Το να ξεκινάει ένα νέο κανάλι κάποτε για μένα ήταν Μεγάλη Γιορτή. Ειδικά προς τα τέλη των '80ς που απο εκεί που είχαμε μόνο δύο τηλεοπτικούς σταθμούς (την ΕΡΤ1 και την ΕΡΤ2), οι...
ολοκαίνουργιοι σταθμοί ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια. Ήταν γεμάτοι υποσχέσεις για κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ μας, και με γέμιζαν με προσμονή οι αντίστροφες μετρήσεις τους.
Όμως η αντίστροφη μέτρηση της ΝΕΡΙΤ παρατράβηξε. Σχεδόν έντεκα μήνες έχουν περάσει από τότε που έκλεισε η ΕΡΤ για να εξυγιανθεί και να ανοίξει μικρότερη.
Το λογότυπο της ΝΕΡΙΤ (Νέριτ, ο τόνος στο έψιλον) δεν το είχα ξαναδεί, πράγμα που σημαίνει ότι είτε τα είχαν καταφέρει και δεν είχε διαρρεύσει, ή απλώς είμαι άσχετος. Ενδιαφέρον ότι στην οθόνη βλέπεις απλά ένα Ν (και όχι το πλήρες όνομα του σταθμού).
Το σήμα του δελτίου ειδήσεων θύμιζε έντονα το σήμα του BBC, ενώ η δομή, ο τρόπος παρουσίασης, τα θέματα, θύμιζαν -δεν μπορώ να πω ψέματα μόνο και μόνο επειδή θέλω να κράξω τη ΝΕΡΙΤ- κανάλι ευρωπαϊκών προδιαγραφών, που σημαίνει, βάζουμε απλώς τις Ειδήσεις. Ούτε επινοούμε, ούτε τραβάμε απ' τα μαλλιά ανύπαρκτα θέματα, ούτε βάζουμε πληρωμένους φωνακλάδες στα παράθυρα για να κάνουμε ντόρο.
Και μπορεί οι απλές, λιτές, αποστασιοποιημένες ειδήσεις να ήταν μια ευχάριστη έναρξη, στο καπάκι όμως, αντί για κάποιο πρόγραμμα που θα έκανε σαφές το στίγμα του νέου καναλιού έβαλαν μια ταινία του παλιού καλού κινηματογράφου.
Μια παμπάλαια ασπρόμαυρη κωμωδία με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο και τον Γιώργο Κωνσταντίνου, όσο καλή και αν είναι, δε νομίζω ότι δείχνει το δρόμο προς το μέλλον - αντιθέτως, επιβεβαιώνει τη βιασύνη να βγει στον αέρα η ΝΕΡΙΤ, για να προλάβει τη Γιουροβίζιον και τις Ευρωεκλογές.
Σε αντίθεση με την έξαψη που είχα μικρός για τα νέα κανάλια [ακόμα και για το Star, με τον Νίκο Μαστοράκη να κάνει την πρεμιέρα με 3D πρόγραμμα, το οποίο είδα φορώντας τα ειδικά γυαλιά - και μιλάμε για το 1993!], κανέναν ενθουσιασμό δεν είχα για τα "καινούργια" που θα μας φέρει η ΝΕΡΙΤ...
Μια ελπίδα μόνο: Να είναι λιγότερο κομματικά χρωματισμένη (είτε προς τη μία είτε προς την άλλη πλευρά) απ' ό,τι ήταν οι προηγούμενες ενσαρκώσεις της, και να μην υπάρχουν πια αργόμισθοι και βύσματα εκεί πέρα. Δύσκολα όλα αυτά, το ξέρω, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...
Άρης Δημοκίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου