Το ένα σήμα είναι αντιγραμμένο, το άλλο θυμίζει Τζαμάικα (και... Chrysler επίσης) και το τρίτο θα το απέρριπταν ακόμη και οι πλέον ένθερμοι καψούρηδες. Και όμως...
κύριοι αναγνώστες και κυρίες αναγνώστριες, από αυτά τα τρία θα πρέπει να διαλέξει το κοινό, μέσω διαδικτυακής ψηφοφορίας, ποιο θα είναι το «Ελληνικό σήμα».
Η πιστοποίηση, σαν να λέμε ότι ένα προϊόν φτιάχτηκε στα μέρη μας και δεν έφτασε ουρανοκατέβατο στον ημεδαπό ή αλλοδαπό καταναλωτή. Και το υπουργείο Ανάπτυξης προελαύνει υπερήφανο...
Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οπως επισημαίνει σε σχετική του ανάλυση το designmag.gr, η ιστορία με το «Ελληνικό σήμα» ξεκίνησε πριν από κάτι χρόνια με το σχετικό νόμο να ψηφίζεται το 2012. Τον Νοέμβριο του ιδίου έτους συνεστήθη ειδική επιτροπή, ακολούθησε εξάμηνη διαβούλευση με τους παραγωγικούς εταίρους, τον Ιούνιο του 2013 τροποποιήθηκε η σύνθεση της ειδικής επιτροπής και τον Ιολυίο προκηρύχθηκε επιτέλους ο διαγωνισμός για το σχεδιασμό του σήματος. Τον Νοέμβριο του 2013 έγιναν αλλαγές στη σύνθεση της επιτροπής, η προθεσμία για την υποβολή προτάσεων μετακινήθηκε από τις 27 Σεπτεμβρίου του 2013 πρώτα στις 21 Ιανουαρίου του 2014 και κατόπιν στις 20 Φεβρουαρίου του 2014 και τελικά φτάσαμε στην Πέμπτη 13 Μαρτίου με τις ανακοινώσεις του υπουργού κ. Χατζηδάκη.
Ο οποίος παρουσίασε το σήμα δηλώνοντας, μεταξύ άλλων, τα εξής απίθανα: «Δεν είμαστε σοβιετικού τύπου κυβέρνηση. Ο επιχειρηματίας μπορεί να δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο προϊόν για μια αγορά και ο καταναλωτής να διαλέξει μέσα από τον ανταγωνισμό. Η προέλευση είναι ένας παράγοντας και όποιος θέλει να πάρει ένα ελληνικό προϊόν, του δίνουμε την πιστοποίηση που απαιτείται».
Αυτό που ξέχασε να πει και επισημαίνουν οι Ελληνες γραφίστες, είναι ότι στην ενδεκαμελή επιτροπή ήταν όλοι άσχετοι με το σχέδιο και το design -πλην της εκπροσώπου της ΕΔΕΕ Λίας Νικολοπούλου. Την ίδια ώρα η διεθνής ένωση ντιζάινερς (για τους φίλους IGOGRADA) επιμένει για τους αντίστοιχους διαγωνισμούς ότι: «Ο αριθμός των εν ενεργεία σχεδιαστών που έχουν την ιδιότητα του κριτή, πρέπει να είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των άλλων ειδικών»!
Υπερβολικοί οι γραφίστες και η ένωσή τους; Κοιτώντας τα τρία σχέδια που προκρίθηκαν για την τελική, διαδικτυακή ψηφοφορία δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Το ένα εξ αυτών, το καραβάκι, θυμίζει πολύ περισσότερο Τζαμάικα παρά Ελλάδα (και μοιάζει αρκετά και με το σήμα της Chrysler), το άλλο είναι ίδιο, ολόιδιο με το σήμα της Greek America Foundation και το τρίτο είναι καρδουλίνι με αγάπη απ' το Γωγουλίνι. Οσο για τη διαδικτυακή ψηφοφορία (έπαθλο για τον πρώτο νικητή 5.000 ευρώ), επιτρέψτε μου να γνωρίζω πολύ καλά τι συμβαίνει με τα μηχανάκια και τα ρομποτάκια. Προσθέτω ότι στα κριτήρια αξιολόγησης της επιτροπής η Πρωτοτυπία αποτελούσε μόνο το 15% του συνόλου (όπως και η Καλαισθησία...) και καταλήγω ότι στο υπουργείο Ανάπτυξης τα κάνανε θάλασσα. Αλλά δεν περίμενα και τίποτα καλύτερο...
enet.gr
κύριοι αναγνώστες και κυρίες αναγνώστριες, από αυτά τα τρία θα πρέπει να διαλέξει το κοινό, μέσω διαδικτυακής ψηφοφορίας, ποιο θα είναι το «Ελληνικό σήμα».
Η πιστοποίηση, σαν να λέμε ότι ένα προϊόν φτιάχτηκε στα μέρη μας και δεν έφτασε ουρανοκατέβατο στον ημεδαπό ή αλλοδαπό καταναλωτή. Και το υπουργείο Ανάπτυξης προελαύνει υπερήφανο...
Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οπως επισημαίνει σε σχετική του ανάλυση το designmag.gr, η ιστορία με το «Ελληνικό σήμα» ξεκίνησε πριν από κάτι χρόνια με το σχετικό νόμο να ψηφίζεται το 2012. Τον Νοέμβριο του ιδίου έτους συνεστήθη ειδική επιτροπή, ακολούθησε εξάμηνη διαβούλευση με τους παραγωγικούς εταίρους, τον Ιούνιο του 2013 τροποποιήθηκε η σύνθεση της ειδικής επιτροπής και τον Ιολυίο προκηρύχθηκε επιτέλους ο διαγωνισμός για το σχεδιασμό του σήματος. Τον Νοέμβριο του 2013 έγιναν αλλαγές στη σύνθεση της επιτροπής, η προθεσμία για την υποβολή προτάσεων μετακινήθηκε από τις 27 Σεπτεμβρίου του 2013 πρώτα στις 21 Ιανουαρίου του 2014 και κατόπιν στις 20 Φεβρουαρίου του 2014 και τελικά φτάσαμε στην Πέμπτη 13 Μαρτίου με τις ανακοινώσεις του υπουργού κ. Χατζηδάκη.
Ο οποίος παρουσίασε το σήμα δηλώνοντας, μεταξύ άλλων, τα εξής απίθανα: «Δεν είμαστε σοβιετικού τύπου κυβέρνηση. Ο επιχειρηματίας μπορεί να δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο προϊόν για μια αγορά και ο καταναλωτής να διαλέξει μέσα από τον ανταγωνισμό. Η προέλευση είναι ένας παράγοντας και όποιος θέλει να πάρει ένα ελληνικό προϊόν, του δίνουμε την πιστοποίηση που απαιτείται».
Αυτό που ξέχασε να πει και επισημαίνουν οι Ελληνες γραφίστες, είναι ότι στην ενδεκαμελή επιτροπή ήταν όλοι άσχετοι με το σχέδιο και το design -πλην της εκπροσώπου της ΕΔΕΕ Λίας Νικολοπούλου. Την ίδια ώρα η διεθνής ένωση ντιζάινερς (για τους φίλους IGOGRADA) επιμένει για τους αντίστοιχους διαγωνισμούς ότι: «Ο αριθμός των εν ενεργεία σχεδιαστών που έχουν την ιδιότητα του κριτή, πρέπει να είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των άλλων ειδικών»!
Υπερβολικοί οι γραφίστες και η ένωσή τους; Κοιτώντας τα τρία σχέδια που προκρίθηκαν για την τελική, διαδικτυακή ψηφοφορία δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Το ένα εξ αυτών, το καραβάκι, θυμίζει πολύ περισσότερο Τζαμάικα παρά Ελλάδα (και μοιάζει αρκετά και με το σήμα της Chrysler), το άλλο είναι ίδιο, ολόιδιο με το σήμα της Greek America Foundation και το τρίτο είναι καρδουλίνι με αγάπη απ' το Γωγουλίνι. Οσο για τη διαδικτυακή ψηφοφορία (έπαθλο για τον πρώτο νικητή 5.000 ευρώ), επιτρέψτε μου να γνωρίζω πολύ καλά τι συμβαίνει με τα μηχανάκια και τα ρομποτάκια. Προσθέτω ότι στα κριτήρια αξιολόγησης της επιτροπής η Πρωτοτυπία αποτελούσε μόνο το 15% του συνόλου (όπως και η Καλαισθησία...) και καταλήγω ότι στο υπουργείο Ανάπτυξης τα κάνανε θάλασσα. Αλλά δεν περίμενα και τίποτα καλύτερο...
enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου