επιλογή των συνεργατών του.
Επομένως στην περίπτωσή του θα αρκεστούμε στη λαϊκή ρήση: «Πες μου τους (πολιτικούς) φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι».
Στους πρώτους συνοδοιπόρους του κ. Θεοδωράκη (πριν τον αποδιώξει) ήταν ο
κ. Νίκος Δήμου. Ο συγγραφέας του Η δυστυχία να είσαι'Ελληνας.
Αξιοσημείωτο: Να ποζάρεις για μεσσίας της Ελλάδας, πλαισιωμένος από
εκείνους που θεωρούν δυστυχία το να είσαι Έλληνας...
Έτερος «ποταμίσιος», ο Τάσος Τέλλογλου, στις 28/4/2010, λίγες μέρες πριν
ψηφιστεί το μνημόνιο, στο protagon.gr του κ. Θεοδωράκη έγραφε ότι η
Ελλάδα χρειαζόταν κυβέρνηση με «έκτακτες εξουσίες». Και εξηγούσε: «[...]
η χώρα είναι...
σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία, αλλά ορισμένα άρθρα του
συντάγματος πρέπει να βγουν "εκτός" ή να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις
σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα να
κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να
περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας, αλλά και της διαμαρτυρίας σε
ευαίσθητους τομείς [...]».
Δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε κάτι. Ίσως μόνο θαυμασμό για τον περίτεχνο
τρόπο με τον οποίο εισχώρησε στο κείμενο η λεξούλα «δικτατορία»...
Σ' ένα από τα... πλουραλιστικότερα μιντιακά συγκροτήματα (όπου γνωστός
παλιάτσος μιλούσε για «σοβαρότερη» Χρυσή Αυγή σε ρόλο κυβερνητικής
συνιστώσας), ο γνωστός Τζήμερος δήλωσε: «Πολύ χαιρόμαστε που οι θέσεις
μας είναι θέσεις του Ποταμιού». Ο εν λόγω Τζήμερος κατέρχεται στις
εκλογές συνεργαζόμενος με τη νεοφιλελεύθερη -και «εκ γενετής»
μνημονιακή- Δράση, πάλαι ποτέ του κ. Μάνου
Βεβαίως ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν ευθύνεται για το τι λένε οι άλλοι γι'
αυτόν. Μπορεί μάλιστα να ισχυριστεί ότι δεν έχει ευθύνη για τις
«αστοχίες» των συνεργατών του. Για το τι λέει ο ίδιος, όμως, για το
κόμμα: του, έχει.Έτσι, λοιπόν, ενώ τον έχουμε ακούσει να απορρίπτει την
πολιτική των κομμάτων που κυβέρνησαν μέχρι τώρα, ταυτόχρονα δηλώνει ότι
μετεκλογικά είναι έτοιμος να συνεργαστεί με τα κόμματα αυτά προς όφελος
της Ελλάδας. Περίεργος τρόπος να αντιλαμβάνεται κανείς έννοιες όπως
«απορρίπτω» και «όφελος της Ελλάδας»...
Ο κ. Θεοδωράκης δηλώνει ότι προχώρησε στην ίδρυση κόμματος επειδή πολλοί
του έλεγαν: «Μπες μπροστά, ρε Σταύρο. Εσένα σε ξέρει: κόσμος».
Απορούμε: Αν το να σε ξέρει ο κόσμος επαρκεί για να κάνεις κόμμα, γιατί
δεν έχουν κάνει ακόμα κόμμα ο Ζουγανέλης και η Τατιάνα Στεφανίδου...
Στην πολιτική τίποτα δεν προέρχεται από παρθενογένεση. Ούτε :
«μπεπεγκριλισμός», με την όποια μεταπολιτική «απολιτίκ» συσκευασία του,
ούτε η αναπαλαίωση του σημιτικού «εκσυγχρονισμού», ακόμα κι αν
σερβίρεται στην πιο άρτια «τηλεμάρκετινγκ» συσκευασία.
Κάποια στιγμή η σκουριά που κουβαλάς βγαίνει στην επιφάνεια. Τουτέστην,
το πόσο «είμαστε και αριστεροί» όταν ταυτόχρονα «ασπαζόμαστε και
φιλελεύθερες ιδέες» ή τα άλλα, ότι το Μνημόνιο ήταν ενα «αναγκαίο κακό»,
όταν τα λέει ο Γιώργος Παπανδρέου (κάνοντας κανό) ή ο Στουρνάρας
(φορώντας γραβάτα), δεν διαφέρουν και πολύ μεταξύ τους απ' όταν τα λέει ο
Θεοδωράκης (κουβαλώντας σακίδιο).
Ο κ. Θεοδωράκης εισήλθε στο πολιτικό προσκήνιο όχι μόνο ως πολιτικός
«σωτήρας», αλλά και ως καθηγητής της αντεξουσιαστικής (!)
δημοσιογραφίας. Η δημοσιογραφία -λέει- πρέπει να βρίσκεται απέναντι
στους ισχυρούς και τους εξουσιαστές. Την άποψη αυτή φανταζόμαστε πως την
είχε μεταφέρει τόσο στους ιδιοκτήτες του Mega όσο και στον Σημίτη. Και
ότι την είχε υπηρετήσει ως διευθυντής του Κλικ. Ειδικά, τότε, τις ημέρες
του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας, που κοσμούσε το εξώφυλλο του με
την αμερικανική σημαία...
Εν κατακλείδι: Σε συνθήκες πολιτικής παρακμής σε αυτήν τη χώρα φύονται
ενίοτε Γουλιμήδες και «σιγανά ποταμάκια». Και κάτι ακόμα: Το αδάμαστο
«άτι» του ζωικού βασιλείου (κι αλίμονο σε όποιον το καβαλήσει) είναι
το... καλάμι.
Πηγή: Του Νίκου Μπογιόπουλου - "Unfollow"
Από το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου