Μνημόνιο…

το πήρε το «ποτάμι»…


Λέει ο απλός «απροπόνητος» αναγνώστης, καλά πότε προφτάσατε και κάνατε μέτρηση για κάτι που ως λίγες μέρες πριν δεν υπήρχε και μάλιστα αυτό που δεν υπήρχε παίρνει και περί το 6-7%;

Και το λέει διότι βγήκε ήδη...
δημοσκόπηση της Alco που δίνει στο «Ποτάμι» 5,7% και με αναγωγή στα έγκυρα 6,4%. Με αποτέλεσμα να συντρίβονται (κατά τη δημοσκόπηση) κυρίως το ΠΑΣΟΚ (3,8%) και η ΔΗΜΑΡ (2,8%) αν και τουλάχιστον το ΠΑΣΟΚ δεν πήγαινε και πολύ καλύτερα πριν εμφανιστεί το «Ποτάμι». Η δε ΔΗΜΑΡ ελπίζει με την κεντροαριστερή κίνηση που έκανε, απάντηση στη διάλυση της υπόθεσης 58-Ελιάς, να ανέβει ως εναλλακτική επιλογή όσων δεν μπορούν να (ξανα)ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ ή κωλύονται συναισθηματικά ή (και) πολιτικά να πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ, κι όχι να πέσει.

Η απάντηση του προπονημένου λόγω δουλειάς και ενασχόλησης είναι ότι μια χαρά πρόλαβαν αφού μπορεί να μην ήταν δημόσια γνωστή η πρόθεση του Σταύρου Θεοδωράκη αλλά οι εμπλεκόμενοι στα μιντιακά (και οι «γκαλοπάδες») ήξεραν και προετοιμάζονταν. Άλλωστε η προετοιμασία από την «υπόθεση 58 για την κεντροαριστερά» που κάηκε αρχικά με την εμπλοκή-στήριξη (9 Δεκεμβρίου 2013) Σημίτη («μας καπέλωσε κάπως, δεν ήθελα να συμβεί αυτό…») είχε πει η μετέχουσα αρχικά στην κίνηση των 58 συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, και, αργότερα από την αίσθηση ότι θα …καταπιεί την κίνηση το ΠΑΣΟΚ, κρατούσε ενεργούς τους ερευνητές και αναλυτές που περίμεναν ότι δεν μπορεί, κάτι άλλο θα βγει, έτσι θα πάμε στις ευρωεκλογές; Και βγήκε.

Από το καλοκαίρι του 2012 όλα άλλαξαν

Η αλήθεια είναι ότι δεν πρέπει να μας εκπλήσσει κανένα ποσοστό καμιάς κίνησης ή κόμματος. Μετά τον Μάϊο και τον Ιούνιο του 2012 που συνετρίβησαν σε δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις τα κατ’ επάγγελμα κυβερνητικά κόμματα που παγίως από τη μεταπολίτευση και μετά συγκέντρωναν μαζί ποσοστά άνω του 80%, όλα έχουν αλλάξει. Και εκτός από τη συντριβή-απαξίωση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ποιος περίμενε ότι η ακροδεξιά ομάδα Μιχαλολιάκου θα έπαιρνε «θεσμικά ποσοστά» που θα καθιστούσαν οποιοδήποτε άλλο κανονικό κόμμα κυβερνητικό εταίρο; Όπως κατέστησαν τη ΔΗΜΑΡ της οποίας το ποσοστό (6,25%) ήταν ανάλογο με αυτό (6,97%) της Χρυσής Αυγής. Με αποτέλεσμα η ΔΗΜΑΡ να κυβερνήσει μαζί με την «ελαφρά μειωμένη» ΝΔ και το διασυρμένο (από τον μέσο όρο του 40% στο 12,2%) ΠΑΣΟΚ επί ένα χρόνο, πριν φύγει με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ. Οι δύο απανωτές εκλογές νομιμοποίησαν την απαξίωση των δύο πρώην μεγάλων και την ύπαρξη με λόγο και ρόλο άλλων ορισμένοι από τους οποίους μπορεί να μη μας αρέσουν. Αλλά αυτά έχει η (κοινοβουλευτική) Δημοκρατία! Ουσιαστικά άφησαν ελεύθερους τους ψηφοφόρους να διαλέγουν ότι θέλουν, στα όρια βέβαια της αυτολογοκρισίας τους, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να θεραπεύσει κανένα πολιτικό σύστημα. Μέσα στους «άλλους» φαίνεται ότι διεκδικεί και μπορεί να έχει θέση το «Ποτάμι» που δεν προβάλλει ιδεολογικά χαρακτηριστικά όχι γιατί δεν έχει αλλά διότι α) δεν υποχρεούται και β) δεν θέλει να καταστεί αντιπαθές σε ευρείες ομάδες αναποφάσιστων και απογοητευμένων. Που όμως παρά την απογοήτευση και το φόβο τους για το απολύτως καινούργιο, δεν είναι κι έτοιμοι να υπερψηφίσουν ιδέες ανάλογες με αυτές του Τζήμερου (στο πιο λάϊτ) και του Σκυλακάκη.

Ως προς το α, πρέπει να πούμε ότι πραγματικά κανείς δεν ζητάει από το «Ποτάμι» (ή οποιονδήποτε άλλο φέρει περισσότερο μιντιακά και κοσμοπολιτικά χαρακτηριστικά και λιγότερο πολιτικά) να καταθέσει ιδεολογική και πρακτική πλατφόρμα διακυβέρνησης της χώρας. Βέβαια, και περνάμε στο β, ο Σταύρος Θ. πρέπει κάπως «να κρύψει» μερικούς που περιφέρονται στις όχθες του ποταμιού και ήταν στα περίχωρα (ή και στα ενδότερα) της ΔΗΜΑΡ, λίγο μετά στους 58 και είναι έτοιμοι για τον πλήρη νεοφιλελευθερισμό βαφτίζοντάς τον με άνεση κεντροαριστερά. Έτσι που να μην πολυφαίνονται (και δίνουν αντιπαθή πολιτικά χαρακτηριστικά) στο νέο σχήμα που κινδυνεύει (κατά την έκφραση του Γεωργίου Παπανδρέου-του παλαιού) να πάει καλά στις εκλογές. Αλλά αυτά εύκολα ή δύσκολα λύνονται. Ή, αν δεν λύνονται, ρυθμίζονται. Η εποχή και η απέχθεια του κόσμου στην πολιτική (π.χ. από τον ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να κερδίσει εκλογές και να κάνει κυβέρνηση ζητούν οι πολίτες συγκεκριμένες απαντήσεις σε συγκεκριμένα ζητήματα κι όχι επίδειξη εσωτερικής δημοκρατικής πολυφωνίας που οδηγεί σε μπάχαλο- από το «ποτάμι» όχι) ευνοεί το απολιτίκ και χαλαρό στυλ, την «κίνηση προς τα εμπρός» χωρίς να αναφερόμαστε στα παλιά - ασχέτως αν μέσα σε αυτά ζούμε και μας τσακίζουν. Ίσως γι΄ αυτό δεν πρέπει να τα πολυλέμε.

Μνημόνιο; Ποιό μνημόνιο;

Η εποχή και η κούραση ευνοούν την κουβέντα «για το αύριο», τις χώρες χωρίς σύνορα και αντί γι’ αυτές μια ομόσπονδη Ευρώπη, όλοι αδέρφια, τους καλούς δημοσίους υπαλλήλους, την επιτυχημένη Ελλάδα, την έξοδο από τη μιζέρια, όλα όσα φέρνουν μιαν ανάταση και μια πρόσκαιρη έστω (δι)έξοδο από την τρέχουσα αθλιότητα. Η οποία διαρκεί, ήδη τέσσερα χρόνια και προβλέπεται από τους αρμόδιους (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Κομισιόν, δανειστές, αναλυτές, οικονομολόγους) να κρατήσει για πολλά ακόμα. Τίποτα απ΄όλ΄αυτά δεν θέλει να σκέφτεται και να αναμασά ο κόσμος, τίποτα απ΄όλ΄αυτά δεν είναι υποχρεωμένος να περιλάβει στο πρόγραμμά του ο Σταύρος Θ. Άλλωστε απέφυγε πεισματικά να αναφερθεί σε ευθύνες και τους λόγους που φτάσαμε εδώ.
Προχώρησε σε μια συλλογική αθώωση των κυβερνήσεων που προηγήθηκαν λέγοντας ότι θέμα δεν είναι να μιλήσουμε γι’ αυτές, ενώ τρίπλαρε και το μνημόνιο που βύθισε τη χώρα στην ανεργία, τις απολύσεις, τη θλίψη και στην απώλεια για τους περισσότερους των μισών τους εισοδημάτων, λέγοντας «υπάρχουν πολύ σοβαρότερα ερωτήματα από αυτό. Το Μνημόνιο τελειώνει τον Μάϊο. Άρα ανήκει στο παρελθόν. Το μεγάλο ζήτημα αυτή την στιγμή της χώρας δεν είναι να συζητά για τις μεγάλες αποφάσεις του παρελθόντος.
Η μεγάλη ανάγκη είναι αν θέλουμε ένα εθνικό σχέδιο για να βγούμε από την κρίση». Ασφαλώς θέλουμε εθνικό σχέδιο, αλλά στην πολιτική και τη δημόσια ζωή προσδιορίζεσαι από τις θέσεις σου γι’ αυτά που συμβαίνουν, γι’ αυτά που έγιναν και άλλαξαν τη ζωή, την ταυτότητα και το ρόλο της χώρας. Επιπλέον, και το γνωρίζει προφανώς ο δημοσιογράφος Θεοδωράκης, το μνημόνιο ως «σύμβαση έργου» λήγει τυπικά τον Μάϊο, ως δέσμευση της χώρας όμως για την αποπληρωμή των τοκογλυφικών συμφωνιών και δανείων λήγει σε περισσότερο από τριάντα χρόνια, όταν πολλοί από μας θα είμαστε ούτε καν ανάμνηση.
Αυτές οι μικρές δραπετεύσεις από την πραγματικότητα προσδίδουν στο εγχείρημα κάτι ανάλαφρο, μια ανάσα που χρειάζεται η εποχή μας αλλά δεν σχηματίζουν άλλη πρόταση εξόδου από την κρίση. Μάλλον αθωώνουν τις υπάρχουσες, κι αυτό είναι κάτι στο οποίο το «ποτάμι» πρέπει να βρει απαντήσεις.

Ίσως όχι τώρα, που αν έχουμε μόνο ευρωεκλογές μέρος του κόσμου θα θελήσει να χρησιμοποιήσει ως «μίνι-τιμωρία» της κυβέρνησης την ψήφο στο «ποτάμι», αλλά όταν έρθουν οι εθνικές εκλογές... Αλλά ως τότε έχουμε καιρό, κάτι θα βρεθεί!..

Άκης Κοσώνας