H θέση του ευρωβουλευτή είναι σκληρή. Υποθέτω ότι καμιά φορά θα είναι και δύσκολη. Όμως σίγουρα είναι σκληρή. Η πλάτη δεν γέρνει προς τα πίσω. Μπορείς, βέβαια, να...
την πας με τις ρόδες -έχεις τόσο χώρο, που μπορείς να βάλεις τα πόδια επάνω στο έδρανο και να κοιτάζεις την ολομέλεια με άλλο μάτι, ανάμεσα από τα παπούτσια σου.
Ήθελα να το δοκιμάσω. Θα ήταν ασεβές, απρεπές, αλλά πότε θα κάτσω ξανά στη θέση του ευρωβουλευτή;
Όμως η δική μου εμπειρία είναι ένα πληκτικό χασμουρητό μπροστά σε αυτό που πρέπει να έζησε ο Αλέξης Τσίπρας.
Ανέβηκε στη σκηνή κρατώντας ένα μπουκάλι νερό. Εμφανώς σφιγμένος, με τρακ. Αναμενόμενο. Δεν είναι και εύκολο να σταθείς μπροστά σε δεκάδες εκατομμύρια τηλεθεατών.
Στην αρχή κοίταζε αμήχανα μπροστά, μετά έπιασε κουβεντούλα με την Κέλερ, κάπως χαλάρωσε -δεν είναι δυνατόν να είσαι δίπλα στην Κέλερ και να κρατάς το χαμόγελο μέσα σου....
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου