Ημέρα ντροπής...

Οι περιπτώσεις Μανωλάδας και Φαρμακονησίου συμπυκνώνουν δύο εξαιρετικά ανησυχητικές λογικές που διαποτίζουν ύπουλα την ελληνική κοινωνία

Ημέρα ντροπής η χθεσινή για τη...
Δικαιοσύνη, που επέλεξε να κλείσει τα μάτια σε δύο εγκλήματα: την αιματηρή επίθεση μπράβων εναντίον εργατών γης που διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα τους στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας και τον πνιγμό έντεκα προσφύγων, γυναικόπαιδων, στο Φαρμακονήσι. Δύο εγκλήματα διαφορετικής φύσης -στο Φαρμακονήσι δεν τεκμαίρεται πρόθεση-, αλλά με κοινό παρονομαστή ότι τα θύματα ήταν άνθρωποι απροστάτευτοι, που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Πρόσφυγες και μετανάστες.

Η αρχειοθέτηση της έρευνας για το ναυάγιο στο Φαρμακονήσι δείχνει πως ακόμη και σε υποθέσεις ευρείας δημοσιότητας, που στην προκειμένη περίπτωση ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας, η αντίδραση της κυβέρνησης και του βαθέος κράτους είναι η γνωστή: μόλις ξεχαστεί, το κουκουλώνουμε.

Πρόκειται για συνδυασμό δύο καταστροφικών λογικών. Η μία λέει πως οι μετανάστες και οι πρόσφυγες "καταλαμβάνουν τις πόλεις μας" και "πρέπει να τους κάνουμε τον βίο αβίωτο" για να μην έρχονται, λογική δηλαδή σε άμεση συνάφεια με τη χρυσαυγίτικη ρητορική, που έχει ασπαστεί και η Ν.Δ. Η δεύτερη λογική λέει ότι τα όργανα του κράτους, "ο σκληρός του πυρήνας", η "ασπίδα της δημοκρατίας", πρέπει να κάνουν τη βρόμικη δουλειά ή τα στραβά μάτια απερίσπαστα, χωρίς περιορισμούς από τη νομιμότητα.

Ο "σκληρός πυρήνας" πρέπει να βγαίνει πάντα "λάδι". Δεν έχει σημασία μόνο εάν υπάρχουν άμεσες ευθύνες της πολιτείας ή των οργάνων της, ευθύνες με ονοματεπώνυμο. Έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία το κράτος, η κυβέρνηση, οι θεσμοί να μπορούν να δώσουν επαρκείς και πειστικές απαντήσεις και, εάν τα "φαρμακονήσια" είναι ατυχήματα, τότε να είναι σε θέση να τα προλαμβάνουν. Τα εγκλήματα δεν γίνονται μόνον διά πράξεων, γίνονται και διά παραλείψεων, δεν γίνονται μόνον εσκεμμένα, αλλά και επί ενός καλλιεργημένου εδάφους αδιαφορίας ή και εχθρότητας.

Η Μανωλάδα είναι διαφορετική υπόθεση. Τα θύματα ήταν πρωτίστως εργάτες γης και δευτερευόντως μετανάστες. Και οι θύτες ήταν εργοδότες και επιστάτες, αφεντικά και μπράβοι εναντίον εργατών. Το ότι οι απλήρωτοι εργάτες ήταν ταυτόχρονα και μετανάστες ήταν η επιβαρυντική για τους ίδιους συνθήκη. Τα τελευταία χρόνια δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις ντόπιων εργαζομένων που, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους, βρίσκουν απέναντί τους τα ΜΑΤ. Να μην ξεχνάμε άλλωστε και τα γραφεία ευρέσεως εργασίας της Χ.Α. με σύνθημα "διώξτε τους ξένους και θα σας βρούμε Έλληνες με τα ίδια λεφτά".

Οι περιπτώσεις Μανωλάδας και Φαρμακονησίου συμπυκνώνουν δύο εξαιρετικά ανησυχητικές λογικές που διαποτίζουν ύπουλα την ελληνική κοινωνία: Η Ελλάδα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης διαχρονικά, αλλά και τώρα, δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της στης γης τους κολασμένους και τείνει η ίδια να αναγνωρίσει δικαιώματα ιδιοκτήτη δούλων στους εκμεταλλευτές των ίδιων των φτωχών υπηκόων της...
avgi.gr