Το Podemos έκανε την έκπληξη στις ευρωεκλογές της Ισπανίας. Στενά συνδεδεμένο με τους Indignados, τo κίνημα κατά των εξώσεων και το κίνημα των Mareas, κατέκτησε πέντε έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου εντάχθηκε στην ευρωομάδα της Αριστεράς.
Δημοσιεύουμε σήμερα αποσπάσματα συνέντευξης του κοινωνιολόγου Χόρχε Μορούνο, από τους ...
πρωτεργάτες του Podemos, στον Εμίλιο Ντελγκάντο, για την εφημερίδα Voces de Pradillo (30.1.2014). Στα αγγλικά είναι προσιτή στο hiredknaves.wordpress.com/.
Τι επιδιώκει η πρωτοβουλία Podemos;
Η πρωτοβουλία ξεκίνησε με την πρόθεση να προσφέρει ένα εργαλείο στους πολίτες, προκειμένου η δημοκρατία να επιστρέψει εκεί που ανήκει: στα χέρια του λαού. ToPodemos δεν είναι ούτε κόμμα ούτε συμμαχία κομμάτων, και ο λόγος της ύπαρξής του είναι να λειτουργήσει ως καταλύτης, ως μια κίνηση που ανοίγει τη δυνατότητα μιας εξέλιξης κατά την οποία η λαϊκή οργή θα σχηματοποιηθεί πολιτικά. Το Podemos θέλει να αποδειχθεί μια συμμετοχική μέθοδος δημοκρατικής ενδυνάμωσης αυτών που δεν έχουν φωνή, ώστε όλοι μαζί να αλλάξουμε το σενάριο που έχουμε συνηθίσει μόνο να διαβάζουμε.
Στην κορυφή, οι ελίτ ξετυλίγουν ήδη ένα νέο σενάριο που έχει ως στόχο, αφενός να αποκλειστεί κάθε πιθανότητα συμμετοχής της πλειοψηφίας στη δική τους ευημερία, αφετέρου να πληγούν οι περιοχές εκείνες που προβάλλουν αντιστάσεις που τους δυσχεραίνουν. Η νέα συνθήκη που επιθυμούν να εγκαταστήσουν είναι μια σύγχρονη μορφή δουλείας εντός μιας κοινωνικής ερήμου, και αυτή η δουλεία εγκαθιδρύεται ήδη με πολιτικά μέσα, από τη στιγμή που οι “δομικές μεταρρυθμίσεις” έχουν υιοθετηθεί και κανονικοποιηθεί.
Από τα κάτω, οι ανεπίλυτες εδαφικές διαφορές απ’ τη μια πλευρά και, από την άλλη, το “15-Μ” και οι μετεξελίξεις του στο κίνημα κατά των κατασχέσεων και σε αυτό των Mareas,[1]άνοιξαν έναν κύκλο κινητοποιήσεων που αμφισβητεί έμπρακτα ότι το μετα-φρανκικό καθεστώς έχει πλέον τη δυνατότητα να διασφαλίζει καθ’ οιονδήποτε τρόπο την αξιοπρεπή διαβίωση της πλειονότητας του πληθυσμού. Ωστόσο, κι ενώ η κοινωνική κινητοποίηση είναι θεμελιώδους σημασίας, πρέπει να επισημανθεί πως ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας για να σταματήσουμε την αντεπανάσταση της ολιγαρχίας είναι ελάχιστος, οπότε επείγει να αλλάξουμε το πολιτικό πεδίο με τρόπο που να μην επιτρέπει την οριστική του κατάληψη. Το Podemosδεν έχει λοιπόν την πρόθεση να αντιπροσωπεύσει μια σειρά κοινωνικών αγώνων που ούτως ή άλλως είναι αδύνατο να αντιπροσωπευθούν, αλλά προσπαθεί να διευκολύνει τη μετάφραση της οργής σε πολιτική δύναμη.
Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε αυτή την προσπάθεια επίτευξης λαϊκής ενότητας και σε άλλες, παλαιότερες προσπάθειες επίτευξης ενότητας της Αριστεράς;
Η ενότητα της Αριστεράς, αυτής που ήδη υπάρχει με αυτήν που αναδύεται, δεν είναι συνώνυμη της λαϊκής ενότητας. Βρισκόμαστε σε μια ιστορική στιγμή όπου η ενότητα της Αριστεράς δεν είναι η πραγματική ιδεολογική και πολιτική πρόκληση. Αφ’ ης στιγμής οι φωνές που περιγράφουν τα καθημερινά βάσανα του κόσμου χαρακτηρίζονται «ακραίες», γίνεται φανερό ότι αυτό για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε είναι η αλλαγή της «κοινής λογικής», της κυρίαρχης ιδεολογίας. Δεν πιστεύουμε ότι έχουμε μπροστά μας ένα ζήτημα ενοποίησης των επιλογών, δηλαδή ότι πρέπει να μαζέψουμε κάτω απ’ την ίδια ομπρέλα αυτό που είναι ολόγυρα διασκορπισμένο. Για εμάς, ο τρόπος να γίνουμε περισσότεροι περνάει από την αλλαγή του τρόπου που προσεγγίζουμε το πολιτικό. Τη γωνία θέασης των πραγμάτων είναι ανάγκη να την αλλάξουμε, κι όχι να την παγιώσουμε. Η ενότητα της Αριστεράς είναι επιθυμητή, αλλά η προσπάθειά μας οφείλει να εστιαστεί στην επίτευξη μιας θεμελιώδους ρήξης, αυτής ανάμεσα στον λαό και στις κυβερνήσεις της κλεπτοκρατίας. Ο συνδυασμός των διαφόρων ακρωνυμίων δεν είναι τόσο σημαντικός, αυτό που είναι αναγκαίο είναι το ξεχείλισμα της οργής του λαού με τρόπο που να ωφελεί τη δημοκρατία. Οφείλουμε να συνθέσουμε μια αφήγηση, μια ιστορία η οποία όχι μόνο να εξηγεί ποιοι είναι αυτοί, αλλά και τι μπορούμε να γίνουμε εμείς. Η Αριστερά δεν μπορεί να ομφαλοσκοπεί και να αποστασιοποιείται από την πληβειακή οργή, αυτοπαρουσιαζόμενη άτολμα ως μια πολιτική επιλογή με περιορισμένο πεδίο δράσης. Είναι πια καιρός να ταχθούμε με ευρύτερες δυναμικές, οι οποίες μας περικλείουν κοινωνικά και ιδεολογικά. Πρέπει να βγούμε για να νικήσουμε.
Σε ποιον βαθμό είναι ανοιχτή αυτή η πρωτοβουλία σε διαφορετικούς ανθρώπους και συλλογικότητες που επιθυμούν να ενταχθούν σε αυτήν;
Είναι ανοιχτή στο σύνολο του πληθυσμού, σε οποιονδήποτε αγωνίζεται ενάντια στις περικοπές, σε οποιονδήποτε βλέπει την κίνηση αυτή σαν ένα σφυρί που θα τον βοηθήσει να διαλύσει τη διεφθαρμένη κάστα ηγετών που υπηρετεί μια προνομιούχο μειοψηφία. Οι εκλογές δεν μπορούν να αποτελούν αυτοσκοπό, αυτό που είναι σημαντικότερο είναι το λαϊκό κίνημα που θα αυτοοργανωθεί για να ανακτήσει την κυριαρχία του. Το Podemos δεν είναι μια τελεσίδικη απάντηση αλλά μια ανοιχτή ερώτηση υπό κατασκευή, και το υλικό κατασκευής της δεν μπορεί παρά να είναι οι άνθρωποι που θα οργανωθούν. Χωρίς αυτούς, θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Αυτό το άνοιγμα είναι η κύρια δύναμή του Podemos, η συνθήκη εκκίνησης μιας πρωτοβουλίας η οποία επιδιώκει την ανάμειξη και τη συνάντηση και στην οποία, δεν είναι υποχρεωτικό να συμφωνούμε όλοι σε όλα, αλλά πρέπει να συμπίπτουμε στις θεμελιώδεις αρχές του τι συνιστά μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Πώς θα οργανωθούν οι συνεισφορές και η λαϊκή συμμετοχή;
Το Podemos ξεκίνησε ως ένα κάλεσμα για λαϊκή συμμετοχή, έχοντας θέσει ως προϋπόθεση για την ίδρυσή του την υποστήριξη από τουλάχιστον 50.000 κόσμου. Όταν αυτό επιτεύχθηκε, άρχισαν να σχηματίζονται οι Κύκλοι Podemos(CP’s). Οι «Κύκλοι» δεν ζητούν από κανέναν την κάρτα του, ούτε καλλιεργούν κάποιου είδους αντιπαλότητα με πρωτοβουλίες άλλων οργανώσεων, συλλογικοτήτων ή κομμάτων, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι εντάσσονται στη λογική εκείνη που δίνει προτεραιότητα στη συγκεκριμένη στράτευση έναντι της λαϊκής ενότητας. Οι «Κύκλοι» έχουν απόλυτη αυτονομία, οπότε μπορούν να αυτοοργανωθούν με τρόπο που να ανταποκρίνεται στα συγκεκριμένα προβλήματα που απασχολούν τον τομέα τους ή την περιοχή τους, επιδιώκοντας να διευρύνουν τα περιθώρια ένταξης, για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Αποτελούν κόμβους όπου ο κόσμος μοιράζεται τον πόνο της κρίσης και την επιθυμία βελτίωσης της ζωής του.
Έχετε στη διάθεσή σας όπλα μαζικής καταστροφής;
Όπως είπε ο Εβαρίστο από τους LaPollaRecords[2], έχουμε ένα μυστικό όπλο: το μυαλό μας, κι αυτό είναι τόσο πιο δυνατό και πιο ευφυές όσο πιο πολλοί άνθρωποι το συναποτελούν.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ
[1] Το “15-Μ” είναι το γνωστό στην Ελλάδα κίνημα των “Indignados” (“Αγανακτισμένων”) στην Ισπανία. Ονομάζεται έτσι γιατί η πρώτη μαζική εμφάνισή του στους δρόμους και τις πλατείες των ισπανικών πόλεων έγινε στις 15 Μαΐου 2011. Το κίνημα κατά των κατασχέσεων (γνωστό ως PAH –Plataforma de Afectados por la Ηipoteca) αναλαμβάνει ακτιβιστικές και νομοθετικές πρωτοβουλίες κατά του εξαιρετικά επιθετικού, όσον αφορά τις υποθηκευμένες κατοικίες, ισπανικού τραπεζικού συστήματος, ενώ το Mareasή η “πλημμύρα” αναφέρεται στις μαζικές διαδηλώσεις κατά των περικοπών τον Φεβρουάριο του 2013.
[2] Μια από τις πρώτες ισπανόφωνες πανκ μπάντες, οι LaPollaRecordsσχηματίστηκαν το 1979 στη Χώρα των Βάσκων. Παρέμειναν ασυμβίβαστοι και προκλητικοί (επιμένοντας στην αντιφασιστική, αντικαπιταλιστική και αντικληρικαλιστική στιχουργική τους) μέχρι τη διάλυσή τους το 2003.
"Eνθέματα"
left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου