Ο "κύριος τίποτε", ράβει κουστούμι...

Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση πολιτικού. Είναι ουδέτερος. Τον ενδιαφέρει πρωτίστως η εικόνα και λιγότερο η...
ουσία των πραγμάτων. Αρέσκεται στην επικοινωνία και το πολιτικό μάρκετινγκ και ήκιστα τον απασχολούν οι κοινωνικές διεργασίες και συγκρούσεις. Δίνει σημασία στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι.

Η ιδεολογική και θεωρητική συγκρότηση ως χαρακτηριστικό και αξιακό φορτίο ενός πολιτικού δεν τον ενδιαφέρει αφούπροτιμά τη γλώσσα και τους τρόπους της διπλωματίας. Στη βιβλιοθήκη του μπορεί να έχει βιβλία του Σπένσερ, του Φρίντμαν, του Χάγεκ, του Σμιθ, του Μαρξ, όμως οι μόνες σελίδες που θα είναι κομμένες και θα δείχνουν πολυδιαβασμένες θα είναι από το βιβλίο του Μαζαρίνου "Το εγχειρίδιο του καλού πολιτικού".

Βλέπετε, ο Δημήτριος θέλει να ειναι άνθρωπος του κράτους και όχι της κοινωνίας. Αξιωματούχος και όχι ακτιβιστής. Υπερτονίζει την ανάγκη συμβιβασμών ακόμη και σε θέματα που οι ρήξεις είναι απαραίτητες. Στις πολιτικές του ιεραρχήσεις η προσωπική του ατζέντα βρίσκεται υπεράνω της παραταξιακής. Είναι όπως το αυγό, δεν έχει γωνίες και ισορροπεί σε κάθε πλευρά. Μιλά για συναίνεση και εννοεί συμβιβασμό. Αρέσκεται να έχει υπηκόους και όχι συμμαχητές ή συντρόφους. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος είναι πρέσβης της πολιτικής, όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι συνήγορος και ο Στέφανος Μάνος παραδοξολόγος

Είμαι σίγουρος πως η μανία του για τις τελετές δεν εκπηγάζει, όπως εσφαλμένα τονίζουν κάποιοι, από την ανάγκη να υπερβεί την ταπεινή λαϊκή καταγωγή του, αλλά από την αντίληψή του πως την εξουσία δεν αρκεί να την κατέχεις ή να την ασκείς αλλά αυτό πρέπει, με εμφατικό τρόπο και να φαίνεται. Ο Θόδωρος Πάγκαλος, όταν τον ονομάτισε ως "ο κύριος τίποτε", αναμφίβολα έσφαλε, αφού ο Αβραμόπουλος είναι ένα πολύ ενδιαφέρον δείγμα για τις έρευνες πολιτικής ψυχοπαθολογίας. Μπορεί να δείχνει μειλίχιος και έντονα κοινωνικός άνθρώπος, εντούτοις, είμαι πεπεισμένος, πως κάτω από την επιφάνεια κρύβεται ένας σκληρός και μοναχικός λύκος.

Στη διαχείριση οικονομικών και παραγωγικών υπουργείων μάλλον θα αποτύγχανε, ενώ στη θέση ας πούμε του Προέδρου της Δημοκρατίας θα διέπρεπε. Δεν ξέρω αν αυτό είχε κατά νου, να θέσει δηλαδή υποψηφιότητα για το ύπατο αξίωμα, όταν δήλωνε, στη Real News, πως σε περίπτωση που δεν εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και δεν υπάρξει αυτοδυναμία θα πρέπει να φτιαχτεί ένας μεγάλος κυβερνητικός συνασπισμός του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας, όμως, σε μια τέτοια περίπτωση, ο Αβραμόπουλος, όπως πιστεύει, θα ήταν ίσως ο πλέον κατάλληλος για να ράψει προεδρικό κουστούμι με μπλε και κόκκινες ρίγες.

Προσώρας, και η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι λογικό, από άποψη πολιτικής στρατηγικής, να απορρίπτουν μετά βδελυγμίας μια τέτοια εξέλιξη. Και πιθανότατα θα επιμείνουν μέχρι τέλους σ' αυτή τη θέση. Οι διαφορές, μπορεί για την μενταλιτέ του Αβραμόπουλου και πολλών άλλων που σκέφτονται "ουδέτερα" ή "πραγματιστικά" όπως αυτός, να μην έχουν καμία σημασία, όμως για τις ηγεσίες και τη βάση των δύο κομμάτων δεν είναι απλώς μεγάλες, είναι αγεφύρωτες. Είναι σαν να κλειδώσεις σ' ένα δωμάτιο μια παρθένα μ' έναν σατανά και να περιμένεις όταν βγουν το σεντόνι να είναι ατσαλάκωτο και λευκό σαν κρίνος.

Φυσικά, ο Αβραμόπουλος ξέρει πως πολιτικά τα δύο κόμματα αποκλείεται να συμφωνήσουν σ' έναν κοκκινομπλέ κυβερνητικό συνασπισμό, ταυτόχρονα όμως ξέρει πως για την απονευρωμένη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας μπορεί, μετά από εκλογές, να υπάρξει σύμπτωση σε ένα πρόσωπο που θα μπορεί με άνεση να φορέσει ένα κουστούμι που θα έχει κόκκινες και μπλε ρίγες και μάλιστα μέσα σ' αυτό να δείχνει και κομψός...

Φελνίκος