Το πάρτυ των (κυρίως) τηλεοπτικών ΜΜΕ με την τρομοκρατία και τις συλλήψεις είναι διαχρονικό και αποτελεί σταθερή αξία. Εκτός απ΄αυτό αποτελεί και...
καλό έσοδο, τσάμπα τηλεοπτικό χρόνο και ευκαιρία ανάδειξης νέων τηλεοπτικών προσώπων. Αυτό έγινε με τη 17 Νοέμβρη, αυτό γίνεται τώρα με τον Νίκο Μαζιώτη, αυτό είχε γίνει στην υπόθεση των... διαπραγματευτών τηλεδημοσιογράφων (που ήκμαζαν τότε) με τον Σορίν Ματέϊ στη Νιόβης στην Αχαρνών, με τον αλβανό Φλαμούρ Πίσλι που είχε απαγάγει το λεωφορείο με κόσμο για να το (ν) οδηγήσει στην Αλβανία, με τον Βασίλη Παλαιοκώστα και το ελικόπτερο, με τον Κώστα Πάσσαρη και τον χαμό στην πλατεία Βάθη, αυτό δεν είχε γίνει με τον Βαγγέλη Ρωχάμη γιατί τότε τα τηλεποπτικά ΜΜΕ δεν ήταν αναπτυγμένα. ΄Οπως δεν είχε γίνει για τον ίδιο λόγο με τα αδέλφια Κοεμτζή, αλλά η ιστορία έγινε γνωστή και μυθική με άλλους τρόπους.
Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι τα ΜΜΕ λειτουργούν ως παραεξουσία άμεσα συνεργαζόμενη με τις αρχές και το κράτος. Εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα. Όταν παρακολουθείς το ρεπορτάζ, την αφήγηση των αστυνομικών ρεπόρτερ, μέσα σε ένα δίλεπτο, άντε πεντάλεπτο για να συνέλθεις απο το σοκ της ταύτισης, ψάχνεις να ακούσεις καλύτερα (είναι και πιό σύντομοι) τους κανονικούς εκπροσώπους της αστυνομίας που λένε απλώς (;) τι συνέβη. Και τέλος. Έτσι κι αλλιώς «η υπηρεσία» (ή υπερεσία) δεν επιτρέπει πολλά-πολλά...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Άκης Κοσώνα πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου