Ονος λαός...

Λαός-όνος που αμίλητος, σιωπηλός και ντροπιασμένος κουβαλά τα χρέη της χώρας· χρέη που δημιούργησαν οι...
ώς τώρα κυβερνήσαντες [και αν φώναζαν και μερικοί της αντιπολίτευσης (αν!) ποιος τους έδινε σημασία]. Νοικοκύρηδες που ’χασαν το βιος τους, τα μυαλά τους και τις οικογένειές τους, που οδεύουν στα ψυχιατρεία ή στην κρεμάλα· άνθρωποι νομοταγείς, που ουδέποτε έδειξαν συμπάθεια στα αριστερά κόμματα προτιμώντας ησυχία – τάξη – ασφάλεια. Τους βλέπεις. Τους γυαλίζει το μάτι. Είναι έτοιμοι να εφορμήσουν στη λογική της τρόικας και της κυβέρνησης και να την κατασπαράξουν. Ενας Θεός ξέρει τι τους συγκρατεί.

Απορρυθμισμένες ζωές, ασυντόνιστες, φριχτές, μες στην ανέχεια και τον τρόμο για τα παιδιά και το αύριο. Προχωρούν με δόντια σφιγμένα και πρόσωπα σκοτεινά αρνούμενοι να δουν έστω και ελάχιστο φως. Βρίζουν τους πάντες· όλοι τούς φταίνε, όλοι είναι αλήτες, λωποδύτες, κλέφτες, απατεώνες (είναι οι πιο ήπιοι υβριστικοί χαρακτηρισμοί). Τόσα χρόνια ουδείς είχε αναρωτηθεί από πού πηγάζει τούτη η ελληνική ευμάρεια, τούτη η οικονομική ευωχία· ποιος νοιαζόταν; Να που, αίφνης, χάθηκαν όλα. Τα δανεικά της χώρας δεν πήγαν στη γεωργία, στον τουρισμό, στις επιχειρήσεις, αλλά έγιναν πανάκριβες βίλες και γιοτ με κατόχους τούς κυβερνώντες και τους παρατρεχάμενους. Και ας φώναζαν κάποιοι ελάχιστοι, ας προειδοποιούσαν ότι ο καταναλωτισμός είναι φρούτο του πολιτικού συστήματος για να μπορούν οι χειριστές να καρπώνονται τα άφθονα πλούτη και προνόμια. Ας κραύγαζαν ότι έρχεται θύελλα, ότι το αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι κίβδηλο, ότι εξυπηρετεί μόνο αυτούς που ασκούν την εξουσία. Εκεί εμείς· απτόητοι, αδαείς και κομπορρήμονες ταυτόχρονα ότι τάχα ζούμε καλύτερα από τους πολίτες των χωρών της Δύσης (!), ότι είμαστε εργατικός λαός (τρομάρα μας) και λοιπά κουραφέξαλα.

Γιατί τα γράφουμε αφού είναι σε όλους γνωστά; Αμ, δεν είναι. Πολλοί είναι αυτοί που αρνούνται να δουν την ιδεολογική τους στραβομάρα, που έβλεπαν τις βίλες και τα γιοτ να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια από ανθρώπους της εξουσίας, αλλά δεν αναρωτήθηκαν. Ποτέ δεν απόρησαν πώς άνθρωποι μικρού εισοδήματος άμα τη εισόδω τους στα δώματα της εξουσίας πλούτισαν εν μιά νυκτί σχεδόν. Γιατί ταυτόχρονα έγλειφαν και οι ίδιοι ένα κοκαλάκι (τι σου είναι αυτή η coca cola…). Πολλοί απ’ αυτούς κατέληξαν στο ναζιστικό μόρφωμα και «κόλλησαν»· ό,τι και να τους πεις, όσα εγκλήματα κι αν έκανε τούτο το μόρφωμα, αυτοί δεν το εγκαταλείπουν (διότι έχουν εγκαταλείψει προ πολλού την κριτική ματιά, που θα έβλεπε το ψεύδος, διότι ζούσαν μέσα σε μια πλάνη και ποιος να το παραδεχτεί αυτό;) Κάπως έτσι· και αλλιώς βεβαίως.

Γιώργος Σταματόπουλος