τσιμπήσει, το πολύ-πολύ να κόψει το κεφτεδάκι στη μέση και να αφήσει το άλλο μισό. Άμα το πιάτο είναι του παιδιού, η μαμά του θα τού φωνάξει να την φάει γιατί «η τελευταία μπουκιά είναι η δύναμή σου!». Αυτό, τουλάχιστον, στην εποχή που τα λεπτά παιδάκια τα έλεγαν «αδύνατα», υπονοώντας πως τα χοντρά είναι τα δυνατά. Εν προκειμένω, την συγκεκριμένη τελευταία μπουκιά, που είναι η δύναμή μας, έρχεται ο ακάλεστος μουσαφίρης, υπό μορφή πρόσθετης φορολογίας συνήθως, απλώνει τη βρωμερή χερούκλα του και την καταπίνει... μια μπουκιά. Και μας ψιθυρίζει συνωμοτικά «μαζί τα φάγαμε», κλείνοντας κουτοπόνηρα το μάτι, καθώς σκουπίζει τα λαδωμένα δάχτυλά του στο μανίκι μας. Χωρίς καμιά ντροπή. Και ύστερα την κοπανάει, αφήνοντάς μας να ξεμπερδέψουμε με το λογαριασμό...
left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου