«Ποιος είναι ο τρομοκράτης, ποιος;». Α, «ο χαχόλης ο Μανώλης ο φαιδροπαιδαράς». Ναι, «γιατί;» Μα «γιατί ποτέ δεν δέχτηκε να γίνει βρομοποδαράς», ήγουν να υπηρετεί το...
βρόμικο σύστημα της υποκρισίας, της υποτέλειας και της κεκοσμημένης δημοκρατίας (ψωνίσαμε από σβέρκο…). Εστειλε -λέει- καλά λόγια ο πρωθυπουργός στον ένστολο που συνέβαλε στη σύλληψη του Μαζιώτη. «Μας έκανε υπερήφανους», του είπε στο τηλέφωνο, στην Ευρώπη ων. Καλά, ο πρωθυπουργός δεν ερυθριά, εκείνοι οι κακόμοιροι οι συνάδελφοι των ηλεκτρονικών μέσων (παρα)πληροφόρησης δεν έχουν τσίπα; Πού μαθήτευσαν; Στη διασταύρωση Ερμού και Μητροπόλεως; Ή στη ρήση «πυροβόλησε τον αστυνομικό πισώπλατα στο στήθος»;
Μερικές φορές (πολλές!) μένουμε άναυδοι από την τόση προχειρότητα των ηλεκτρονικών συναδέλφων με την τόση αφέλεια (;) που τους δέρνει. Αλλά όπως έγραψε και ο Δημοσθένης Κούρτοβικ στην εφημερίδα «Τα Νέα», μια δόση αφέλειας είναι προτιμότερη από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, οπότε πάμε στο Ποτάμι να δροσιστούμε, να κολυμπήσουμε, να ποταμιαστούμε και ας μην το διαβούμε. Τι τραβάμε εμείς οι αφελείς εγωλάγνοι και εξουσιομανείς! Λοιπόν: άλλα λόγια· ν’ αγαπιόμαστε.
Η εξουσία τρομοκρατεί, πόσες φορές πρέπει να το πούμε για να το εμπεδώσουμε; Πόση πολιτική συνείδηση πρέπει να παραγάγουμε;..
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Γιώργου Σταματόπουλου πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου