Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου είδε την ΕΡΤ ως "κομματικό λάφυρο" ...

<<Το κλείσιμο της ΕΡΤ αποτελεί ταυτόχρονα μια εγκληματική πράξη ιδιωτικής απαλλοτρίωσης ενός τεράστιου σύγχρονου εργατικού πρωτοποριακού πλούτου στον τομέα των σύγχρονων επικοινωνιών. Εγκληματική Πράξη που βγάζει στο σφυρί τεράστια περιουσία της πρώην ΕΡΤ μέσω ΤΑΙΠΕΔ με κορύφωση το σκάνδαλο χάρισμα στους μεγαλοκαλανάρχες ιδιοκτήτες της DIGEA του ψηφιακού φάσματος έναντι της εξευτελιστικής τιμής των 200 εκ. με δόσεις>>.

Η ΕΡΤ της απέναντι όχθης
Εξακολουθούμε να...
είμαστε οργισμένοι για το μαύρο στην ενημέρωση και στον πολιτισμό. Το φάντασμα μιας διαφορετικής ΕΡΤ πλανιέται και εξακολουθεί να απειλεί.

Του Νίκου Σάμαρη, αναδημοσίευση από το kommon

Ένα χρόνο μετά το Μαύρο, εφτά μήνες μετά τη χουντική επέμβαση στο κτίριο της Αγίας Παρασκευής, η οργή, ο θυμός και το γινάτι κρατάνε ακόμη. Ναι, εξακολουθούμε να είμαστε οργισμένοι εμείς που στο παρελθόν έχουμε καταγγείλει τις κυβερνήσεις και το διευθυντικό κατεστημένο της ΕΡΤ για τα φαινόμενα κομματικής χειραγώγησης, για το καθεστώς ρουσφετολογίας, διασπάθισης δημοσίου χρήματος και αδιαφάνειας, για την εναλλαγή εγκάθετων στελεχών ανάλογα με τις κυβερνήσεις και την αντιμετώπιση της δημόσιας ραδιοφωνίας τηλεόρασης σαν κομματικής ιδιοκτησίας.

Γιατί λοιπόν αυτή η απρόσμενη μαζική κατακραυγή που τάραξε το κυβερνητικό σύστημα;
Αυτή η οργισμένη μαζική παρουσία που δεν μοιάζει με κλαψουρίσματα ή μανιάτικα μοιρολόγια σε κηδεία ή μνημόσυνο κοντινού συγγενή με τα «θεός σχωρέστον» , «είχε και τα καλά του ο Μακαρίτης». Η οργή είναι ανάμεικτη με συγκίνηση, αληθινό πόνο και ανησυχία για κάτι που θα μας λείψει. Τέτοια αντίδραση δεν εξηγείται σαν απλή αλληλεγγύη στους χιλιάδες εργαζόμενους που θα χάσουν σε συνθήκες κρίσης τη δουλειά τους.
Μήπως ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι εκτελούν τον φορέα ενός σύγχρονου απελευθερωτικού λαϊκού εργατικού διαφωτισμού στον πολιτισμό, στην ψυχαγωγία, στην τέχνη, στην ενημέρωση;
Μήπως αυτό το εξεγερτικό ρεύμα υπεράσπιζε ένα σίγουρο και ασφαλές καταφύγιο του λαϊκού κινήματος στις διεκδικήσεις του; Μήπως ήταν η αυθόρμητη αυτοκριτική μας και αναγνώριση στις δικές μας υπερβολές να μεγεθύνουμε μερικά σπυριά στο κατά τα άλλα άσπιλο και αμόλυντο σώμα της;
Ήταν αναγκαίο το πολιτικό ηλεκτροσόκ εκείνης της νύχτας με το μαύρο πέπλο στην οθόνη και το στρατιωτικού τύπου ανακοινωθέν του κλεισίματος για να ξεστραβωθούμε και να αφυπνιστούμε;
Όχι.
Η αντίδραση απέναντι στο μαύρο είχε μέσα της τη συσσωρευμένη οργή στο πολύ μαύρο με το οποίο χρόνια τώρα κακοποιούν τη σκέψη και τη συνείδησή μας τα τρωκτικά του μιντιακού υπερκράτους. Έχουμε φάει με τη χούφτα το μαύρο φούμο της επιχειρηματικής πλουραλιστικής αντιδραστικής μονοφωνίας στην πολιτική, στον πολιτισμό, στην ψυχαγωγία. Ζούμε το μαύρο ενός καθεστώτος επικήρυξης, κατασυκοφάντησης, διωγμού, κακοποίησης κάθε εργατικού λαϊκού αγώνα, κάθε αγωνιστικού λαϊκού σκιρτήματος.
Το μιντιακό επιχειρηματικό υπερκράτος με τον συνολικό πολιτισμό που παράγει, εκπέμπει και βίαια επιβάλλει, αποτελεί το βασικό εκτροφείο και προαγωγό των φαινομένων και τάσεων εκφασισμού της κοινωνίας μας.


Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...