Στην ελληνική Τηλεόραση δεν παρακολουθώ σχεδόν τίποτα πια εδώ και 2-3 χρόνια, πέρα από αθλητικούς αγώνες κι αυτούς μόνο όταν η φωνή του δημοσιογράφου που περιγράφει δεν παραπέμπει σε πιθήκους που...
συναντά κανείς στη ζούγκλα και στα ελληνικά γήπεδα.
Διαβάζοντας χθες τη στήλη του Άρη Δημοκίδη στη Lifo θυμήθηκα γιατί θεωρώ ότι η συσκευή αυτή στην Ελλάδα μοιάζει προς το παρόν χρήσιμη μονάχα για να ξεκουράζονται τα σεμεδάκια της Ελληνίδας γιαγιάς.
Σε εκπομπή της Βίκυς Χατζηβασιλείου στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha, μια κυρία ενημερώθηκε στον αέρα ότι το στενό συγγενικό της πρόσωπο που αναζητά, γι' αυτό και προσέφυγε στην εκπομπή, έχει φύγει εδώ και κάποια χρόνια από τη ζωή. Η είδηση του θανάτου ανακοινώθηκε πιο άθλια κι από όσο άθλια μπορεί να φαντάζεστε ότι έγινε: η παρουσιάστρια πρώτα έδωσε με χρονολογική σειρά πληροφορίες για τον αγνοούμενο φτάνοντας στο τέλος να ανακοινώνει τον θάνατο του.
Συνήθως, σιχαίνομαι τα αδηφάγα «δείτε εδώ» των κίτρινων ΜΜΕ αλλά πραγματικά στη συγκεκριμένη περίπτωση αξίζει να δείτε εδώ πόσο σκηνοθετικά άρτια καταγράφει τον απόλυτο ανθρώπινο πόνο ο πανέτοιμος τηλεοπτικός φακός αλλά κυρίως για πόση διάρκεια και σε τι λεπτομέρεια. Αξίζει να το δείτε γιατί οι συντελεστές αυτής της τηλεοπτικής και κυρίως ανθρώπινης αθλιότητας πρέπει να παραδοθούν στη δημόσια κατακραυγή, όπως παραδόθηκαν πρόσφατα για ανάλογης χυδαιότητας επιλογές τους ο Δήμος Βερύκιος και ο οίκος Λιβάνη.
Ντροπή. Απλά ντροπή.
parapolitiki.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου