Παύλος Χαϊκάλης εκτός ρόλου...

Είναι δίπλα σου στο μπαρ. Έχει γωνίες Brad Pitt και γοητεία George Clooney. Έχει χαμόγελο Matt Damon και βλέμμα Ryan Gosling. Έχει μπράτσα Tyson Beckford, κοιλιακούς Cristiano Ronaldo και οπίσθια Mario Lopez. Και, ναι, αυτός ο θεός σε πλησιάζει και σου πιάνει κουβέντα.

Αλλά τότε, ανακαλύπτεις τους...
υπόλοιπους σταρ που κρύβει μέσα του. Γιατί μόλις ανοίγει το στόμα του, διαπιστώνεις ότι έχει απόψεις Tom Cruise κι εξυπνάδα Forrest Gump. Και πάνω που έλεγες δεν πάει χειρότερα, σου λέει αστείο βαθμού κρυάδας George Bush junior. Κατεβάζεις τα στόρια, πίνεις συγκαταβατικά το ποτό σου και περιμένεις να τελειώσει το μαρτύριο της «επικοινωνίας» κι ο θεός να επιστρέψει στον ρόλο που του ταιριάζει: να τον κοιτάς.

Με την ίδια ευχαρίστηση κοιτάς τον Παύλο Χαϊκάλη όταν υποδύεται ρόλους. Στο θέατρο, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, ακόμα και στις διαφημίσεις που παίζει, καταφέρνει να σου τραβήξει την προσοχή με την υποκριτική ικανότητα και την κωμική του ευστροφία. Στη συνείδησή μου, όπως πιστεύω στη συνείδηση πολλών ακόμα ανθρώπων, ο Χαϊκάλης είναι ένας ταλαντούχος ηθοποιός που μπορείς να τον θαυμάζεις ακριβώς γι' αυτό.

Και μετά ήρθαν οι ΑΝ.ΕΛ. Και είδες ποιος είναι ο Παύλος Χαϊκάλης εκτός ρόλου. Τον είδες ν' αναλύει πολιτικές θέσεις που μόνο ο ψηφοφόρος των ΑΝ.ΕΛ. καταλαβαίνει. Τον είδες ν' ανεβαίνει με κασετοφωνάκι στο βήμα της βουλής και να θέλει να το βάλει να παίξει μπροστά στο μικρόφωνο. Τον είδες να χειροκροτάει τον Μπούκουρα στο θλιβερό, απολογητικό του ξέσπασμα. Και πάνω που έλεγες δεν πάει χειρότερα, τον άκουσες να λέει : «η αστρολογία ήρθε στη ζωή μου ως εσωτερική αναζήτηση».

Για να μην πω για την ανάρτησή του στο twitter, πριν από επίσκεψη της Μέρκελ. Ω θεοί!

«Πολλές φορές έμενα σιωπηλή σ' ένα πάρτι, ακούγοντας τα κινηματογραφικά μου είδωλα να μετατρέπονται σε βαρετούς και μικρούς ανθρώπους», είχε πει η Μέριλιν Μονρόε. Κατά τον ίδιο τρόπο κάποιοι μένουμε σιωπηλοί, βλέποντας τον ταλαντούχο ηθοποιό Παύλο Χαϊκάλη να μετατρέπεται σε γραφικό άνθρωπο και εξίσου γραφικό πολιτικό.

Όμως, δεν πρόκειται περί μετατροπής. Εμείς, το υποκείμενο, βιώνουμε ως μετατροπή την αποκάλυψη του αντικειμένου, τη φανέρωση...


Λίλα Σταμπούλογλου