Με αφορμή τον Σταύρο Θεοδωράκη
Από την ώρα που ο Σταύρος Θεοδωράκης ανακοίνωσε πως θέλει να δοκιμάσει να φτιάξει κάτι καινούργιο, έχει ξεσπάσει ένας...
δυσανάλογος (λογικά) κουρνιαχτός, με κραυγές και ψίθυρους και «καλά πληροφορημένες πηγές», με αστειάκια και καζούρες (όταν έχουν χιούμορ αυτά είναι υπερ-ευπρόσδεκτα αλλά τα περισσότερα είναι χάλια) και άρθρα και αναλύσεις και κύρια άρθρα και επιφυλλίδες βουνό. Τι έγινε ρε παιδιά; Δημοκρατία έχουμε και ένας πολύ ικανός συμπολίτης μας, αφού έχει δουλέψει σε χίλιες δουλειές από μικρό παιδί, κρίνει ότι κάτι έχει μάθει για την κοινωνία μας και τα προβλήματά της και του κάνει κέφι να δουλέψει πάλι, ξεκινώντας από το μηδέν, ρισκάροντας τα πάντα, για να δει αν μπορεί να είναι πιο χρήσιμος (και πιο ευτυχισμένος βέβαια) στον χώρο της πολιτικής. Πού είναι το περίεργο, το επιλήψιμο ή το αστείο; Δεν είναι αστείο που όλα τα παιδάκια των μπαμπάδων τους υπουργοποιούνται σ’ αυτόν τον τόπο μόλις τελειώσουν το ρημαδοπανεπιστήμιο, χωρίς μια μέρα «μεροκάματο» σε οποιονδήποτε τομέα – και είναι παράξενο που ο Σταύρος Θεοδωράκης θέλει να χρησιμοποιήσει το συνταγματικό του δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι;
Δηλαδή όταν μια καλή κοπέλα όμορφη (ή και άσχημη) και πεταχτούλα, κόρη του τάδε Πολιτευτή ή ανιψιά του (ή της γούνας του μανίκι), σκάει σαν κοκοράκι και λέει τα δικά της μέσα στο κοινοβούλιο δεν υπάρχει θέμα –και υπάρχει όταν ένας άνθρωπος ψημένος στη ζωή αναγγέλλει ήρεμα και ωραία ότι θα ζητήσει την ψήφο μας; Όταν ο γιός του Σταύρου Ψυχάρη είναι υπουργός επειδή είναι γιός του Σταύρου Ψυχάρη, δεν τίθεται θέμα. Λογικό και αποδεκτό. Όταν οι οικογένειες Μητσοτάκη και Καραμανλή και Παπανδρέου και Βαρβιτσιώτη και πολλές άλλες που δεν μου έρχονται τώρα εύκολες, «περνάνε» τους τίτλους ευγενείας από τη μια γενιά στην άλλη με κληρονομικό δικαίωμα και γονική παροχή, κανείς δεν αναστατώνεται. Όταν ηθοποιοί, τραγουδιστές και άλλοι αρτίστες εκλέγονται βουλευτές γιατί παίξανε σ’ ένα σουξεδάτο σήριαλ, δεν πειράζει. Όταν αθλητές, προπονητές και άλλες «διασημότητες» της μπάλας ή του στίβου θέλουν να «δοκιμάσουν» πόσα ψάρια πιάνουνε στην πολιτική, πολύ λογικό και καλώς καμωμένο. Αλλά όταν πρόκειται για έναν άνθρωπο που ότι έχει κερδίσει το κέρδισε με τη δουλειά του, με την εργατικότητα και τα ταλέντα του, οι «από πάνω» βγαίνουν από τα ρούχα τους. Ακούς εκεί; Ο Σταύρος Θεοδωράκης; Μα ο Σταύρος Θεοδωράκης;
Ε, ναι λοιπόν ο Σταύρος Θεοδωράκης. Που ούτε τον έξυπνο κάνει, ούτε «δηλώνει» διάφορα εδώ κι’ εκεί, ούτε θεωρεί τον εαυτό του αυθεντία σε τίποτα. Αφήνει τους μισθούς και τις σιγουριές των ΔΟΛ και των Mega, παύει να είναι «υπάλληλος δημοσιογράφος» και δοκιμάζει να κερδίσει την εμπιστοσύνη μιας μερίδας των ψηφοφόρων ωραία και καλά, με ανοιχτά χαρτιά και χωρίς σαχλαμάρες, ίντριγκες και καραγκιοζιλίκια, σπορ στα οποία πολλοί άλλοι «γνωστοί πολιτικοί» είναι εξαιρετικά εκπαιδευμένοι.
Βέβαια, το καταλαβαίνω, είναι πολλοί αυτοί που αισθάνονται έναν «κίνδυνο» να πλησιάζει με κάτι τέτοιες πρωτοβουλίες. Είναι η αλλαγή νοοτροπίας που πάντα φοβόντουσαν. Μη χαλάσει κανείς την μακαριότητα μας ημών των ψηφοφόρων και μας αναγκάσει να έρθουμε αντιμέτωποι με τις καινούργιες αλήθειες –τις σημερινές. Με την πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί μέσα στις καινούργιες παγκόσμιες κοινωνίες –και την δική μας ακόμα παραπάνω μετά τις περιπέτειες των μνημονίων. Πραγματικότητες που δεν τις έχουν καν υποψιαστεί αυτοί που (κάνουν ότι) «γελάνε» με την πρωτοβουλία του Σταύρου Θεοδωράκη. Που θα τις καταλάβουνε μια και καλή μόλις ανοίξουνε οι κάλπες εκείνο το (ήδη ευλογημένο!) βράδυ των ευρωεκλογών – και των βουλευτικών βέβαια, όποτε γίνουν.
Και ευλόγως θα με ρωτήσετε: Δηλαδή εσύ που δυό χρόνια τώρα, στο protagon στην αρχή, μετά εδώ στο toportal.gr, δίνεις με τον τρόπο σου τον αγώνα σου για τον Αλέξη Τσίπρα, ξαφνικά μαγεύτηκες από τον Σταύρο, τον παλιό σου φίλο –και σε πήρε το ποτάμι του; Όχι βέβαια. Εγώ είμαι εδώ για τον Τσίπρα και ελπίζω από καρδιάς να του φανώ χρήσιμος –γιατί πιστεύω στον άνθρωπο. Βέβαια ένα κάποτε μικρό και τώρα πολύ μεγάλο αριστερό κόμμα που διεκδικεί την εξουσία ακόμα και αυτοδύναμα με μεγάλες πιθανότητες να το πετύχει, δεν είναι μόνο «ο Τσίπρας». Το ξέρω και γνωρίζοντάς το μπήκα και εγώ με χίλια στο παιχνίδι αυτό, της υποστήριξης του Αλέξη Τσίπρα. Δεν προέρχομαι από την αριστερά και δεν είχα ποτέ μου πολιτικές σχέσεις μαζί της. Αριστερά με μετατόπισε ο Τσίπρας –όπως μετατόπισε και εκατοντάδες χιλιάδες ακόμα ψηφοφόρους, τόσους που σύντομα θα συνιστούν την πλειοψηφία. Εκτιμώ τους αγώνες όλων των στελεχών όλων των κομμάτων που εργάζονται «πίσω από τον αρχηγό» - αλλά κακά τα ψέματα, ο Καραμανλής λέμε, ο Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης, ο Σημίτης, ο Σαμαράς. Και αν για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρώπης ένα πλήρες μέλος της «κοκκινίσει» θα το οφείλουμε στους αγώνες και των παλιών και των σημερινών «αφανών»-και θα τους τιμούμε πάντα. Αλλά η νίκη, αν επιτευχθεί, θα είναι του Τσίπρα.
Όπως και στην περίπτωση του Σταύρου Θεοδωράκη. Ό,τι καταφέρει θα το χρωστάει σε εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες ή πολλές δεκάδες χιλιάδες «αφανείς» - αλλά η νίκη θα οφείλεται στην προσωπική του απόφαση. Μια απόφαση που θέλει κότσια και γι’ αυτό μ’ αρέσει και την υποστηρίζω με χίλια.
Για να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, γιατί πολλές ανοησίες ακούω: Πρώτη μου πολιτική επιλογή ανατροπής του αδιέξοδου παρόντος σκηνικού είναι ο Αλέξης Τσίπρας και αυτό που έχω διακρίνει στο βλέμμα του : Κάτι πέρα και πάνω από το εφήμερο.
Το ίδιο βλέπω και στον Σταύρο Θεοδωράκη από προχτές. Γι’ αυτό και είναι ήδη η δεύτερη σοβαρή επιλογή μου.
Που σημαίνει ότι σε πολύ λίγο χρόνο, μέσα στα ζόρια, εγώ που δεν είχα καμία επιλογή πιά και θα έριχνα για πρώτη φορά στη ζωή μου ψήφο λευκή (μαύρη συγκεκριμένα), έχω ήδη δύο αξιολογημένες επιλογές. Τσίπρα πρώτα και κατ’ αρχήν (για να μην μπερδευόμαστε, έτσι;). Και αν απογοητευτώ, αν γεμίσει δηλαδή το μεγάλο πια κόμμα του «παλιάς νοοτροπίας» πολιτικούς που δεν θα μπορεί να τους ελέγξει, αν γίνει καμιά στραβή και επικρατήσουνε στον ΣΥΡΙΖΑ κάτι παλαιοπασόκοι και κάτι παλιές καραβάνες του «παλαιοσυνδικαλισμού» και της μάσας (πράγμα που θα φανεί δια γυμνού οφθαλμού και εύκολα, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι δεν θα το επιτρέψει ο Τσίπρας να συμβεί), τότε –ο μη γένοιτο – έχω και μια δεύτερη επιλογή, ήδη.
Μακάρι να εμφανιστεί και μια τρίτη επιλογή σαν τον Αλέξη και σαν τον Σταύρο. Για τον πολίτη είναι ευλογία να μπορεί να διαλέξει ανάμεσα σε όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους που τιμά και εκτιμά –και για την Δημοκρατία στην Ελλάδα θα ξεκινήσει ένα άλλο κεφάλαιο, θα ανοίξουν οι βάλτοι στο κύμα της αλλαγής και θα μπει ορμητικά μέσα νεράκι φρέσκο να ανατρέψει όλα τα παλιά και τα βρώμικα, τα «λερωμένα».
Θα σημαίνει τότε ότι το ανοσοποιητικό σύστημα της χώρας έκανε restart – και ξανά προς την δόξα τραβά.
ΥΓ : Μεταξύ μας –νομίζω ότι το restart έχει ήδη πατηθεί αποφασιστικά. Μετά τις κάλπες του Μαΐου και μετά τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, θα προχωρήσουμε πια όλοι πολύ διαφορετικά. Το πολιτικό παρόν μας μπορεί να θεωρηθεί, κατά τη γνώμη μου, ήδη «κλινικά νεκρό» -παρελθόν για πάντα.
toportal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου