Με ανοιχτά χαρτιά...

Η αλήθεια είναι ότι αμφιταλαντεύτηκα πριν αρχίσω το γράψιμο, γιατί είναι έντονο το προσωπικό στοιχείο, αλλά υπερίσχυσε η οργή, αλλά και η αίσθηση ότι το χρωστάω. Σε ποιους όμως το χρωστάω? Το χρωστάω στη...
συναδέλφισσα που με κομμένο το ίντερνετ στο σπίτι, από απλήρωτους λογαριασμούς, κάνει κάθε μέρα βάρδια στο ertopen «κλέβοντας» δίκτυο, όταν και άμα ανοίγουν υπολογιστές από τα γειτονικά σπίτια, νταντεύοντας παράλληλα και νεογέννητο.

Το χρωστάω στις μανάδες που κάνουν βάρδια στο ertopen και ταυτόχρονα ταΐζουν, πλένουν, μαγειρεύουν, διαβάζουν, σιδερώνουν, κλπ Το χρωστάω και σε αυτούς που στη διάρκεια αυτών των μηνών «έφυγαν» από κοντά μας.
Μέρος, παρωνυχίδα θα έλεγα, σε αυτό τον κόσμο με τις ψυχάρες που αντέχουν, πέρασα κι εγώ το λούκι μου, όταν στις 16/9/2013 χειρουργήθηκα, αλλά οι ανάγκες του ertopen με οδήγησαν στην απόφαση από την επόμενη μέρα του χειρουργείου, αμέσως μετά το εξιτήριο, να ξεκινήσω ξανά τις βάρδιες και για ένα μήνα, αυτό να γίνεται κάτω από τον σταδιακά αποκλιμακούμενο μετεγχειριτικό πόνο.

Όταν πονούσα και δυσκολευόμουν να ανταποκριθώ στη βάρδια, μου έρχονταν σκέψεις, αν θα μπορούσα να είχα αποφύγει τη δοκιμασία, αν (ΑΝ ξαναλέω) διάφοροι δεν είχαν πάει στη ΔΤ, δίνοντας το φιλί της ζωής στους ετοιμόρροπους και ΑΝ κάποιοι άλλοι μέσα στο εργατικό κίνημα δεν κοίταγαν ο ένας τον άλλο, αντί να κάνουν πράξη τα όσα μεγαλόστομα διακήρυτταν.

Διαβάστε ολόκληρο το κειμενο, ΕΔΩ....