Ο στρατιώτης Γλέζος μαζί με τους συντρόφους του έχει ακόμα πολλή δουλειά να κάνει για να σπάσει τα σύνδρομα της εθελοδουλείας όλων, σχεδόν, των μεταπολεμικών κυβερνήσεων.
Αυτές τις μέρες παίζεται το...
φιλμ "Μνημείων Άντρες", κατά το οποίο με πρωτοβουλία ανθρώπων της τέχνης, ιστορικών, διευθυντών μουσείων, αρχιτεκτόνων, ο πρόεδρος Ρούσβελτ αποδέχτηκε τη σύσταση ομάδας που σκοπό της είχε να προφυλάξει αριστουργήματα του ανθρώπινου πνεύματος από το οργανωμένο ή το προσωπικό πλιάτσικο των ναζί, καθώς επίσης και από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων.
Η υπόθεση βασίζεται σε πραγματικό γεγονός, πράγμα που με εντυπωσίασε πολλαπλώς. Αφενός πώς ο Αμερικανός πρόεδρος, μέσα στην πιο κρίσιμη φάση του πολέμου, μερίμνησε για τη σωτηρία των αριστουργημάτων του ανθρώπινου πνεύματος. Αφετέρου, ενοχλήθηκα που εδώ στην Ελλάδα, δεν υπήρξε καμιά μέριμνα για την επιστροφή, σύμφωνα με έκθεση του υπουργείου Παιδείας του 1946, των 8.500 αρχαίων, βυζαντινών και νεότερων έργων τέχνης ανυπολόγιστης αξίας. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν οι αρπαγές από Εβραίους συλλέκτες, που κοσμούν μουσεία και ιδιωτικές συλλογές. Αξίζει να αναφερθεί πως τις παραμονές της γερμανικής εισβολής, υπάλληλοι των μουσείων της χώρας έκρυψαν πολλά αριστουργήματα.
Από τη μια η ομάδα του λοχαγού Στόουκς, από την άλλη η ομάδα των στρατιωτών Γλέζου, Ρούπα, Ζαμάνου, Μαγκάκη, Μαχαίρα, Σταμούλη, Ανταίου, Παπαγιαννάκη, Κακολύρη, Καλουφάκου και τόσων άλλων. Ακόμα μάχεται στα χαρακώματα, 70 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου, έχοντας απέναντί της όχι τους ναζί, ούτε τόσο τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Γερμανίας, αλλά τις μέχρι τώρα ελληνικές κυβερνήσεις, που με αναίσχυντη υποκρισία φτάνουν στις περισσότερες περιπτώσεις στην εθελοδουλεία. Όχι μόνο δεν διεκδικούν έστω τα πιο εύκολα, από νομική άποψη, όπως τους λεηλατημένους θησαυρούς ή το κατοχικό δάνειο, που είναι άμεσα διεκδικήσιμο, όπως μας είχε επιβεβαιώσει ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Λ. Παπαδήμος. Ακόμα και πρόσφατα προσπαθούν (βλέπε παραπομπή Βενιζέλου στις ελληνικές καλένδες του πορίσματος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους), με κινήσεις τακτικής, να αποφύγουν τη διεκδίκηση, για να μην ενοχληθεί η γερμανική κυβέρνηση.
Βαριές και προσβλητικές λέξεις, θα πει κανείς. Κι όμως, τα όποια προσδιοριστικά επίθετα, εκτός ίσως του εθελόδουλου, δεν αποδίδουν την πραγματικότητα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Μπαλαούρα Μάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου