Υπάρχουν πολλά κενά που χάσκουν ακόμα…

 Τώρα κλαις. Αλλά όταν τσαμπουκαλευόσουν με τους μπάτσους ήταν γιατί είχες την ασυλία στο τσεπάκι. Κι όταν πυροβολούσες στην...
κηδεία του Ντερτιλή δεν είχες κατά νου το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», αλλά το «Ελλάς Ελλήνων χριστιανών».

Η εικόνα της χθεσινής μέρας ήταν αναμφιβόλως τα γοερά δάκρυα του Μπούκουρα στη Βουλή. Εκείνο το πουρκουά, ποιο είναι το έγκλημά μου, τι σας έκανα, για τι με κατηγορείτε, εμένα που ήμουν καλός φούρναρης, σύζυγος και πατέρας.

Τον καταλαβαίνω τον Μπούκουρα. Καλά το είπε, ποτέ του δεν είχε φανταστεί ότι αυτή η αντροπαρέα των Ελληναράδων με την οποία συναγελάστηκε, όλη αυτή η ξέφρενη προσωπική του πορεία από τον φούρνο στο κοινοβούλιο, αυτό το ελληνικό success story της καθαρότητας της φυλής και του κυνηγητού των μεταναστών, η τρυφερή ιστορία του χρυσαυγίτη που περνάει τις γριούλες στο δρόμο, θα κατέληγε στη μοναξιά ενός κελιού.

Αναγνωρίζω την έκπληξή του. Αλλιώς μας τα είχαν πει, αλλιώς πήγαιναν τα πράγματα. Με την αστυνομία τα πηγαίναμε μια χαρά, με τη δικαιοσύνη κανένα πρόβλημα, πάντοτε πέφταμε στα μαλακά, η κυβέρνηση μάς έκλεινε συνωμοτικά το μάτι τόσα χρόνια, τι άλλαξε, αυτή είναι η λέξη κλειδί, τι άλλαξε και όλη ωραία ατμόσφαιρα, αυτό το όνειρο, μεταστράφηκε σε εφιάλτη, ό,τι έκανα συνέχισα να κάνω, τίποτα δεν μετέβαλα στη συμπεριφορά μου, οπότε πού είναι το έγκλημα και γιατί τώρα, ξαφνικά, να βρεθώ κατηγορούμενος.

Φαινόταν ωραίο όλο αυτό, άλλοι έκαναν τη βρώμικη δουλειά κι άλλοι ήταν απλώς εκπρόσωποι του λαού ή αν λέρωναν και λίγο τα χέρια τους ήταν για να χτυπήσουν κάτι ξένους που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα και που μπορεί κι εκεί απ’ όπου ήρθαν να τους φέρονταν με ανάλογους τρόπους. Φαινόταν πολύ ωραίο όλο αυτό, να μιλάς για ιδανικά, για πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια, κι ακόμα κι αν γινόταν πού και πού καμία κρυφή φιέστα ή τελετουργία δεν είχε και τόση σημασία, σαν παιχνίδι φαινόταν, όπως σαν παιδικά παιχνίδια φαίνονταν και τα όπλα που είχε ο Μπούκουρας, πολλά ή λίγα δεν ξέρω, θα το βρει η ανάκριση. Ωραία ήταν όλ’ αυτά, υπήρχε αντριλίκι και όπλα, αυτοπεποίθηση και μαγκιά, ε, κι αν γινόταν και καμία πρόκληση δεν υπήρχε πρόβλημα, εδώ ο Κασιδιάρης βάραγε γυναίκες on air και αρκετοί του ’λεγαν και μπράβο, εδώ πούλαγε σε αστυνομικούς και η αστυνομία τον ψήφιζε, εδώ τους τρέχανε στα δικαστήρια και οι δίκες αναβάλλονταν η μία πίσω απ’ την άλλη, κι όταν δικάζονταν τελικά απαλλάσσονταν λόγω αμφιβολιών, μόνο βραβεία δεν τους έδινε το κράτος, τα είχε δει όλ’ αυτά ο Μπούκουρας προτού μετακινηθεί από τον προηγούμενο πολιτικό του χώρο στη Χρυσή Αυγή, αλλά κανείς δεν τον είχε προειδοποιήσει ότι τα πράγματα θα στράβωναν, ότι η θεωρία των δύο άκρων θα γινόταν θηλιά και παγίδα που μέσα της θα βρισκόταν ακινητοποιημένος ο ίδιος.


Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Χριστόφορου Κάσδαγλη, ΕΔΩ...