Είχε δίκιο μάλλον ο εκ Σταγείρων Αριστοτέλης, που επέμενε να ανακαλύπτει σε κάθε φαινόμενο τα ακρότατά του αίτια. Ηταν μια κοπιαστική μέθοδος να βρίσκει τι...
προκάλεσε τι, πώς, πότε, γιατί και λοιπά, αλλά μόνον έτσι, θεωρούσε, άγγιζε κάποιος τη γνώση. Είχε δίκιο βέβαια, αλλά ποιος δίνει σήμερα σημασία στο τι προηγήθηκε ενός φαινομένου, που τουλάχιστον ξενίζει (όσους εξακολουθούν να μην τα έχουν χαμένα από την ισοπέδωση ιδεών και αξιών).
Είναι εξωφρενικά εκνευριστικό ένας τηλεοπτικός αστέρας να ανακοινώνει με τεράστια ευκολία την ίδρυση (;) κόμματος με το οποίο θα κατέλθει στις ευρωεκλογές και συγκλονιστικό το ότι γίνεται αποδεκτό σαν αυτονόητο! Θα πει κανείς είναι η δύναμη του μέσου (ΤV), που μας έχει κάνει κοινωνούς ενός τηλεοπτικού πολιτισμού, αδιαφορώντας για τις αιτίες που γέννησαν αυτήν την αφρόνως δημοκρατική διαδικασία. Η ευκολία αυτή δηλοί ταυτοχρόνως τη συνοχή της εναπομείνασας αστικής τάξης, τη δύναμή της να επιβάλλεται χωρίς καμία προσπάθεια, χωρίς να είναι αναγκασμένη να έχει λαϊκό έρεισμα. Αποφασίζει και πράττει. Ποιος θα ορθώσει λόγο αντιρρητικό; Ισως δεν δίνουμε πολλή σημασία στο φαινόμενο της χειραγώγησης της κοινής γνώμης από μια ελίτ (sic) της δημοσιογραφίας. Συνηθίσαμε στο να βλέπουμε το κοινότοπο περιτυλιγμένο με χρυσόσκονη και εντέλει αποδεχτήκαμε ότι μπορεί πράγματι να είναι χρυσός, ή κουραστήκαμε, ή μας πήρε και μας σήκωσε η σχιζοφρένεια. Τη λοβοτομή μάς την έχουν κάνει έτσι κι αλλιώς τα σαΐνια του τηλεοπτικού πολιτισμού, γι” αυτό και κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να λογαριάζουν κανέναν. Ας μην μπουν στον κόπο να μας πουν ότι σε μια δημοκρατία ο καθείς έχει δικαίωμα να κάνει αυτό που γουστάρει, δεν είναι αυτό το θέμα. Το μέγα ζήτημα είναι ότι όλα ξεκινούν από την κορυφή της ιεραρχίας, ότι οι επίδοξοι σωτήρες της χώρας δεν έχουν σχέση με την κοινωνία, δεν γνωρίζουν (θεωρητικά ίσως) τι θα πει πείνα, άγχος, σπαραγμός, ανασφάλεια, τρόμος· ναι, τρόμος.
Χωρίς ιδρώτα και αίμα, χωρίς ιδεολογικές συγκρούσεις δεν γεννιέται πολιτική.
Αυτό που γεννιέται από τους «πάνω» είναι ένα έκτρωμα· είτε 58 το «γεννούν» είτε ένας δεν παύει να μην έχει σχέση με τη δημοκρατία, προκαλώντας δε το λαϊκό αίσθημα. Είναι πολύ δύσκολο να ζει κάποιος σε ένα τέτοιο απολίτικο περιβάλλον, όπου τα πάντα κινούνται από τα τηλεοπτικά παράθυρα και όπου έχει πάψει να αναζητείται το αίτιον των πράξεων, όπου έχει πάψει η πολιτική σκέψη και έχει χαθεί η σοβαρότητα.
Γι” αυτό ο καημένος ο Αριστοτέλης είδε κι απόειδε, τα μάζεψε κι εγκατέλειψε την Αθήνα, διότι Αθήνησιν διατρίβειν εργώδες. Μια ζωή τα ίδια. Πώς αλλιώς με τέτοια παράδοση στους συκοφάντες;
Πλάκα θα “χει, αφού ουδείς ενδιαφέρεται να ανακαλύψει τις αιτίες του πολιτικού ξεπεσμού της χώρας, να μας πάρει κάνα Ποτάμι. Θα “ναι κρίμα, όμως, να πάμε από πνιγμό.
Γιώργος Σταματόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου