Tραλαλά-τραλαλό...

Μπουμπούκια...

Γιώργος Σταματόπουλος

«Αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν» ανέκραξε το (νέο) μπουμπούκι της (νέας) πολιτικής ζωής του τόπου. Και συνέχισε με έντονη λυρική, φιλοσοφικοπολιτική ζέση: «Αν...
όλα αυτά τα λουλούδια μπορούσαν να αποτελέσουν έναν ωραίο κήπο όλα μαζί (σ.σ.: τραλαλά-τραλαλό) θα ήταν πολύ καλύτερα από το να ήταν μεμονωμένα το καθένα (σ.σ.: και ωραία ελληνικά!)».

Πρόκειται βεβαίως για τον βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Γρηγόρη Ψαριανό, ο οποίος έτσι σχολίασε (με τα ως άνω εντός εισαγωγικών) το Ποτάμι του ετέρου (νέου) πολιτικού Σταύρου Θεοδωράκη.

Επραξε ορθά ο Σταύρος, απεφάνθη θαυμαστά ο Γρηγόρης! Είναι κουραστικό και οδυνηρό να ασχολείται κάποιος με τέτοιου επιπέδου πολιτικό σχολιασμό, αλλά τι να κάνουμε, βιρτουόζοι και οι δύο της επικοινωνίας (δεν χρειάζεται να σχολιαστεί η ανυπαρξία της τάχαμου επικοινωνίας· αυτό κι αν προκαλεί θλίψη και οργή). Εκείνο που εντυπωσιάζει, αλλά πολύς κόσμος δεν φαίνεται να δίνει σημασία, είναι η ευκολία με την οποία οι αστέρες της δημοσιογραφίας διαγράφουν την κοινωνία και προτείνουν ως εναλλακτικό μοντέλο διακυβέρνησης προτάσεις από «αναγνωρίσιμους», από τα «πάνω», από την εξουσία δηλαδή. Η ίδια η εξουσία (και ας προσποιούνται τους αντιεξουσιαστές) προτείνει στην πλέμπα πώς θα βγει από το αδιέξοδο, ότι δηλαδή κάποιοι τυχάρπαστοι που «κατάφεραν» να γίνουν «κάποιοι» θα μας σώσουν! Εκτός από την Ιστορία είναι και ο καπιταλισμός πανούργος.

Καταλαβαίνω ότι έχει κουράσει ο ξύλινος λόγος των παλαιών πολιτικών και ότι χρειάζεται μια φρεσκάδα, ακόμη και στην εκφορά αυτού του λόγου, αλλά από ποιους; Από αυτούς που «πέτυχαν» χρησιμοποιώντας το εξουσιαστικό πλέγμα;

Τρομάζει μερικές φορές το πόσο εύκολα πείθονται οι πληθυσμοί από τις αδολεσχίες και τα πνευματικά τσαλαβουτήματα των αστέρων του φαίνεσθαι. Θα πει κάποιος, πρώτη φορά είναι; Οχι, αλλά τώρα έχουμε χάσει το μέτρον· οι πλείστοι.

Και ο Μάο ήθελε όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν για να μπορεί να τα κόβει, όποτε ήθελε και να απολαμβάνει το «άρωμά» τους. Ετούτοι ’δώ έχουν ξεφύγει. Νομίζουν ότι κινούν τα νήματα λησμονώντας ή μη βλέποντας ότι κι αυτοί μαριονέτες είναι, και μάλιστα αστείες…

Μας λείπει, δυστυχώς, η (προσκτητική) ικανότητα του σκέπτεσθαι. Ποιος μας δίδαξε;

Πότε κουραστήκαμε; (Απαιτεί χρόνο και κούραση η σκέψη, η διδασκαλία). Δύσκολο να υπάρξει δάσκαλος, εντάξει, πόσω μάλλον όταν το σκέπτεσθαι θα όφειλε να χορεύει. Εδώ πια… Σαφώς η εξουσία σε μεταλλάσσει, θες-δεν θες, κάποια ταπεινοφροσύνη, όμως, θα ’πρεπε να παραμένει σε κάποιο σημείο του νου, σαν μιας μορφής (έστω υποκριτικής) άμυνα.

Γεμίσαμε ανθούς και μπουμπούκια. Δώθε κείθε· αδέσποτα...


Από τη στήλη «Υποσημειώσεις» (Εφημερίδα των Συντακτών)