«Η βλακεία είναι ανίατη»...

 Με αυτή την φράση σχολίασε, μεταξύ άλλων, ο Γρηγόρης Ψαριανός, τις εξελίξεις στο κόμμα, χωρίς ωστόσο να ...
αναφέρεται πουθενά ονομαστικά η Δημοκρατική Αριστερά, ή ο Φώτης Κουβέλης.

Διαβάστε αναλυτικά το κείμενο που ανάρτησε στον λογαριασμό του στο διαδίκτυο:

«(…) Η βλακεία είναι ανίατη.

Μυαλό δεν πουλάνε ούτε στα θρανία ούτε στη λαϊκη

- ή το ‘χεις ή σου λείπει, και αυτό κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει.

Το φάρμακο κατά της βλακείας δεν έχει ακόμα βρεθεί.

Όσο πιθανό είναι να βγάλει ο μονόχειρας καινούργιο χέρι άλλο τόσο πιθανό είναι να βάλει μυαλό το ντουβάρι. Ούτε οι νουθεσίες ούτε τα γράμματα ούτε τα χρόνια μπορούν να προσθέσουν ένα δράμι μυαλό. Είναι σαν να γράφεις στο νερό. Οι αρχαίοι δεν εντυπωσιάζονταν διόλου με τους πολυμαθείς και πολυδιαβασμένους σοφολογιότατους: «ως ουδέν η μάθησις, αν μη νους παρή»…»

Ο πιο πονηρός βλάκας είναι ο σοβαρός!...

Το υστερικά τυπικό και λιγόλογο ανθρωπάκι που οχυρώνεται πίσω από ένα προσωπείο σοβαρότητας και σπουδαιότητας....

( - κατι μου θυμιζει...)

Αυτή η μάρκα πονηρών βουλώνει τρύπες. Πάντα κάπου θα διοριστούν πρόεδροι, διοικητές, βιτρίνα για να κάνουν από πίσω τα τσακάλια τη δουλειά τους. Ένας τέτοιος έφτασε να γίνει και πρωθυπουργός. Δεν διέθετε καμία έμφυτη κοινωνική επιρροή (λάμψη, ευφυία, παράστημα, γοητεία, ευφράδεια), σιχαινόταν τη συνάφεια με τον κόσμο (μετά τις αναγκαστικές χειραψίες είχε στο αυτοκίνητο ένα μπουκαλάκι οινόπνευμα για να απολυμαίνει τα χέρια του) και ήταν τόσο σοβαρός, που γινόταν αστείος. Όμως δεν χρειαζόταν να πείσει ο ίδιος για τίποτα, τη δουλειά είχαν αναλάβει εργολαβία τα κανάλια και οι εφημερίδες. Και όποτε το επιχειρούσε, το σαθρό και ολίγιστο μέσα του τον εξέθεταν. Αλησμόνητη είναι η σκηνή του εν λόγω όταν μετά τους σεισμούς του 1999 πήγε με τις κάμερες να επισκευθεί τους καταυλισμούς των σεισμόπληκτων. Κοίταξε ξινά τα παιδάκια που πλατσούριζαν ξυπόλυτα στις λάσπες ανάμεσα στα κοντέινερ και, κάνοντας προσπάθεια να φερθεί ανθρώπινα, τα ρώτησε: «Πού είναι πιο καλά, εδώ ή στο σπίτι;»…

O κοινός νους υπάρχει. Είναι αυτός που ξέρει όσα οφείλουν όλοι να ξέρουν, τα βασικά της κοινής εμπειρίας: τα μαθήματα που πήρε από νήπιο, τις ικανότητες που ανέπτυξε, τα παθήματα, τις πρακτικές λύσεις, τις αναγκαίες ισορροπίες, τις κοινοτοπίες, τις φοβίες, τις προκαταλήψεις, τις αυτοματοποιημένες συμπεριφορές και ενέργειες, τους κανόνες και τις εξαιρέσεις των κανόνων.

Ο κοινός νους είναι οι ράγες που πάνω τους ρολάρει η κοινωνία, γιατί μπορεί να μην είναι για παραπάνω πράγματα, αλλά τουλάχιστον στα πρακτικά και στα αναγκαία δεν ρέπει σε απανωτές βλακείες και χοντράδες.

Ανάμεσα στις χιλιάδες κωθώνια της ΟΛΜΕ, του Δικηγορικού Συλλόγου, του ΙΚΑ, της ΕΣΗΕΑ, της ΑΔΕΔΥ, του ΕΣΥ, της Ένωσης Συγγραφέων, του Ιατρικού Συλλόγου, των Πανεπιστημιακών, του Δικαστικού Σώματος, της Αστυνομίας και άλλων, σου φαίνεται ανέλπιστο όταν ανακαλύπτεις κάποιον άνθρωπο με «κοινό νου» για να συνενοηθείς, σου προκαλεί τέτοιο αίσθημα ανακούφισης, που φαντάζει στα μάτια σου «διάνοια»…

Κοινή Γνώμη δεν υπάρχει.

Οι απλοί άνθρωποι δεν επιτρέπεται να έχουν δική τους γνώμη. Οι από πάνω τους έχουν αφαιρέσει κάθε δυνατότητα, αλλιώς ποιός θα μπορούσε να κουμαντάρει έναν κόσμο που ο καθένας λέει το κοντό του και το μακρύ του.
Το αλάλιασμα του πόπολου είναι δουλειά των κομμάτων, αφού «πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να μπλέκονται σε όσα τους αφορούν» (Πολ Βαλερί),
με πανίσχυρους αρωγούς τα ΜΜΕ, που διαχειρίζονται νυχθημερόν φόβους, προκαταλήψεις, στερεότυπα και συνήθειες. Πες πες τα ίδια πράγματα ο κόσμος όχι μόνο επηρεάζεται βαθιά, αλλά καταλήγει να τα εγκολπώνεται ως δικές του κρίσεις και πεποιθήσεις. Συμβαίνει πλέον παντού αυτό που είπε ο Μέιλερ:

«την αποβλάκωση του λαού που δεν πέτυχε επί 70 χρόνια η σοβιετική ηγεσία με την καταπίεση, την πέτυχαν τα ΜΜΕ στην Αμερική».

Έτσι η Κοινή Γνώμη δεν είναι τίποτα άλλο από μια «συνήχηση» αδαών, όπως λέγεται στη μουσική η ταυτόχρονη συνύπαρξη πολλών διαφορετικών ήχων (οργάνων) που παράγουν ένα συγκεκριμένο και προσχεδιασμένο άκουσμα. και φυσικά ένα πρώτης τάξεως ηρεμιστικό των αμνών είναι η φενάκη της ψήφου....

Μόνο που η επιλογή είναι προκαθορισμένη στο δίλημμα:

Κρύα ή ζεστά σκατά. (…)».