Έχει ελπίδα ο φασίστας;..

Να μην ξεγράφουμε ανθρώπους. Να μην θεωρούμε οριστική μια κατάστασή τους και πάντα να ελπίζουμε πως ο καθένας μπορεί να χαθεί όμως αυτό δεν είναι αμετάκλητο. Ιδίως όταν πρόκειται για νεαρές ηλικίες.

Το πιστεύω, αλλά...
δεν υπάρχει πάντα το κουράγιο, να συμμετάσχεις στην μεταστροφή. Μόνο προσεύχεσαι. Πόση διαθεσιμότητα για κουβέντα να επιστρατεύσεις για έναν εικοσιπεντάχρονο που φοράει σβάστικα και είναι χρυσαυγίτης; Από πού να αρχίσεις και πού να βρεις τόση επιμονή και χρόνο στον σύντομο βίο μας;

Η ξανθούλα μπροστά από τη Βουλή, με την μαύρη μπλούζα, τον ελαφρώς παραλλαγμένο αετό των SS και τη φράση «ερχόμαστε», έχει μπροστά της όλον τον χρόνο, αλλά -μεταξύ μας- δεν έχει τις πιθανότητες με το μέρος της. Ο αγαπημένος μου Edward Νorton στα «Μαθήματα αμερικανικής Ιστορίας» δεν είναι ο κανόνας, αλλά περισσότερο μία εξαίρεση που προσφέρεται για την συγγραφή ενός σεναρίου, αλλά όχι και για την αντιστοίχισή του στην πραγματικότητα.

Κάποιες πληγές έχουν κακοφορμίσει τόσο που δεν ξέρω αν γιατρεύονται. Ναι, οι άνθρωποι χαλάνε και δεν φτιάχνονται. Λυπάμαι για την διαπίστωση αλλά πάει καιρός που πίστευα πως όλη η σωτηρία του κόσμου περνάει από τα δικά μου χέρια...

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Οδυσσέα Ιωάννου πατήστε εδώ