«Ήταν σπουδαίος αλλά ΕΓΩ…»...

Αυτό είναι ένα σχόλιο που θέλω να το γράψω εδώ και καιρό αλλά ο θάνατος του υπέροχου ηθοποιού Philip Seymour Hoffman είναι μια καλή αφορμή. Δεν ξέρω αν έχετε προσέξει πως, όταν πεθαίνει κάποιος διάσημος, χιλιάδες άνθρωποι ξεκινούν να...
μιλήσουν ή να γράψουν για τον εκλιπόντα και καταλήγουν να λένε για τον εαυτό τους.

Για παράδειγμα λένε «Ο Philip Seymour Hoffman ήταν σπουδαίος αλλά ΕΓΩ…».

Μου έχει τύχει να παραστώ σε κηδεία γνωστού Έλληνα, όπου ένας «φίλος» του ξεκίνησε να εκφωνεί τον επικήδειο και κατέληξε να μιλάει για τον εαυτό του και να εξυμνεί τα δικά του επιτεύγματα.

Στην πολύ όμορφη παράσταση «Τα ραδίκια ανάποδα», ο Γιώργος Γαλίτης το είχε πιάσει πολύ ωραία αυτό το θέμα, αφού κάποιος εκφωνούσε επικήδειο στον οποίο μπινελίκωνε τον νεκρό φίλο του, ενώ αποθέωνε τον εαυτό του.

Υπάρχει ένα κενό που δημιουργείται όταν πεθαίνει κάποιος διάσημος, και στην αρχή υπάρχει ενδιαφέρον για τον εκλιπόντα -ενώ υπάρχει και πολύ μεγάλο κοινό-, οπότε πολλοί βρίσκουν την ευκαιρία να μιλήσουν για τον …εαυτό τους.

Είμαστε πάρα πολύ αστείοι εμείς οι άνθρωποι. Και είμαστε ακόμα πιο αστείοι, όταν προσπαθούμε να κάνουμε τους πολύ σοβαρούς.

Επίσης, είμαστε και αξιαγάπητοι...

pitsirikos.net