Τέσσερις ή πέντε χιλιάδες σκυμμένοι άνθρωποι στην ουρά, για λίγο κρέας, επειδή «το καλεί η μέρα», είναι μια εικόνα που έρχεται από το μέλλον μας, με πολύ πιο σκοτεινά χρώματα, αν η ...ανεργία συνεχίσει τον καλπασμό της, οι τιμές παραμείνουν στα ύψη τους και το κοινωνικό κράτος στο κενό του.
Δεν είναι ούτε για να πιστέψουμε ότι κατρακυλίσαμε στο τελευταίο σκαλί στης συμφοράς τη σκάλα, αλλά ούτε και για να σφυρίξουμε αδιάφορα, εθελοντές όμηροι της ψευδαίσθησης ότι δεν τρέχει τίποτα. Για να αποκτήσουν το αληθινό τους νόημα οι εικόνες της Τσικνοπέμπτης στη Βαρβάκειο δεν πρέπει να ενταχθούν στο «ερμηνευτικό» πλαίσιο κανενός λαϊκισμού· ούτε του μαζοχιστικά καταστροφολογικού («η πείνα δέρνει όλους τους Ελληνες»), αλλά ούτε του σαδιστικά εξωραϊστικού («ποια πείνα; Ολοι οι Ελληνες τρώνε με χρυσά κουτάλια»). Ο δρόμος της μεσότητας δεν έχει εξαφανιστεί επειδή εμείς δεν συνηθίζουμε να τον ακολουθούμε. Υπάρχει πάντα.
Τέσσερις ή πέντε χιλιάδες σκυμμένοι άνθρωποι στην ουρά, για λίγο κρέας, επειδή «το καλεί η μέρα», είναι μια εικόνα που έρχεται από το μέλλον μας, με πολύ πιο σκοτεινά χρώματα, αν η ανεργία συνεχίσει τον καλπασμό της, οι τιμές παραμείνουν στα ύψη τους και το κοινωνικό κράτος στο κενό του. Οι πρώτοι «κόκκοι» της ωστόσο, ή το αχνό περίγραμμά της, είναι ήδη εδώ· και δεν φεύγει βέβαια αν αυτοί που πρώτοι πρέπει να το προσέξουν, αποστρέφουν το βλέμμα τους, προτιμώντας τα πιο ευχάριστα θεάματα που κατασκευάζει η φαντασία τους ή η «πολιτική βούλησή» τους. Τόσοι άνθρωποι δεν πήγαν στη Βαρβάκειο επειδή «δεν είχαν τι άλλο να κάνουν, χασομέρηδες είναι», όπως θα υποστήριζαν οι πλέον αυτοθαυμαζόμενοι εκ των κυβερνητικών, ούτε επειδή «κάποιο κόμμα τούς έστησε εκεί, λόγω των εκλογών και για να προκαλέσουν ζημιά στην εικόνα της χώρας».
Και μόνο οι μισοί να πήγαν στη Βαρβάκειο σπρωγμένοι από την ανάγκη που τους έζωσε απροσδόκητα, αυτοί που δεν ένιωθαν καθόλου άνετα με τις κάμερες και σαν να προσπαθούσαν να κρυφτούν όχι από το πιθανό βλέμμα κάποιου συντοπίτη ή γνωστού, αλλά από το ίδιο το δικό τους βλέμμα, αρκούν για να μας πείσουν ότι το «σενάριο επιτυχίας» δεν τους περιέχει όλους. Ή τους περιέχει σε ρόλους ευτελισμένου και αναλώσιμου κομπάρσου. Οι πολιτείες που εκθέτουν στην αναξιοπρέπεια τα πιο αδύναμα μέλη τους, τους «εκτός», οι πολιτείες των δύο τρίτων, εύκολα θρυμματίζονται, και ας έχουν την αυταπάτη της ισχύος. Οσο εύκολα σπάει και ο καθρέφτης όπου προβάρει τα καλά της η αυταρέσκειά τους...
Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου