Μια εξαιρετική φωτογραφία. Ενός ερασιτέχνη φωτογράφου από τη Ζαγορά Πηλίου, ονόματι Κώστας Ρούσσης. Τέλεια από κάθε άποψη. Με θεία αφέλεια, χιούμορ, φως που...
θυμίζει Ζαν Ρενουάρ στα πρώτα του, λίγο Άμαρκορντ, λίγος Μπαλάφας, ένα βαλσάκι της Ελίζα Μαρέλι – η μαγική, αποφασιστική στιγμή μιας δαιμονικής ισορροπίας. Ένα δαχτυλάκι να μετακινηθεί, όλα θα καταρρεύσουν.
Την κοιτάζω μέσα απ’ τις γρίλιες της υπερκόπωσης. Και ζητώ τη συμπάθειά σας, που ούτε και σήμερα μπορώ να πω κάτι άξιο λόγου.
Ας δούμε τα παιδάκια, ντροπαλά κι αγκαλιασμένα (προτού ανακαλύψουν πόσο χαζός και άγριος είναι ο βερικοκένιος κόσμος τους)· τον φιλοπαίγμονα γέρο που βλέπει εύθυμα τη γυναίκα του στα μάτια, ανασύροντας σε μια στιγμή καλή τη θαμμένη τους αγάπη, κυρίως όμως τη συνοδοιπορία τους στα δύσκολα· το πιο νέο ζευγάρι πιο στητό, πιο τεταμένο μέσα στη μάχη της ζωής· και το κορίτσι αριστερά, μες στη μυστήρια δροσιά της πιο μετέωρης και πιο μοναχικής ηλικίας: εκεί που η αθωότητα τελειώνει κι απροσδιόριστα αισθήματα αλλάζουν στον οργανισμό της. Σιδερωμένα τα σχεδόν λιωμένα ρούχα – και καθαρά τα μάτια.
Βαριέμαι τους δημοσιογράφους όταν παπαδιαμαντίζουν (είναι ίδιον της φάρας τους να μαγαρίζουν τα καλύτερα κι έπειτα, χορτασμένοι απ’ το θράσος τους, να επιστρέφουν στη δικαίως απαξιωμένη μας δουλειά, τη διαπλεγμένη με την εξουσία, και τα συμφέροντα) – όμως αυτή η φωτογραφία δεν μπορεί παρά να μου ανακαλέσει εκείνη την παλιά αίσθηση, όπου η ζωή, το σώμα και η φύση έχουν ένα είδος ιερής αξιοπρέπειας. Και να παπαδιαμαντίσω.
Ερχόμαστε όλοι από κήπους κι εξοχές. Απλώς χαθήκαμε εδώ, στις πόλεις...
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου