ενώ ο επερχόμενος ανταγωνισμός θα τα έκανε να μειωθούν, ως δια μαγείας αυξάνονται. Η υποτιθέμενη κατά τους ειδήμονες, αποσοβιετοποίηση της αγοράς θα ήταν εχέγγυο για μια καλύτερη ζωή, αλλά μάταια.
Διάθεσης, γιατί κουράστηκα να ακούω ψέματα. Αν όχι ψέματα ανακρίβειες ή τουλάχιστον τη μισή αλήθεια. Το πλεόνασμα θα είναι μεγαλύτερο αν υπολογιστεί με την τάδε ή την δείνα μέθοδο. Αλλιώς το υπολογίζει η EUROSTAT, αλλιώς η Κομισιόν, αλλιώς η κυβέρνηση, αλλιώς το ΔΝΤ, αλλιώς η Παγκόσμια Τράπεζα και αλλιώς οι Financial Times.
Χρόνου, γιατί έχω πλέον, παρά τη θέλησή μου, άφθονο χρόνο να σκεφτώ πόσο κορόιδο ήμουνα τα προηγούμενα χρόνια. Πόσο αδαής υπήρξα για τους κύκλους της οικονομίας και για το γεγονός ότι η οικονομία τα έχει αυτά. Που δεν έμαθα στο σχολείο πόσες φορές χρεοκόπησε η χώρα μου και δεν μετέτρεψα σε ομόλογα και «φουσκοειδή» παράγωγα τα ολίγα χρήματα που έβγαλα κάνοντας δυο και τρεις δουλειές.
Αμφιβολίας, για την αποτελεσματικότητα όχι μόνο της χώρας μου, αλλά και ολόκληρου του πλανήτη να διαχειριστεί και να αντιμετωπίσει μια ενδεχόμενη όξυνση της ήδη επιβαρυμένης παγκόσμιας οικονομικής κατάστασης.
Αντοχής, που καταφέρνω να επιβιώνω χωρίς να έχω πέσει στον αλκοολισμό ή τα ναρκωτικά ακούγοντας τόσες παπαριές καθημερινά. Χάνοντας ευκαιρίες,λόγω συνθηκών και χρόνια από τη ζωή μου που δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω.
Αμνησίας, που ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν ενώ αυτοί και οι πολιτικές τους μας έφεραν στην απόλυτη καταστροφή, να υπάρχουν ακόμη πάμπολλοι χειροκροτητές και υποτακτικοί, που πρόθυμα συνωστίζονται για να δημιουργήσουν μπούγιο στα τηλεοπτικά πλάνα.
Απραξίας, που δεν έχω πάρει ακόμα το φτυάρι για να οικοδομήσω το μέλλον της χώρας μου. Που δεν έχω ανοίξει ακόμα μια καφετέρια, ή ένα μαγαζί που πουλάει παγωμένα γιαούρτια, ή δεν έχω ακόμα βρει τον τρόπο για να γίνω ένας καλλιεργητής πρότυπο στο χωριό μου για τα υπάρχοντα κοινωνικά δεδομένα. Ή που κάθομαι ακόμα εδώ και δεν έχω ετοιμάσει τις βαλίτσες μου για μια βόρεια αγορά εργασίας που ανθεί λόγω της δικής μου δυσπραγίας.
Φόβου, γιατί δεν ξέρω τι θα μου ξημερώσει αν και είναι προφανές ότι με τόσο «και πού είσαι ακόμα...» που ακούς καθημερινά δεν μπορείς να αισθάνεσαι το αντίθετο, όσο αισιόδοξος και αν είσαι.
Ανασφάλειας, σκεφτόμενος ότι ο μισθός-«καταιγίδα», που ανέφερα στην αρχή, ίσως μετατραπεί ανά πάσα στιγμή σε μισθό-«Ατλαντίδα», δηλαδή θα υπάρχουν αμφιβολίες για την ύπαρξή του.
Δυσπιστίας, αφού προφανώς έχουν γίνει σχεδόν τα πάντα για να καλλιεργηθεί και να ευδοκιμήσει εδώ και τέσσερα χρόνια.
Αναποφασιστικότητας, για το ποια υποχρέωση θα αφήσω σε εκκρεμότητα αυτόν τον μήνα μιας και το προσωπικό μου μνημόνιο δεν είναι τίποτε άλλο από μια μικρογραφία του εθνικού.
Απογοήτευσης, που δεν καταλαβαίνω ακόμα πώς θα καταφέρω να πείσω τον εαυτό μου να χαμογελάει γιατί τα δύσκολα πέρασαν και το success story της ανάπτυξης κατευθύνεται ήδη προς το μέρος μου με ιλλιγγιώδη ταχύτητα.
Άρνησης, που ακόμα δεν έχω καταλάβει, παρά την καλή μου προαίρεση, γιατί έγιναν όλα αυτά με το μπακαλίστικο και πρωτόγνωρα ερασιτεχνικό τρόπο που έγιναν.
Απαισιοδοξίας, γιατί ενώ η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία θεωρώ ότι η προσμονή και η λαθεμένες τακτικές αποδυναμώνουν την πίστη μας σε αυτή τη μέγιστη ανάγκη.
Έχω πρωτογενές πλεόνασμα τελικά.
Με οποιαδήποτε μεθοδολογία μέτρησης. Έχω κάτι μύρια, μπορεί και δις. Ματωμένο, που λένε και τα πολιτικά χείλη. Εξασφαλισμένο, με θυσίες και καθημερινά δράματα .
Δεν ξέρω γιατί πρέπει να πανηγυρίσω που το 20% των πλουσίων στη χώρα μου προ κρίσης ήταν 5 φορές πλουσιότερο από το αντίστοιχο 20% των φτωχών και σήμερα είναι 7,5 φορές πλουσιότερο με σαφή ανοδική τάση.
Έχω πρωτογενές οικονομικό πλεόνασμα στα κιτάπια μου.
Αλλά τι να το κάνεις όταν έχω ταυτόχρονα και πρωτογενές έλλειμμα εμπιστοσύνης;
Θανάσης Πάτρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου