Για πόσους άραγε ακόμα θα πρέπει να καθαρίσουν αυτές οι γυναίκες του πεζοδρομίου της Καραγιώργη Σερβίας; Αφού πέρασαν...
τα καλύτερά τους χρόνια κάνοντας την βρόμικη δουλειά στα κτίρια του υπουργείου Οικονομικών, μ' έναν μοναδικής αξιοπρέπειας αγώνα βάλθηκαν να βάλουν πολλά πράγματα στη θέση τους. Και να καθαρίσουν πολλά θολά σημεία αυτής της ρημαγμένης κοινωνίας.
Τις πέταξαν στον δρόμο και αυτό δεν το ονόμασαν απόλυση, αλλά διαθεσιμότητα. Είναι απολύσεις όμως και όλοι το ξέρουν αυτό. Γυναίκες μέσης ή μεγαλύτερης ηλικίας, γυναίκες της διπλανής πόρτας, έμειναν χωρίς δουλειά και με ελάχιστη έως καμία πιθανότητα να ξαναβρούν μια άλλη. Ξεκίνησαν έναν πολυμηνο αγώνα, στον οποίο ελάχιστοι έδιναν στην αρχή σημασία. Τα φώτα έπεφταν επάνω τους μόνο όταν τα ΜΑΤ αναλάμβαναν δράση απέναντι σ' έναν εύκολο στόχο. Και τότε, γινόντουσαν κάποιες μικρές ή μεγαλύτερες συζητήσεις γι' αυτές. Αλλά ως εκεί. Η ιστορία τους πέρασε από πολλά κύματα. Συγκρούσεις, απογοητεύσεις, συνέπεια, συνέχεια, δικαστικές διαμάχες. Σ' αυτούς τους μήνες, οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών έδωσαν πολλά μαθήματα.
Πρώτα, σ΄ αυτούς που βλέπουν, ή βλέπουμε, ματαιότητα σε κάθε διεκδίκηση. Οι γυναίκες αυτές, έδειξαν, πως η απάθεια και ο καναπές δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος. Το ξεκαθάρισαν αυτό στην κοινωνία που είτε απογοητευμένη, είτε φοβισμένη, είτε αλλοτριωμένη, δέχεται αδιαμαρτύρητα κάθε είδους βιαιότητα στη ζωή της.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Γιάννη Παντελάκη, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου