Χθες, παραμονή της εθνικής μας εορτής, βρέθηκα στο Σύνταγμα το πρωί κατεβαίνοντας -φυσικά- στο πανεπιστήμιο γιατί το μετρό ως γνωστόν γιορτάζει κι αυτό με τον δικό του, ιδιόμορφο ομολογουμένως, τρόπο.
Χοροπηδώντας σχεδόν, ανέβηκα τις...
κυλιόμενες σκάλες με μεγάλες δρασκελιές, αναζητώντας να κάψει ο λαμπερός ήλιος το πρόσωπο μου, μιας και η σκοτεινή ατμόσφαιρα των σηράγγων δεν μου είναι καθόλου ευχάριστη. Φθάνοντας στην επιφάνεια ο ήλιος δεν ήταν αρκετός για να ικανοποιήσει την επιθυμία μου.
Μόλις.τα μάτια μου προσαρμόστηκαν στο νέο ηλιόλουστο περιβάλλον, ο εγκέφαλος μου διαδέχτηκε αμέτρητες πληροφορίες αντικρίζοντας την δυσάρεστη αλήθεια: Το σκότος του μετροπόντικα δεν συγκρίνεται με το έρεβος που έχει απλωθεί σε όλη τη χώρα. Έχει μαυρίσει η ψυχή μας, το είναι μας. Το θέαμα της έκφρασης του πιο χυδαίου ολοκληρωτικού καθεστώτος που έχει συναντήσει η χώρα, σε συνάρτηση με την συγκεκριμένη Ημέρα, με τα χιλιάδες παρατεταγμένα ματ, τις αστυνομικές δυνάμεις, τα γκρίζα κάγκελα και τους λιγοστούς θεατές είναι αποκαρδιωτικό. Σε συνθλίβει.
Καταπίνοντας το πρώτο αυτό ράπισμα της εμπειρικής εικόνας που μου χάρισε ο Θεός, προσπάθησα να μεταβώ προς στις εξέδρες των επισήμων, όχι γιατί ήθελα να τους φωνάξω ή να τους καθυβρίσω ή να τους λιθοβολήσω, αλλά επειδή ήμουν περίεργος να δω ιδίοις όμμασι τα γκριζωπά πρόσωπα τους, την ανέκφραστη ψυχή τους και τη στάση τους εν γένει πάνω στην εξέδρα. Τα φιλόδοξα σχέδια μου βέβαια ανατράπηκαν καθώς μου εξηγούσε ο -πλεονασματικός πια- αστυνομικός πως δεν μπορώ να πάω παραπέρα εκτός αν είχα την κατάλληλη πρόσκληση. Στην αρχή σάστισα, καθότι απέχω από την ενημέρωση από τα συστημικά ΜΜΕ συνειδητά, και του είπα πως ξέρω κι εγώ ωραία ανέκδοτα. Του εξήγησα πως δε νοείται φιλοξενούμενος στην Εθνική Εορτή . “Οι εντολές είναι εντολές”, απάντησε ευθαρσώς. Μου υπέδειξε που μπορώ να σταθώ και να γιορτάσω(!) ως απλός κι φιλήσυχος πολίτης.
Βρες τους πολίτες ανάμεσα στους αστυνομικούς…
Θα πρέπει να βρισκόμουν τουλάχιστον ένα στάδιο μακρυά από τους επισήμους. Βλέπετε, δεν είχα προνοήσει να πάρω κυάλια ή τηλεσκόπιο μαζί μου. Που να το φανταζόμουν; Πάντως, πρέπει να έχει απίστευτο ενδιαφέρον η οπτική γωνία από την εξέδρα. Πρέπει να διεγείρει κάθε εξουσιομανή σαδιστή η εικόνα ενός άδειου δρόμου, χιλιάδων αστυνομικών δυνάμεων που να σε προστατεύει και ένα αμελητέο πλήθος που κοιτάζει νωχελικά χωρίς θυμό, οργή, θλίψη, αγανάκτηση. Όπως και να το δει κανείς, το να νοιώθεις Ιούλιος Καίσαρας βλέποντας την πυγμή της δύναμης σου είναι, αν μη τι άλλο, σαγηνευτικό. Τα μυρμήγκια έχουν ποδηγετηθεί επιτυχώς. Οι επίδοξοι Πάπες της γυάλινης εξέδρας -οξύμωρο δε, ο πραγματικός Πάπας κάνει τα ακριβώς αντίθετα- προστατεύονται κρατώντας απόσταση ασφαλείας με δεξιώσεις αλα καρτ, όπως η σημερινή.
Λίγο πιο κάτω στην αρχή της Ερμού δεκαπέντε με είκοσι γυναίκες φωνάζουν συνθήματα κατά της κυβέρνησης. Ο κόσμος με εκπληκτική αδιαφορία δεν στέκεται ούτε καν να τις αφουγκραστεί. Όλοι με τα καπελάκια τους, τις καπαρτίνες και τα ωραία σακκάκια απολαμβάνουν την βόλτα στον πεζόδρομο. Μια περαστική συμφωνεί με τα συνθήματα και προσπαθεί να πείσει τον κόσμο πως θα έπρεπε να σηκωθούν και οι πέτρες. Την ίδια στιγμή μια νεαρή κοπέλα, υπάλληλος κείμενου καταστήματος, παραπονείται που γίνεται η συγκέντρωση διότι θέλει να πάει να πάρει το κολατσιό της και αγανακτά που είναι πιθανόν να μη τα καταφέρει. Ένας αστυνομικός την καθησυχάζει και τις λέει πως όλα είναι υπό έλεγχο. Το πρόβλημα λύθηκε. Μετά από λίγο οι κλούβες από την πλατεία Συντάγματος φεύγουν αθόρυβα, η μαθητική παρέλαση έχει τελειώσει και όλα συνεχίζουν κανονικά…
Πολλοί λένε πως πριν την καταιγίδα πάντα επικρατεί νηνεμία· έχω αρχίσει να αμφιβάλλω, όμως, για την επαλήθευση του.
Από mikronous
greki-gr.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου