«Μπουγατσάν»...

Με… γεύση ξίδι, απάντησε ο δημιουργός του γλυκού «μπουγατσάν» στη Λιάνα Κανέλλη, η οποία, σε πρόσφατο άρθρο της στον «Ριζοσπάστη» μετέτρεψε...
σε πολιτικό ζήτημα το συνδυασμό κρουασάν-μπουγάτσας.

Ο σεφ Δημήτρης Κοπαράνης απάντησε στη σκληρή κριτική της βουλευτίνας του ΚΚΕ ως εξής:

«Έξι μήνες πριν το #bougatsan ™, έγινε παγκόσμιο θέμα, δημιουργώντας πολλούς φίλούς και αρκετούς haters. Από τη στιγμή που η δουλειά κάποιου βρίσκεται σε δημόσια έκθεση τα σχόλια είναι ok.
Τότε σκεφτόμουν «Σιγά το πράγμα, αυτό αφορά εμένα και δέκα ακόμη που είναι στη δουλειά αυτή». Ένας δημοσιογράφος που απαξιώνει τη δουλειά κάποιου άλλου ή ένας ραδιοφωνικός παραγωγός έχει σίγουρα ένα συγκεκριμένο κοινό που για την πόλη αυτή ή για τη χώρα αυτή δεν είναι τόσο μεγάλο όσο φαντάζεται ή θέλει να πιστεύει. Ένας βουλευτής όμως;
Έχουμε ένα κατάλογο με δέκα πράγματα, κάποιο από αυτά είναι το #bougatsan ™. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να έρθει να το φάει και να πληρώσει. Το κάνει από επιλογή, αν δεν είμαστε μία από τις επιλογές του δεν είναι θέμα για κανέναν, μπορεί να πάει παρακάτω. Δεν πουλάω μία υπόσχεση, ούτε μία προσδοκία, δε βγαίνω στο δρόμο να τσιρίζω πως αδικήθηκα. Δεν έχω καν μία αποτυχημένη δουλειά που έχει κόσμο απλήρωτο. Μπορεί να έχω τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση που ενώ εντοπίζω αντιγραφές και χρήση ενός κατοχυρωμένου ονόματος δεν ασχολούμαι (ακόμη). Επίσης δε χάνω και τον ύπνο μου για την κάθε αποτυχημένη Ρίτσα που μιλάει άσχημα για μένα. Η διαχείριση της αποτυχίας των άλλων είναι θεμα που δε με αφορά…
Η δουλειά κάποιων ανθρώπων μπορεί να είναι έμπνευση για τους άλλους… Στον κόσμο που μας παρακολουθεί  είναι καλό να φερόμαστε ευγενικά και όχι δείχνοντας το χειρότερο ευατό μας».

Η Λιάνα Κανέλλη είχε γράψει, μεταξύ άλλων, στον «Ριζοσπάστη»:

«Και μας προέκυψε το μπουγατσάν. Καμία σχέση με το πολυμήχανο του Οδυσσέα κι άλλα τέτοια ωραία αυτοτροφοδοτικά των μύθων μας. Σκέτη αλλοτρίωση πολιτισμική, γαστρονομική, γευστική και σε τελευταία ανάλυση εξαθλίωση της ευρύτερης έννοιας της παιδείας, είναι το μπουγατσάν. Θα το δείτε ως καινοτομία και μαγκιά για να «κατακτήσει την αγορά», ελληναράδικη ιδέα που «κολλάει τους ξένους στον τοίχο» ή και το μεγαλείο των Ελλήνων δαιμόνιων σεφ της πιάτσας, που, στη φτωχομάνα Θεσσαλονίκη, διδάσκουν και ικανοποιούν τα πλήθη με τη «μαγεία της αγοραστικής τους εξαπατημένης έμπνευσης» κι άλλα τέτοια ασύντακτα κι ασύνδετα με την πραγματικότητα.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...