Τι να πω κι εγώ ο φτωχός του 0,72 πέραν της πολιτικής συζήτησης και αυτοκριτικής που πρέπει να κάνουμε στο πιο σταθερό σε όλους τους αγώνες των τελευταίων χρόνων πολιτικό μόρφωμα, για να...
δούμε πώς θ’ αποκτήσει το ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα που δεν θα επιτρέπει σε κάθε νεόκοπο ή ευκαιριακό αγωνιστή ή αριστερό να το τρυγάει…
Τι να πω ανάμεσα στο 23% αυτών που στήθηκαν πάνω απ’ τις (παλιο)Δημοκρατικές κάλπες και περιμένουν, όσοι επιζήσουν, την ανάπτυξη (και δε μιλώ για τους λακέδες με τις λαμέ γραβάτες αλλά για τους ρακένδυτους που τους πιστεύουν…) ή τους λίγο λιγότερους που κατάντησαν να …τρώνε «Ελιές» (και να καταπίνουν τα κουκούτσια…), να στήνουν...
«Γέφυρες» και να περνούν «Ποτάμια»…
Τι να πω εγώ ο φτωχός δίπλα σ’ εκείνους που 23 μήνες τώρα απλά περίμεναν να πάνε στις κάλπες στις 25 για να διώξουν τους …άλλους στις 26 και «να φέρουν την αριστερά στην κυβέρνηση» (με την εξουσία δεν ασχολούμαστε, ας την κρατήσουν αυτοί που και σήμερα την έχουν, τραπεζίτες, μεγαλεργολάβοι κι εφοπλιστάδες…) λες κι η μνήμη αδυνατεί να φτάσει 30 χρόνια πίσω, τότε που «ο δρόμος για το σοσιαλισμό» ήταν στρωμένος με …μαρμελάδα και κολλήσαμε στην ΕΟΚική βαρβαρότητα, τη λαμογιά, τα νέα «τζάκια»… Δίπλα στους ίδιους που ούτε καν αναρωτιούνται γιατί 2χρόνια μετά (από τα πιο μαύρα αυτού του τόπου…) όχι μόνο δεν κατάφεραν να πείσουν και να πάρουν έστω και μισό τοις εκατό παραπάνω αλλά το ‘χασαν κιόλας…
Τι να πω εγώ όταν στους 100 ανθρώπους που ’ναι γύρω μου σκέφτομαι πως οι 10 (καθόλου παραπλανημένοι πια, καθόλου αθώοι αλλά συνένοχοι που δεν απαλλάσσονται λόγω βλακείας…) οπλίζουν το χέρι μιας δολοφονικής συμμορίας, μια ομάδας μπράβων των πιο κακών αφεντικών, των πιο σκληρών εκμεταλλευτών του ιδρώτα των εργαζόμενων…
Τι να πω και τι να μολογήσω για την κεντρική πολιτική σκηνή σ’ αυτή τη χώρα… Τίποτα ή ένα μόνο τελευταίο για όλους αυτούς που σαν τους λέγαμε χρόνια τώρα να βγουν στους δρόμους να ανατρέψουμε το ένα ή το άλλο μέτρο ή συνολικά την πολιτική κυβέρνησης και Ε.Ε., μόνο κουνούσαν με νόημα το κεφάλι, λέγοντας: «Δε θα ’ρθουν οι εκλογές…» Το πιάσαμε το νόημα…
Μα τι να πω εγώ ο φτωχός κι αν από την κεντρική πολιτική σκηνή φύγω κι έρθω στη γειτονιά μου… Πώς να αποστασιοποιηθώ απ’ την κατάσταση, πώς να χαρώ τη μικρή μας νίκη και την είσοδό μου στο δημοτικό συμβούλιο, πώς να ξεχάσω τόσους και τόσους που 12 χρόνια τώρα κατηγορούν ένα δήμαρχο ότι μέρα με τη μέρα καταστρέφει ότι όμορφο είχαμε κι αυτοί οι ίδιοι τον ξαναβγάζουν δήμαρχο από την πρώτη Κυριακή, γιατί «έχουν κάποια υποχρέωση» σ’ έναν/μία απ’ αυτούς/ες που πίνοντας 17 καφέδες τη μέρα στα καφέ της γειτονιάς είναι γνωστοί/ές για τη «δράση» τους… Για τη γειτονιά μου που 10.006 άνθρωποι (μόνο στους Αμπελόκηπους…) έκαναν την επανάστασή τους (χαζογελώντας πάντα…) και δεν πήγαν καν να ψηφίσουν… Για τη γειτονιά μου που από κάλπη σε κάλπη, κρυμμένοι στο γνωστό ψηφοδέλτιο στις δημοτικές, σκάσαν μύτη στις περιφερειακές κι έκαναν πάταγο με το 11 και κάτι στις ευρωεκλογές οι ναζιστές της Χ.Α. Πού; Στην Επτάλοφο όπου εκατοντάδες άνθρωποι θυσιάσαν τα χρόνια τους ή και τη ζωή τους ενάντια στους ναζί και τους κάθε είδους φασίστες…
Τι να πω εγώ του 0,72 που (πρόσκαιρα τουλάχιστον) μου στέρησαν το λόγο… Ποτέ δε μ’ άρεζε ο στίχος «αλλού τρως, αλλού πίνεις κι αλλού πας και το δίνεις» και πάντα στεντόρεια τη φωνή τραγουδώ το «...θα ’κανε μία από τα ίδια» κι έτσι πάντα στους πραγματικούς αγώνες, πάντα μπροστά θα ‘μαι… Μα κάθε φορά που κάποιος κάτι θα μου λέει, θα γκρινιάζει για το γκρίζο της ζωής μας, εγώ μια ερώτηση θα του κάνω:
ΕΣΥ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΔΥΟ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΤΟΥ ΜΑΗ;
Τρίτη 27 Μάη ’14, 9.30μ.μ.
Ηλίας Ν. Σμήλιος, δάσκαλος, μέλος της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
Υ.Γ.: Δε διεκδικώ δόξες πολιτικής ανάλυσης των εκλογικών αποτελεσμάτων. Συναισθηματικός περισσότερο ο λόγο, κατάθεση ψυχής ή όπως αλλιώς θέλει ας το χαρακτηρίσει καθένας. Απλά και σε επίγνωση της ρήσης του σοφού παππού της Αριστεράς, «αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο, θα τις είχαν καταργήσει», ήθελα κι εγώ ο καθόλου σιφός και (πιστεύω) Αριστερός, αυτοί που μαζί τόσους αγώνες δώσαμε, με την ψήφο τους να μας κάνουν πιο επικίνδυνους για το «σύστημα» και να το αναγκάσουν να επιταχύνει τον ταξικό πόλεμο… Για να ελπίζουμε ότι κάποια 26η κάποιου μήνα που δεν θ’ αργήσει και τόσο, οι εργαζόμενοι, η κοινωνική πλειοψηφία θα πάρουμε (όχι απλά την κυβέρνηση αλλά) την εξουσία!
Από Βαθύ Κόκκινο
greki-gr.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου