Θέλω να κλαίω σαν τον Μπουμπακάρ...

Στον δρόμο κορνάρουν ρυθμικά. Μετά συνεχόμενα. Ελλά-δα ολέ, Ελλά-δα ολεεέ, ολέ, ολεεεεέ!

Χαίρομαι, αλλά έχω τέτοια νεύρα που θέλω να πέσω πάνω στον Σαμαρά, τον...
άλλον, και να του πω: τι να το κάνω το μέρισμα των 500 ευρώ, αφού θες να σου δώσω 1.000, ε;

Γυρίζω από έναν φίλο λογιστή. Τι τον χρειάζεσαι τον λογιστή αν έχεις ετήσιο εισόδημα 5.790,91 ευρώ; Εξαρτάται! Αν έχεις π.χ. κλείσει μπλοκάκι-βιβλία (γιατί δεν άντεχες τον φόρο επιτηδεύματος), ή αν για δυο μήνες είχες ξενοικιάσει το σπίτι (γιατί δεν σ' έπαιρνε). Το κράτος θέλει να μάθει, νοιάζεται: πού ήσουν, πού κοιμόσουν, μπορείς να το αποδείξεις;

Τέλος πάντων, μην τα πολυλογώ. Την ώρα που όλη η χώρα ασχολιόταν με το αμφιλεγόμενο (τότε) πέναλτι στον Γιώργο Σαμαρά, εγώ ήθελα να πέσω κάτω και να κλαίω σαν τον Μπουμπακάρ Μπαρί γιατί ένιωθα ότι δεν προλαβαίνω να τρώω γκολ - μαζί και όλοι όσοι δηλώνουμε ελεύθεροι επαγγελματίες, όπου το «ελεύθεροι» είναι αλήθεια, το «επαγγελματίες» είναι ευφημισμός. Το οικονομικό επιτελείο δεν μας κοροϊδεύει απλά, δεν μας βγάζει τη γλώσσα, μας φτύνει κιόλας.

Αυτό εννοούσε ο πρωθυπουργός πετύχαμε τον στόχο μας ("goal", αγγλιστί);

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Γιούλας Ράπτη, ΕΔΩ...