Εμείς ψηφίσαμε. Αυτοί (δεν) φεύγουν;...

Στην ταινία Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης, ο Θανάσης Βέγγος αλλάζοντας επαγγέλματα με χαρακτηριστική… αποτυχία, βρίσκεται σερβιτόρος. Ο Γιάννης Βογιατζής σε ρόλο πελάτη, ζητάει...
επιτακτικά παραγγελία, όμως είναι σχεδόν κουφός. «Πες μου επιτέλους παιδί μου τι έχεις για φαγητό;», απευθύνεται σε έντονο ύφος στον εκνευρισμένο Βέγγο, που του αντιγυρίζει: «Εγώ θα σου πω, αλλά εσύ θα το ακούσεις;». Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόβαλε το σύνθημα «Ψηφίζουμε και φεύγουν». Με δεδομένο το αποτέλεσμα, το ερώτημα του «μετά» δεν μπορεί να μένει αναπάντητο. Αν για κάτι κρίνονται οι πολιτικές δυνάμεις, ιδιαίτερα σήμερα, στο περιβάλλον της βαθιάς απαξίωσης της πολιτικής, είναι η συνέπεια και η καθαρότητα στο λόγο τους, η ανάληψη ευθύνης και η δέσμευση. Η κυβέρνηση εκδηλώνει εσκεμμένη κώφωση. Το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό. Δεν πρόκειται, απλώς, για αποδοκιμασία χαλαρής ψήφου Ευρωεκλογών, που αντιμετωπίζεται με το σύνηθες «λάβαμε το μήνυμα». Τα πλήγματα είναι βαριά στον πυρήνα της βάσης της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ, σε αγρότες και μικρομεσαίους αυτοαπασχολούμενους και μάλιστα όχι μόνο στα αστικά κέντρα, αλλά και στο άβατο της επαρχίας. Κι όμως, δεν φεύγουν, γιατί μόνο γαντζωμένοι στην εξουσία μπορούν να υπάρχουν πολιτικά. Είναι αυτό το τελευταίο στάδιο του εκφυλισμού ενός (δι)κομματικού κατεστημένου, διεφθαρμένου και εθελόδουλου ώς εκεί που δεν παίρνει. Δεν θα παραδοθεί αμαχητί. Εννοείται πως το τίμημα είναι βαρύ: Η συνέχιση του προγράμματος καταστροφής της χώρας. Να, λοιπόν, πώς ερμηνεύεται το επιτακτικό «ψηφίζουμε και φεύγουν». Από τα «αριστερότερα», ας το πούμε έτσι, του ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλθηκαν επικίνδυνες κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Και ορίστε, αποδείχτηκε πως με την ψήφο δεν φεύγουν. Προφανώς! Όμως, πώς αλλιώς σε ένα περιβάλλον εμφανέστατης υποχώρησης της λαϊκής δυναμικής θα οξύνονταν η αντιπαράθεση θέτοντας στο επίκεντρο την κυβερνητική ανατροπή; Η ανάλυση των αποτελεσμάτων δείχνει πως συντελέστηκαν απευθείας μαζικές μετακινήσεις από το κυβερνητικό μπλοκ στον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα παρά την εντυπωσιακή κατανομή της ψήφου σε (α)διάφορα ψηφοδέλτια. Η Αριστερά, μετά από δεκαετίες, επικοινωνεί ξανά με παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα. Είναι τώρα δική της υπόθεση η δέσμευση, η ουσιαστική απεύθυνση, η ενεργοποίηση αυτού του φρέσκου δυναμικού της απόγνωσης σε ράγες θετικής διεξόδου. Η Αριστερά οφείλει να εξηγήσει, να σταθεί αυτοκριτικά, να αλλάξει η ίδια, χωρίς υπεκφυγές και αποσιωπήσεις. Δεν υπάρχει τίποτα πιο γόνιμο από την επικοινωνία, όχι μόνο με όλους αυτούς που υπερψήφισαν, αλλά και με όσους ήδη από το βράδυ της Κυριακής ρωτούσαν με αγωνία και προσδοκία τι εξελίξεις αναμένονται, γιατί δεν ήρθε ένα ακόμη πιο εμφατικό ποσοστό για τον ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα αν οι ίδιοι δεν τον είχαν επιλέξει στην κάλπη. Κι έτσι το ερώτημα αντιστρέφεται, στην ίδια μορφή όμως, παραδόξως αμφίσημο και μετέωρο, όπως διαμορφώνεται και η νέα πολιτική φάση: Αυτοί (δεν) φεύγουν – εμείς τι κάνουμε; Οι πρώτες απαντήσεις περιέχονται στην λαϊκή ψήφο της 25ης Μάη...
e-dromos.gr