφυγες από τα πιο επικίνδυνα τμήματα της Λωρίδας της Γάζας. Πάνω από 22.000 άνθρωποι βρίσκονται πρόσφυγες στα καταλύματα του ΟΗΕ τις τελευταίες δέκα ημέρες. Η κυρία Zindan και η οικογένειά της (13 παιδιά με ακόμα 23 μέλη της οικογένειας) αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους την τρίτη ημέρα των ισραηλινών βομβαρδισμών. Βρήκαν ένα σημείωμα στην αυλή του σπιτιού τους που έλεγε ότι πρέπει να φύγουν αμέσως.
Η οικογένεια της Zindan αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της για 3η φορά από το 2008. Τα παιδιά, κουρασμένα και προφανώς ψυχικά τραυματισμένα, είχαν κολλήσει το ένα με το άλλο ή κάθονταν πάνω στο βρόμικο τοίχο κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου. Η ζέστη ήταν αποπνικτική στην παλιά σχολική αίθουσα που ήταν γεμάτη ανθρώπους.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου