Το μελόδραμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων...

Στις εκλογές του 2012 είχα παρακολουθήσει τη συγκέντρωση των Ανεξάρτητων Ελλήνων στην Ακρόπολη, «μπροστά στο σπίτι του Τσοχατζόπουλου». Ήμουν πίσω από τη σκαλωσιά όταν ήρθε ο Πάνος Καμμένος.

Κατέβηκε από...
ένα μαύρο αυτοκίνητο με την έξαψη να γυαλίζει στο βλέμμα του. Ανέβηκε στην εξέδρα με τα χέρια ανοιχτά και τον λαιμό κλειστό από τη βραχνάδα. Δεν θυμάμαι, φυσικά, τι είπε -δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να θυμάται. Πιθανότατα δεν υπάρχει και άνθρωπος που άκουσε τι είπε ο Καμμένος σε εκείνη τη συγκέντρωση.

Αισθανόμουν ότι επέπλεα σε μια μπλε λίμνη φτιαγμένη από ρυτίδες. Μεσόκοποι άνθρωποι, με σημαίες και καπέλα, φώναζαν προς τον ομιλητή. Και εκείνος με φωνές απαντούσε, με λόγια που νόμιζες ότι θα κυλήσουν σε λυγμό, αλλά τα στήριζε όρθια ο θυμός.

Θυμάμαι και τον Γιάννη Δημαρά, να βιδώνει με τη ματιά του την αμηχανία στο πλακόστρωτο...

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη πατήστε εδώ.